Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Wolfenstein: The New Order was misschien wel de grootste verrassing van 2014. Boeiende personages, een sterke en subtiele verhaallijn, strakke besturing en boeiende locaties zorgden ervoor dat de geplaagde serie weer terug op de kaart kwam. Helaas weet de expansie – The Old Blood – dat niveau niet te halen. Voor de goede orde: je hebt The New Order niet nodig om dit te kunnen spelen, het staat op zichzelf à la Far Cry: Blood Dragon.
De uitbreiding is een proloog op The New Order en vertelt hoe B.J. Blazkowicz infiltreerde in Kasteel Wolfenstein om achter de locatie van generaal Deathshead te komen. Het bestaat uit twee delen: één speelt zich in het fort zelf af, de ander in het nabijgelegen dorp.
Dat maakt Wolfenstein: The Old Blood ook wat minder boeiend. Dit keer geen pijnlijke momenten zoals in het concentratiekamp of exotische plekken zoals de Nazi-basis op de maan en geen absurde wapens zoals het laserkanon. Deze expansie is duidelijk wat ingetogener dan zijn voorganger.
Dat geldt niet voor het verhaal. The Old Blood mist de subtiliteit en ironie van The New Order en mikt meer op de pulpfilms uit de jaren zeventig, met een beetje Inglourious Basterds toegevoegd. Het werkt wonderwel, met een paar briljante grappen en scherpe one-liners, maar het gaat wel ten koste van de personages die weinig worden uitgediept.
Ook de innovaties blijven oppervlakkig. Blazko draagt een loden pijp met zich mee die dient als knuppel en Zwitsers zakmes. Dat laatste gaat helaas niet verder als ‘sleutel’ voor roosters en ramen en ‘pikhaak’ voor bepaalde muren. Het lineaire leveldesign laat verder experimenteren helaas niet toe, zodat de pijp nooit meer wordt dan een aardige toevoeging.
The Old Blood draait voornamelijk om Nazi’s afschieten en dat doet het nog steeds uitstekend. De schietijzers knallen net zo strak als vanouds. Je mag dan niet veel van het pad mogen afwijken, het zorgt wel voor pittige scenario’s waarbij je vaak het loodje legt. Deze expansie is een pittige tante.
Het biedt wel minder variatie. Wolfenstein probeert plot, actie en sluipen weliswaar af te wisselen, regelmatig ben je echter drie tot vier scenario’s hetzelfde aan het doen: zoek de commandanten en schiet ze door het hoofd voordat ze versterkingen kunnen roepen.
‘Gelukkig’ maken de Nazi’s veel goed. De conversaties tussen de Duitsers zijn regelmatig hilarisch. Hans Jäger steelt echter de show. De psychotische eindbaas van het eerste deel van The Old Blood neemt zijn liefde voor honden zeer serieus, wat tot een geweldige monoloog in het gevecht leidt.
Ondanks dat Wolfenstein: The Old Blood zijn voorganger The New Order niet weet te benaderen blijft het een zeer vermakelijke shooter. De twintig euro die je er voor neertelt bieden je vier tot zes uur speelplezier – en dat moet voor de fans goed genoeg zijn. Volgende keer verwachten we wel iets meer, heren Machine Games.