De Panamericana – ook wel de Pan-Amerikaanse weg – is een netwerk van wegen dat loopt van Fairbanks in Alaska tot Vuurland in Argentinië. Vanuit het noordelijke puntje in Noord-Amerika rijd je naar het zuidelijkste punt in Zuid-Amerika. Over de precieze lengte van deze bijzondere route verschillen de meningen, maar hij heeft zeker een lengte van meer dan 25.000 kilometer.
De afgelopen maand heb ik met een Mini Cooper Countryman SE (samen met twee andere teams) een deel van deze Panamericana in Zuid-Amerika gereden. Een in alle opzichten avontuurlijke roadtrip via deze beroemde weg. Een overzichtelijk te rijden route is de Panamericana zeker niet. Zodra je eenmaal Mexico hebt bereikt worden de wegen anders dan dat wij gewend zijn. Ook zijn niet alle landen altijd even veilig. Zo moest een van de teams op het eerste traject Nicaragua binnen één dag doorkruisen omdat de gespannen politieke situatie daar op dit moment niet de beste plek is om te reizen. Uiteindelijk zij de drie Mini’s met een vertraging van 5 dagen toch aangekomen in Lima (Peru) het punt waar ik zelf achter het stuur mocht kruipen voor de lange reis naar Santiago de Chile (Chili).
Lima is de hoofdstad van Peru. Wie er aankomt op de overbevolkte luchthaven merkt al gelijk dat alles hier zo’n beetje anders is. De taxirit van de luchthaven naar het hotel zo’n kleine 25 km verderop duurt net geen anderhalf uur. Het verkeer in de stad is rommelig zonder dat er echt verkeersregels zijn, zo lijkt het. Hier geldt net als in de jungle het recht van de sterkste. Het hotel ligt aan de kust in een wat rustige (en veilige) omgeving en is het vertrekpunt van onze 6-daagse avontuurlijke roadtrip naar Chili. Wegkomen uit Lima lijkt ook s’ochtends vroeg nog niet zo makkelijk, want ook hier begint het met een ongekende verkeersdrukte. Zodra je de stad via een stukje snelweg verlaat zitten je al snel op de Panamericana. Na Lima staat de eerste middagstop gepland in Nazca.
Het leven voor de Peruanen wordt er niet beter op want hoe verder we van Lima vandaan rijden, hoe meer je ook de armoede zichtbaar ziet toenemen. Wie Peru bezoekt gaat zich al snel afvragen waarom vrijwel alle huizen in het land onafgewerkt zijn, letterlijk zonder dak of een tweede verdieping. Op de daken zie je de meest bijzondere constructies, soms nog met bouwstellingen, in elkaar geknutselde dakwoningen met golfplaten, tentdoeken en andere nauwelijks te omschrijven bouwsels. Richting Nazca zijn de ‘woningen’ vrijwel allen plat met alleen wat betonijzers die uitsteken en je doen vermoeden dat er ooit nog iets bovenop komt te staan. Niets is echter minder waar: het heeft te maken met de wetgeving in Peru, waar je pas belastingen moet gaan betalen als je woning helemaal af is en inderdaad een dak heeft. Geloven doe je het niet totdat je het zelf ziet.
Onze Mini’s vallen hier duidelijk op. Het verkeer bestaat uit veel oude auto’s, kleine gele karretjes die ze collectivo’s noemen en een hybride vorm zijn van een taxi en openbaar vervoer. Verder struikel je over de driewielers (type tuk-tuk). En daar tussendoor rijden dan drie Mini’s en een Transporter met reserveonderdelen, extra voedsel en drinken en het begeleidingsteam van Mini uit Duitsland. De inmiddels behoorlijk vuil geworden Countryman’s met de dakbagage worden belangstellend bekeken, soms gaat er een duim omhoog of zwaaien de mensen. Hoe bizar het klinkt, hier zit men niet met een smartphone in de aanslag om snel een foto te maken. (Na)kijken is hier nog steeds volkssport nummer éen.
Richting Nazca, een van de droogste plekken ter wereld, zie je in de dorpen de welvaart langzaam verdwijnen. Hier maak je kennis met het echte Zuid-Amerika waar het leven anders is. De mensen zijn soms kleurrijk, de huizen idem maar wat je bijblijft zijn toch vooral de woningen en de bijzondere levensomstandigheden die je hier ziet. In dit uitgestrekte gebied van steen, stoffige wegen en veel oude auto’s zie je nog volop kinderen spelen. In de dorpen is een soort basisschool maar daarna is het over. Alleen zij die geld hebben kunnen hier verder leren in de grote steden.
Op de lange (en enige) route van de Panamericana naar de meest zuidelijkste plek van Zuid-Amerika kom je geen wegrestaurantjes of vergelijkbare plekken tegen. De locals verkopen vooral veel fruit (heel veel sinaasappelen en bananen). Verder heb je overal kleine tentjes waar ze drinken verkopen en kleurrijke candybars van merk onbekend. Coca-Cola is werkelijk het enige merk dat je overal in het landschap ziet staan. Verder zie je overal ‘politieke’ graffiti met de namen van regeringsleiders. De wegen zijn in dit uitgestrekte gebied wel nog redelijk goed.
Onderweg kom je vooral vrachtverkeer tegen, dat vaak moeite heeft met de lange steile hellingen. In het landschap zie je nog een ander fenomeen. Kleine hutjes, soms alleen wat muren, een plat dak en inderdaad met het bekende betonijzer. In dit grote land aan de voet van het Andes-gebergte kun je op de kale vlaktes je eigen stukje land claimen met als enige voorwaarde dat je er wel een ‘woning’ op weet te zetten. En dan is wat hout en een paar golfplaten al voldoende om aan te geven dat dit jouw grond is, ook al ga je er met 100% zekerheid nooit wonen.
Samen met een collega van Top Gear uit Portugal beman ik een van de drie Mini’s. Al snel wordt de Countryman onze gezamenlijke vriend, al was het maar vanwege de stoelen. Die zijn perfect en geven heel veel steun. Ondanks de misschien wat strakkere vering hebben we op de soms slechte wegen geen enkel probleem en blijft inmiddels ‘onze Mini’ heerlijk rijden. Het is tussendoor spelen met deze plug-in hybrid met een vermogen van maar liefst 224 pk. In deze omgeving doet de rappe 0 tot 100 km/uur in goed 6 seconden er helemaal niet meer toe. Hier gaat het meer om zuinig rijden dan performance, want tankstations zijn hier zeldzaam.
In de dorpjes waar langzaam wordt gereden merk je dat we vaak op de elektromotor rijden (Auto eDrive). Eenmaal buitenaf op de vaak lege wegen komt de benzinemotor er vanzelf bij als de snelheid toeneemt. Je merkt met deze manier van autorijden wel goed dat de Mini zo economisch mogelijk tracht te rijden.
Met inmiddels met zo’n 400 kilometer op de teller zie je het landschap richting Nazca langzaam veranderen. De uitlopers van het Andes gebergte doemen op. Het zijn kale bergen, eigenlijk immense rotsblokken zonder dat er toegangswegen zijn. Hier leeft helemaal niemand. De dorheid neemt hier toe op weg naar een van de droogste plekken op aarde. Inmiddels straalt de zon en is het genieten van de prachtige vergezichten. Alles imponeert hier. De kwaliteit van het leven is hier erg basic, dat merk je aan alles.
De mensen in het dorpje Palpa kijken op van onze opvallende Mini’s, en nog meer als we langzaam wegrijden op de elektrische aandrijving waardoor ze nauwelijks geluid maken. Soms mag je hier een foto maken maar echt gelukkig lijken we er de locals niet mee te maken. Liever hebben ze dat je ze afhelpt van de immense bergen met sinaasappelen en gelijk hebben ze.
In het gebied waar het alweer acht jaar geleden voor het laatst een keer heeft geregend vind je nog steeds groene oases met olijf- en sinaasappelbomen naast velden vol met cactussen. Waarschijnlijk voor de verkoop al vraag je je af hoe ze deze ooit uit de harde grond gaan krijgen. Maar goed, het bijzondere dorp Nasca (bereikbaar via een tolweg die ook de enige route is) is niet bekend geworden om z’n cactussen.
Hier vind je een wereldwonder dat pas tijdens het begin van de vorige eeuw (in 1920) werd ontdekt. De Nazcalijnen, officieel bekend als geogliefen van Nasca en Palpa. Immense tekeningen van dieren die gemaakt zijn van zand en stenen. Ergens in het ongekend uitgestrekte landschap staat een uitkijktoren maar een goed beeld van een van de afbeeldingen krijg je hier niet. Als je echt wilt genieten van dit wereldwonder kun je maar één ding doen en dat is een vliegtochtje van een half uur maken waarbij je alle 18 tekeningen te zien krijgt.
Nazca is droog en stoffig. Niemand maakt hier de indruk ook maar haast met wat dan ook te hebben. Het beeld van het dorpje is dat van wat we al eerder zijn tegenkomen. Langs de weg kun je van alles kopen. Naast natuurlijk de sinaasappelen is het vaak een beetje onduidelijk wat het precies is. De geur die er hangt nodigt je echter niet uit hier eens even op je gemak te stoppen. Wat wel blijft imponeren is het landschap dat bijna onvergelijkbaar is.
Na Nazca is het nog 190 kilometer omlaag richting de zee, waar we overnachten. De wegen worden naarmate we dichter in de buurt komen van onze stop steeds slechter. Diepe kuilen en loslatend asfalt en losse stenen maken het er allemaal niet beter op. Vooral de stenen op de weg geven aan dat het gevaar vooral van boven komt. Het landschap wordt door de toenemende bewolking bijna kleurloos en daardoor juist wel weer prachtig. De laatste 25 kilometer in het donker over onverharde wegen naar het hotel – dat tussen de rotsen verstopt lijkt te zijn – gaan we zeker nooit meer vergeten. Peru is eigenlijk één groot avontuur en geweldig om te hebben meegemaakt. En wat betreft ‘onze Mini’: dat was al onze beste vriend.
Henk is Internet Entrepreneur, founder van Dutchcowboys en daarnaast tech en travelblogger, fotograaf, visual storyteller en bovenal een digitale nomade. Je maakt Henk vooral blij met bijzondere auto's, verre reizen en coole gadgets. Zijn grootste passies zijn echter innovatie, creativiteit en duurzaamheid.
Verder lezen over Auto
Automotive04.12.2024
Automotive03.12.2024
Automotive26.11.2024
Automotive15.11.2024
Gadgets13.11.2024
Automotive09.11.2024
Automotive30.10.2024
Automotive24.10.2024
Verder lezen over Mini
Automotive14.10.2024
Automotive01.05.2024
Automotive04.09.2023
Automotive02.05.2023
Automotive15.02.2023
Automotive22.10.2022
Gaming24.08.2022
Automotive27.07.2022