Wat een geniaal idee om een game “The Impossible Game” te noemen. De titel is een soort blikvanger. Het woord “impossible” schreeuwt natuurlijk uitdaging. Zodra deze titel op mijn beeldscherm verscheen sprong er dan ook een knopje in mijn onwetende brein om. “Impossible? Pfffttt, niks is impossible voor mij, ik game al zoveel jaar, hoe moeilijk kan het zijn? Misschien is dit impossible voor de casual huisvrouwen, maar iemand die is opgegroeid met games zal waarschijnlijk lachen om een titel als deze”. Het had mijn interesse gewonnen en ik besloot het spel te kopen, de uitdaging was geaccepteerd. “Oh, dit is alles? Over spikes springen? Wel, dat waren drie euro door het toilet. Oh, de muziek gaat sneller. Ligt het aan mij of is het tempo versnelt?” En voor ik het doorhad zat ik al over de honderd pogingen. Misschien was ik toch iets te overmoedig?
The Good
The Impossible Game omhelst het principe pick up and play. Het doel van het spel is simpel. Jij bent een klein oranje vierkantje en moet over allerlei obstakels springen. Klinkt makkelijk? In het begin misschien, maar zodra de muziek versnelt raakt de schijt de ventilator en al snel roep je scheldwoorden waarvan je niet eens wist dat ze in je vocabulaire voorkwamen. Daar kun je in ieder geval aan afleiden dat deze game geslaagd is in het opzicht van de speler uitdagen. De titel is namelijk een uitdaging, en het zou schandalig zijn als het spel alles behalve impossible bleek te zijn. Je krijgt waar je voor betaald hebt, een spel dat verschrikkelijk lastig is. Maar dat neemt nog niet weg dat het spel niet leuk is om te spelen.
Het is verschrikkelijk verslavend, aangezien je langzaam maar zeker vooruitgang blijft boeken. Opeens haal je die sprong waar je zoveel problemen mee had. Je krijgt een heerlijk gevoel van succes, maar die is van korte duur want de volgende sprong blijkt weer moeilijker dan de vorige. “Ach, gewoon weer opnieuw proberen, deze keer zal ik nog verder komen!” En voor je het weet heb je alweer enorm veel pogingen gedaan die sprong te halen. De pogingen worden ook geteld boven aan het scherm, en dat cijfertje loopt enorm snel op. Daarbij zit er ook bij elk level een catchy elektrodeuntje dat heerlijk aansluit bij elk level.
The Bad
The Impossible Game is wat aan de te kleine kant. Hier en daar zouden een paar extra’s kunnen worden toegevoegd om de game langer interessant te houden. Er zijn maar vijf levels, wat een beetje aan de magere kant is aangezien elk level ongeveer anderhalve minuut duurt. Je kunt medals verdienen, en wat leuk zou zijn is als je met die medals speciale unlockables kunt vrijspelen. Het kunnen simpele dingen zijn als een ander kleur vierkantje, of een andere kleur achtergrond. Wat ook nog zou kunnen is de optie vrijspelen om bepaalde levels ondersteboven te spelen. Of in de tegengestelde richting te spelen. Of speel de soundtrack van een level vrij. Dan voelen overwinningen in dit spel nog beter aan. Wie houdt er nu niet van iets te winnen? Dan zal de speelduur ook langer worden.
The Ugly
Er zijn natuurlijk enorm veel gametitels in de loop der geschiedenis waarvan beweerd wordt dat ze aan het onmogelijke grenzen. Sommige van deze spellen zijn erg goed ontvangen, terwijl sommige bekend zijn geworden om hoe frustrerend ze zijn. Een game kan namelijk om veel redenen lastig zijn. Als een game technisch niet goed in elkaar steekt is de kans groot dat je vaak iets niet haalt omdat de camera een groot gedeelte van het beeld wegnam, of omdat de controls weigeren mee te werken. Een mooi voorbeeld hiervan is Superman 64 voor de Nintendo 64, een game die vele zich nog herinneren en vaak wordt genoemd als één van de slechtste games ooit gemaakt.
Daarnaast heb je games die bijna onmogelijk zijn omdat ze enorm onduidelijk zijn. Of het nu ligt aan de afwezigheid van een manual, de levels te onoverzichtelijk zijn of het spel puzzels bevat die bijna onoplosbaar zijn, je krijgt ze niet uitgespeeld. Wat een spel nog de titel “onmogelijk” laat verdienen is als het spel te frustrerend is om langer dan een uur te spelen. Ook dat kan meerdere oorzaken hebben. Voornamelijk zijn het ontbreken van check-points of een te lange laadtijd. Als je dood gaat moet je eerst enorm lang wachten totdat het spel zich weer opnieuw heeft geladen, daarna mag je het hele level weer opnieuw doen. Zo moet je weer een kwartier spelen voordat je bij het knelpunt komt waar je voorheen was doodgegaan. Het zorgt misschien voor een langere speelduur, maar ook voor veel frustrerendere gameplay.
Gelukkig bevat The Impossible Game geen enkele van deze minpunten. Controls werken prima, mede omdat het erg simpele controls zijn. Doodgaan wordt direct opgevolgd met weer een nieuwe poging, waardoor het spel zijn flow behoudt. Checkpoints kunnen handmatig worden ingezet, waar je ze maar nodig hebt. Hierdoor krijg je een spel dat bliksemsnel is en daardoor de aandacht van de speler lang genoeg kan behouden.
Conclusie
The Impossible Game Level Pack is misschien een kleine en minimalistische game, maar dat betekent nog niet dat het niet leuk is om te spelen. Juist omdat het zo minimalistisch is, is het verslavend. Je hoeft geen moeilijke puzzels om te lossen, gewoon naar achter leunen en blijven proberen. Heerlijk om je reactiesnelheid eens goed onder druk te zetten. Voor de mensen die van een uitdaging houden en niet snel opgeven is dit spel zeker een aanrader. Voor je het weet heb je al een paar uur achter je rug en zit je al in de honderd pogingen zonder dat je er erg in hebt.
Voor mensen die echter snel geïrriteerd zijn is dit spel niet aan te raden, aangezien het best mogelijk is je controller uit pure ergernis te breken, want als de moeilijkheid begint op te lopen begint de teller waar je aantal pogingen op staat ook enorm op te lopen. Maar het spel heet niet voor niets impossible, en doordat het spel zijn naam eer aandoet kun je het zien als een geslaagd spel.
