Facebook als biechtstoel?

In het verleden zijn in het nieuws berichten geweest over aanzetten tot rellen, of zelfs moord, door postings op Facebook. Nu is er een moord bekend op de persoonlijke Facebookpagina van een 31-jarige man uit Miama. Door hem zelf. Hij schrijft: 

Daarbij ook een foto van zijn vrouw in hun keuken met bloed op haar arm en op haar gezicht. Later blijkt zij inderdaad vermoord te zijn. De Amerikaan heeft zichzelf aangegeven bij de politie.

Redenen om een ander het leven te ontnemen, zullen door deskundigen nader bekeken worden en ook een veroordeling ligt niet in ons expertisegebied. Dus beperk ik me tot me verbazen over het gegeven dat iemand een moord op zijn eigen vrouw via Facebook wereldkundig maakt. Zoals ik me ook verbaas over foto’s van muggenbulten op vreemde plaatsen en (met name op Twitter) updates over wat iemand eet, drinkt of ruikt.

Deze man vermoordt zijn vrouw (althans, zo lijkt het), maakt een foto met zijn mobiel en post deze foto op Facebook. De foto en de profielen van Medina en van zijn vrouw zijn overigens nog 5 uur te zien geweest op Facebook voordat ze verwijderd zijn. De tijd van biechten in een anonieme omgeving zoals de vroegere biechtstoelen is echt voorbij. Maar waarom wil iemand, die zoiets gruwelijks gedaan heeft, dit delen? Is dat toch om begrip te krijgen vor zijn daad, door te vertellen waarom hij het gedaan heeft? Spijt blijkt niet uit zijn bericht. Ik denk dat ik me zal blijven verbazen, over waar mensen toe in staat zijn, maar ook over de behoefte om alles met de hele wereld te willen delen.