Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Ik vind ‘m goed. Ik vind ‘m heel goed zelfs, de Call of Duty van dit jaar. Maar de vraag is of mijn visie ook maar een beetje overeenkomt met die van de gemiddelde speler van Activision’s cash cow. Ondanks de PR-praat van de ontwikkelaars elk jaar mocht Call of Duty vooral niet te veel veranderen, maar nu dat voormalig support-team Sledgehammer Games eindelijk de ontwikkeling in eigen handen mocht nemen is dat toch gebeurd.
De sprong richting de toekomst heeft er namelijk voor gezorgd dat de beweeglijkheid van je karakter met sprongen vooruit is gegaan, letterlijk. Het gebruik van de Exo-suits zorgt ervoor dat je desgewenst een dubbele sprong kunt maken, een boost in alle richtingen kunt doen om vijandelijk vuur te ontwijken en dat je daarnaast allerlei extra mogelijkheden krijgt zoals een schild, onzichtbaarheid of extra snelheid.
Dat verandert met name de multiplayer. Maar voordat je daar aan begint is het misschien de moeite om het verhaal even te spelen. Het is een verzameling van clichés die zijn weerga niet kent natuurlijk, maar daar is het Call of Duty voor. De 5-6 uur die je in deze Michael Bay-simulator zult doorbrengen zijn oprecht de moeite waard, en niet alleen maar omdat je even mag genieten van de digitale Kevin Spacey. Het is niet 100% actie en juist doordat de explosieve momenten ook af en toe afgewisseld worden met rustigere stukjes komt het beter aan.
Je wordt ook steeds in interessante situaties geplaatst waarin je extra mogelijkheden tentoon worden gespreid en waarin je dingen kunt doen die je verder weinig tot nooit zult tegenkomen, behalve in zeer vergevorderde scorestreaks in de multiplayer. Grote exo-suits, het gebruik van drones, boten en zelfs straaljagers, noem het maar op: de variatie is enorm en alles is té goed uitgevoerd om over te slaan, in je haast om aan de multiplayer te beginnen.
Online multiplayer is waar deze serie het echt van moet hebben natuurlijk, dus het is extreem belangrijk dat de balans behouden wordt in het licht van de veranderingen die Advanced Warfare doorvoert. Want vergis je niet, de mobiliteit verandert nogal wat in hoe je speelt. Natuurlijk was er wel al hoogteverschil in de serie, maar het gemak waarmee je nu van hoog naar laag gaat en de manier waarop de -overigens sterk aanvoelende- multiplayer-maps dit faciliteren maakt dat de dood vanuit alle kanten kan komen. Niet alleen dat, je hebt ook veel meer mogelijkheden om uit de vuurlinie te komen en dus eventueel een situatie te redden waarin je eerst reddeloos verloren was.
In de basis ben je wel nog steeds heel fragiel als speler en dus is het zeker niet zo dat je veel langer overleeft dan eerst het geval was. Nu dat de game echt live is en de spelers beginnen te wennen aan die extra mobiliteit blijkt wel dat de oude spawn-die-repeat loop nog steeds van toepassing is als je niet uitkijkt, want al het nieuwerwetse schiettuig en extra abilities helpen je niet als de tegenstanders de hogere grond weten te bezetten. Het voordeel is echter wel dat je onderweg meer plezier hebt in het doorkruisen van de levels.
De manier waarop je karakter vormgegeven wordt is dit jaar prima geregeld, met het Pick 13-systeem (een afgeleide van Pick 10 waarbij ook de scorestreaks aangepast kunnen worden), speciale versies van wapens die je kunt krijgen via Supply Drops en cosmetische upgrades die je zelfs weer kunt terugverkopen voor extra XP, als je sneller richting level 50 gaat om te prestigen. Natuurlijk kun je verwachten dat de playlists die je verwacht in een Call of Duty-game er allemaal zijn, maar er zijn zoals elk jaar toch ook wat nieuwe modes toegevoegd.
Nieuwe mode Momentum is het schot in de roos. Hierin zijn er vijf vlaggen op rij, waarbij elk team aan één kant begint en alle vlaggen moet proberen te vangen. Het is letterlijk touwtrekken, wat het altijd duidelijk maakt waar je moet zijn maar waarin alles binnen seconden kan veranderen. Uplink, een soort basketbal met geweren, is ook leuk maar is meer geschikt om wat lol te hebben met een groep vrienden dan echte competitief spel. Speaking of which, er is natuurlijk ook een e-sports playlist, net zoals er ook een “er mag NIKS veranderen!”-playlist is die spelers van alle Exo-mogelijkheden stript en je dus Call of Duty anno vorig jaar geeft. Ik zou niet weten waarom je dat zou willen, maar het kan.
Genoeg dus om je bezig te houden, maar ook co-oppers komen enigszins aan hun trekken met de Exo Survival mode. Daarin word je gedropt in een level en moet je samen steeds veranderende doelen. Meestal is dat gewoon het overleven van de vijanden die op je afgestuurd worden, maar het wordt ook afgewisseld met bijvoorbeeld het ontmantelen van bommen terwijl je aangevallen wordt en zo wordt de druk opgevoerd totdat iedereen het loodje heeft gelegd. Het is leuk, en ik vind het persoonlijk een stuk leuker dan de zombies-mode, maar persoonlijk had ik liever een iets meer gestructureerde mode à la Spec Ops gehad waarin je op heel specifieke scenario’s getest wordt.
Als je de verandering in mobiliteit achterwege zou laten zou er weinig tot niks veranderd zijn aan Advanced Warfare, behalve de marginale veranderingen die elk jaar worden doorgevoerd. Als je op deze schaal opereert kun je je niet permitteren om minder dan goed voor de dag te komen en dat hebben Activision en Sledgehammer Games dan ook gedaan, zoals ze dat elk jaar doen, maar de ogenschijnlijk simpele toevoeging van de Exo’s zorgt ervoor dat deze Call of Duty er dit jaar -sorry, ik kon het niet laten- gewoon boven uit springt. Hoe lang de serie nog relevant blijft is de vraag, maar aan deze game zou het niet moeten liggen.