Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
From Software heeft een reputatie op te houden. Niet alleen vanwege zijn spellen, maar vooral zijn uitbreidingen. Dark Souls: Prepare to Die was gelijk een klassieker, de Lost Crowns trilogie blies deze zelfs bijna weg. Helaas laat Dark Souls 3, Ashes of Andariel wat steken vallen.
De Lost Crowns delen lieten Dark Souls 2 verbleken, schreven we twee jaar geleden. De uitbreidingen speelden met de grenzen door ingenieus level design, interactie en uitdagende eindbazen. Ze waren niet perfect (Elana was hemeltergend) maar toonden aan dat de serie verre van uitgeblust was.
Ashes of Andariel bezit vlagen van die inspiratie. Zelfs de meest geharde veteraan begint stapvoets door het besneeuwde bos vol bloeddorstige wolven, enge boomwezens en vikingen met enorme bijlen. De boomstronk sectie steekt de beruchte Archers of Anor Londo scene naar de kroon.
Het dorp vol zieke vogelachtige beesten is een knap stukje expositie in hoe het schilderachtige Schilderij van Andariel langzaam aan verrotting onderdoor gaat, en dan moeten we het nog over de walgelijke vliegenpit hebben. Het vertelt een simpel, maar zeer effectief verhaal.
Het is alleen heel erg kort. Binnen een paar uur kan je al de eindbaas van Ashes of Andariel bereiken. Toegegeven, er loopt nog een optionele baas rond en wie goed zoekt zal, naast Sir Vilhelm, nóg een vijandelijke NPC vinden, maar het blijft vrij magertjes.
Ook omdat de wereld van Andariel niet veel nieuws brengt. Geen roterende platformen om te manipuleren, Ashen Idols die de omgeving beïnvloeden of ijs dat voorwerpen of zelfs een eindbaas verhult. We zakken enkel door sneeuw heen, en dat alleen als schrikeffect.
Ashes of Andariel maakt het gemis redelijk goed met een werkelijk enerverend eindbaasgevecht, die in drie fases verloopt. Denk aan een mix van Priscilla (Dark Souls), Maria (Bloodborne: the Old Hunters) en Smough & Ornstein, oftewel, een traditionele schieronmogelijke tante.
We geven toe dat de Dark Souls 2 uitbreidingen ons erg verwend hebben, toch steekt het een beetje. Ashes of Andariel is meer van hetzelfde. Meer goeie Dark Souls, dat zeker, alleen daar blijft het bij. We hadden op meer gehoopt. Daarom enkel voor de verknochte veteranen onder ons.