Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Wat zou er gebeuren als er uit het niets een epidemie opduikt die zijn weerga niet kent? Als bijna iedereen in New York doodgaat aan een niet te bestrijden ziekte? De meeste mensen kunnen het zich wel voorstellen: als het systeem in elkaar klapt, als je nergens meer op kunt rekenen, dan geldt al vrij snel het recht van de sterkste. In die situatie word je in The Division als onderdeel van de geheime Division Unit gedropt in Manhattan, met als opdracht uit te vogelen waar het virus vandaan is gekomen, wat er tegen te doen valt en hoe je een wetteloze stad weer op orde krijgt.
Het heet niet voor niets Tom Clancy’s The Division: dit is een game die zijn best doet om het realisme niet los te laten en dus geen ruimtewezens, zombies of andere fantasy-ingrediënten toevoegt aan het geschiet. Want schieten is wat je doet, doorgaans van achter een muurtje, kiosk of één van de honderden andere objecten die door ontwikkelaar Massive met veel oog voor detail in de één-op-één recreatie van New York zijn geplaatst. Je kunt alleen spelen, maar veel van je missies zijn bedoeld om met vier spelers tegelijk gespeeld te worden zodat je maximaal gebruik kunt maken van de tactische opties die deze cover-scooter je biedt.
Voordat we verder gaan over de ‘nieuwe’ elementen van de game eerst even het belangrijkste: het schieten. Dat is meer dan capabel, al is het voor iemand die houdt van over-the-top shooters als Call of Duty en Gears of War ietwat aan de matte kant. Je zult veel van je tijd in cover doorbrengen, want anders word je heel snel aan gort geschoten en dat betekent dat het tactische element hoe verder je komt steeds belangrijker wordt. Via de flank aanvallen loont echt en dat is ook een van de beste redenen om met meerdere spelers tegelijk aan de slag te gaan, maar je zult hoe dan ook met beleid moeten schieten. Het coversysteem doet goeddeels wat het moet doen, met een simpele manier van uitkiezen waar je heen gaat en weinig momenten waarop je karakter zinloos heen en weer zit te zwalken terwijl je iets anders wilt doen.
The Division is onderdeel van een nieuwe generatie shooters, eentje die de mechanieken van een shooter combineert met RPG-elementen, eindeloos beter wordende loot en bijna verplichte multiplayer. Het is de realistische evenknie van Destiny, als je een makkelijk vergelijk wilt. Dat betekent trouwens niet dat je de game niet (grotendeels) alleen kunt spelen. Met dank aan de goed uitgewerkte mogelijkheden om te matchen met andere random spelers die online zijn is het namelijk prima mogelijk om de pittigere ‘grote’ verhaalmissies met een team te tackelen. Je kunt ook met een aantal vrienden het hele spel samen spelen als je dat wilt, maar weet dan wel dat het allemaal vrij gemakkelijk gaat zijn.
Je bent als ‘agent’ namelijk nogal goed uitgerust; niet alleen heb je een ruime keuze aan realistisch schiettuig (denk AK47, M1A, dat soort wapens) maar daarnaast heb je ook een aantal iets minder realistische hulpmiddelen die je kunt vrijspelen. Je kunt vrij twee vaardigheden kiezen uit een hele set verdeeld in drie categorieën: Medic, Tech en Security. Dat begint beperkt, maar daar komt het RPG/MMO gedeelte van The Division naar boven en naarmate je meer missies speelt van een bepaald type kun je in het Agent hoofdkwartier die corresponderende vleugel van het gebouw uitbreiden, met meer opties, skills en perks tot gevolg. In eerste instantie lijkt het duidelijk, maar al snel zul je een beetje de draad kwijtraken van wat je allemaal kunt en hebt.
The Division heeft namelijk een menusysteem dat minder dan doorzichtig is. Niet letterlijk, want het ziet er op beeld uit als een soort hologram dat geprojecteerd wordt voor je karakter, maar meer in de zin dat er heel veel informatie op je af wordt gegooid waarbij niet heel duidelijk is wat waar zit, welk van de dertig cijfers in beeld belangrijk zijn (de grotere?) en wat er precies allemaal gaande is. En juist doordat The Division zo’n grote focus heeft op het constant veranderen van je wapens, de modificaties op je wapens, je armor, de modificaties daarop, je skills, je perks, de modificaties daarvan, etc., etc. is het verdomde onhandig dat je zelden of nooit in één oogopslag duidelijk is of iets dat je gevonden hebt nu beter, slechter of alleen anders is dan wat je al had. Het lijkt pietluttig, maar er van uitgaande dat men verwacht dat je tientallen, zo niet honderden uren gaat doorbrengen in deze game is het niet handig gedaan.
Die lange speeltijd, dat valt trouwens wat mij betreft nog te bezien. Naast een tiental verhalende missies die je kunt spelen is er genoeg te doen, zoals het een Ubisoft game betaamt. Het wemelt van de zijmissies en je kunt er letterlijk tegenaan lopen terwijl je onderweg bent van een van de safe houses (‘dorpjes’ die dubbelen als fast travel punten) naar een missie of de Dark Zone. Maar de andere kant van de medaille is dat al die zijmissies in hetzelfde stramien vallen en je dus na de eerste tien (van de heel veel) alles wel hebt gezien. De verhaalmissies zijn een stuk unieker, met locaties die je nergens anders ziet en die allemaal met even veel oog voor detail in elkaar zijn gezet. Maar ook die zul je veel gaan zien, want nadat je alles één keer hebt gedaan en dan nog even doorspeelt ben je het maximale level van 30 en daarna word je min of meer verplicht om een aantal van die missies te herhalen om Phoenix Coins te verzamelen, het ‘geld’ waarmee je de beste gear in de game kunt kopen.
Herhaling is voor veel mensen een vreselijke dooddoener, maar het hoeft geen probleem te zijn als wat je nog een keer doet enorm leuk is. Allereerst moet je weten dat als je gewoon alles één keer doet en niet te bang bent om zijmissies te spelen, je al een flinke tijd kunt doorbrengen in The Division en je vermoedelijk met een gerust hart de game kunt afsluiten totdat er nieuwe content komt. Maar als je er echt in wilt gaan kom je in de end game terecht, en dat bestaat naast de dagelijkse missies (herhalingen van bepaalde verhaalmissies op een hogere moeilijkheidsgraad) voornamelijk uit de Dark Zone, misschien wel dé unieke twist die The Division heeft. Je moet er alleen wel van houden.
De Dark Zones, The Divisions speciale vorm van PvP (player vs player) dropt je in een extreem gevaarlijk gebied waar niet alleen de vijandelijke AI gerichter dan normaal schiet, maar waar andere spelers zowel vriend als vijand kunnen zijn. Door op andere spelers te schieten krijg je (tijdelijk) de Rogue status waardoor anderen je kunnen afschieten zonder consequentie en – niet onbelangrijk – je gevonden gear kunnen stelen. Je kunt de loot die je krijgt in de Dark Zone namelijk niet zomaar meenemen, je moet een helikopter bellen en daar vervolgens het spul aanhangen. Op dat kritieke moment ben je uitermate kwetsbaar, en laat het nou precies daar zijn waar je de meeste andere spelers tegenkomt. Op elk moment kunnen ze je aanvallen, maar dát moment is het beste – en dat merk je.
Het idee van de Dark Zone is om een bepaalde spanning te genereren doordat je niet weet of je mensen kunt vertrouwen, maar de andere spelers van de game hebben me tot nu toe laten zien dat ik niemand kan vertrouwen. Het is doorgaans volstrekt zinloos om in je eentje daar naar toe te gaan, want je zuurverdiende spullen worden op het moment suprême gewoon afgepakt. Elke. Keer. Opnieuw. Het antwoord? Met een groepje gaan, zodat jullie samen de solo-spelers de buit afhandig kunnen maken. Ja, dan ga je Rogue, maar als je een goede groep hebt is het al te makkelijk om de belagers van je af te houden, zeker als ze alleen zijn. Het wordt allemaal niet makkelijker gemaakt door het feit dat je apart wordt ingedeeld in de DZ op basis van je level daarbuiten; op zich een goede zaak, maar een gedeelte van de hardcore spelers, al verveeld, hebben inmiddels alternatieve karakters gemaakt van een lager level met als enige doel om mensen structureel te pesten.
En daar zit een beetje een probleem voor mij als speler: ik hou niet van mensen pesten. Old-school PvP, waarin je kunt kijken wie het beste schiet en daarmee basta, vind ik erg leuk, maar ik ben in de basis geen pestkop. En ik word ook niet graag gepest. Het klinkt misschien wat hard, maar uiteindelijk heb ik een paar avonden heel hard gewerkt voor wat loot die mijn karakter misschien 1,5% beter zou kunnen maken, alleen om dan bij het extracten daarvan beroofd te worden. Destiny heeft me geleerd dat vooruitgang in dit soort spellen vaak langzaam gaat, maar als NoScOp3r1994 dat voor de ontwikkelaar gaat opknappen omdat ‘ie de wereld graag ziet branden, daar pas ik voor. De Dark Zone dus: er is hele goede loot te vinden, maar je moet er wel een bepaalde mindset voor hebben. Laatste ding nog: als je The Division op PC wilt spelen, laat de DZ dan maar helemaal zitten, want spelers hebben uitgevonden hoe ze een gedeelte van de code kunnen hacken en het zit er dus helemaal vol met mensen die nooit hoeven te herladen en dus machinegeweer-snipers hebben. Kansloos.
Op het moment is het dus wat mij betreft niet goed toeven in de end game van The Division, maar er is wel hoop: ontwikkelaar Massive heeft tot nu toe heel goed opgetreden als er problemen waren met de game en ze hebben inmiddels ook al een aantal andere manieren aangekondigd om aan het einde van het verhaal nog iets leuks te doen te hebben, waaronder Incursions, een nieuwe modus die vanaf 12 april live gaat. Wat dat betreft is het moeilijk om een levende game als The Division (inderdaad, net zoals Destiny) te beoordelen. Zie dit als een momentopname van een game die zijn identiteit aan het vinden is en er nog niet helemaal is. Het grootste probleem wat mij betreft is dat er weinig interessante richtingen zijn waarin deze game kan gaan zonder het semi-realistische aspect los te laten. Maar The Division is leuk. Het is OK. Het is heel competent en voor veel mensen zal een kruising tussen GTA en Call of Duty precies zijn waar ze op zitten te wachten. Ik? Ik ga weer lekker Destiny spelen; ik heb mijn shooters liever wat creatiever.