Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Als een game zo groots is opgezet als Bungie’s first-person shooter MMO Destiny en nog jaren mee moet is elke expansie belangrijk. Zeker deze, want Destiny’s eerste uitbreiding, The Dark Below, werd minder dan enthousiast ontvangen door veel van de spelers. Er werd gezeurd en geklaagd en iedereen had wel een idee hoe de progressie van je karakter -misschien wel het belangrijkste in een game als deze- beter had gekund en hoe de content gevarieerder had kunnen worden gemaakt.
Bungie beloofde beterschap. Ze zouden beter hun best doen. En verdomme, dat hebben ze gedaan ook. Als je wel even klaar was met Destiny omdat alles altijd hetzelfde was of omdat je gefrustreerd was met je gebrek aan vooruitgang, dan is The House of Wolves precies wat je nodig had. Het zal niemand overtuigen die hoopte een coherent verhaal of compleet nieuwe gebieden te krijgen, want Destiny is nog steeds wat het was. Maar het blijkt een stuk beter nu. De vraag blijft: is dat genoeg?
Als je graag co-op speelt zul je moeten beginnen met de verhaalmissies. Dat is geen straf trouwens, want hoewel de nieuwe gebieden die je ziet grotendeels ingebed zijn in bestaande levels zijn de gevechten interessant, is de voice-over die het verhaal vertelt tijdens het schieten een stuk beter gedaan dan in The Dark Below (en Destiny zelf, afhankelijk van je liefde voor de Dinklebot) en is de finale spectaculair genoeg om te blijven hangen. Je kunt dan verder met de nieuwe Strike (een fijne toevoeging aan het bestaande lijstje trouwens) maar vermoedelijk wil je liever de nieuwste Destiny-attractie genaamd Prison of Elders in.
In deze arena-modus moet je vijf rondes met elk drie waves aan vijanden of een eindbaas doorstaan om de nieuwe materialen en gear te krijgen die je verder helpen met het creëren van je ultieme Guardian. De slimme toevoeging van getimede extra doelen die opeens opduiken tijdens de vuurgevechten zorgen dat verstoppen geen optie meer is en je de monstermassa in moet. Helemaal leuk is dat je afhankelijk van je level verschillende versies kunt spelen, met andere eindbazen en andere combinaties van levels en tijdelijke modificaties van de regels. Het is hectisch, verfrissend en bovenal goed in elkaar gezet. Er zijn nieuwe eindbazen, soms met mechanieken die je half of helemaal niet kent uit het eerdere Destiny en elke week worden de moeilijkere niveaus, met de beste loot, aangepast zodat je voorlopig geen week hetzelfde speelt.
Het werkt als een malle, zeker omdat je precies weet wat je kunt verdienen tijdens zo’n run. De progressie is namelijk gekoppeld aan nieuwe materialen die in te wisselen zijn voor een nieuw wapen of stuk armor, waar je eerst at random iets kreeg. Dat heeft zijn voors en tegens, zeker als de ene keus die je per week krijgt niet naar je smaak of noodzaak is. gelukkig zijn er nu ook items te verdienen die je oude gear zonder al te veel gedoe omhoog brengen naar het maximale level (34) dat te bereiken is. Leuk, want je kunt nu een outfit kiezen die je helpt bij hoe je graag speelt of die er gewoon gaaf uitziet, maar ook jammer, want het materiaal is niet zo moeilijk te vinden dat je lang bezig zult zijn om dat maximum te halen. Want ja, wat dan?
Het behalen van level 32 in de vorige expansie duurde even, was soms enorm frustrerend, maar het hield je wel bezig. Het droppen van zoveel materiaal (en wapens, trouwens, want het aantal schietijzers zal voor enthousiaste spelers al snel het aantal plekken dat je voor opslag hebt overschrijden) maakt dat je wel echt verder moet met het spelen van de content die er al is, tenzij je een groot van van het competitieve gedeelte van Destiny bent: The Crucible. Je verdient niet alleen sneller materiaal in deze modus – een broodnodige aanpassing- maar je kunt vanaf nu ook in het weekend los met de ultieme krachtmeting van Destiny genaamd Trials of Osiris.
Trials of Osiris is een toernooi dat elk weekend wordt gehouden en dat de nieuwe modus ‘elimination’ gebruikt: je komt als team van drie tegen elkaar uit, en zo snel alle drie de spelers van een team tegelijk dood zijn is de ronde afgelopen. Eerste bij de vijf rondes wint, en de map waar je op speelt is het hele weekend hetzelfde. Het lijkt simpel, maar deze modus is keihard en vereist veel meer teamwork dan je tot nu toe nodig had in de competitieve omgeving van Destiny. Je krijgt een ponskaartje waarop je maximaal negen wins kunt invullen, maar bij de derde verliespot wordt het kaartje doorgescheurd. De grap? De beloning is navenant, want veel van het beste materiaal en een hele aparte set wapens en uitrusting is alleen daar te verdienen. Maar dan moet je dus wel minstens een keer of vijf, zes hebben gewonnen voordat je drie keer nat gaat. Anders heb je bijna niks.
Een gedurfde stap, want veel spelers zijn nu eenmaal niet zo van het Crucibelen en zullen dus vermoedelijk buiten de boot vallen. Dat gezegd hebbende is dit wel een noodzakelijke uitbreiding van de wekelijkse kalender in de game, zeker als je ziet hoe weinig mogelijkheden de competitieve spelers hebben gehad om echt gave loot te verzamelen. Uiteindelijk werken beide modes mee om Destiny breder te maken dan het was. Het is een teleurstelling voor de mensen die gehoopt hadden op nog een gave Raid à la Vault of Glass, maar al met al is er -als je interesse in Destiny over alle onderdelen ervan is verdeeld- een hoop bijgekomen. Naast de grote zaken zijn er nog honderd kleine aanpassingen die de kwaliteit van de game ten goede komen, maar de vraag blijft of het allemaal genoeg gaat zijn om de hardcore fans bezig te houden tot het najaar.
In dat opzicht vraag ik me steeds meer af of het niet handiger was geweest om Destiny wél als een echte MMO te structureren en mensen gewoon maandelijks te laten lappen, zodat de nieuwe content blijft komen. De druk op een expansie als House of Wolves om alles waar de fans sinds december vorig jaar om zitten te vragen dan ook echt te repareren is nu zo groot dat de echt nieuwe content wellicht wat achterblijft, en dat is nu juist waar veel van de afhakers op zitten te wachten. Je fanbase plezieren is een nobel streven, maar als je steeds meer afhakers krijgt maak je de tien jaar niet vol. En dat zou ik maar moeilijk kunnen verkroppen, gezien de onderliggende kwaliteit van Destiny.