Robin Sprokkereef
Robin speelt alles wat los en vast zit zo lang hij zich kan herinneren. Heeft een passie voor PC's, motors en reizen
De toekomst. Niemand kan precies vertellen hoe die eruit gaat zien. Maar gameontwikkelaars denken het wel te weten, en in die toekomst hebben we allemaal jetpacks, bizarre wapens en vliegende auto’s. Mooi hoor, maar we worden er wel mee doodgegooid in games en ik werd zelfs een beetje “toekomst-moe”. Ik was dan ook blij verrast toen Dice en EA aankondigde dat hun nieuwe telg in de Battlefield-franchise een stapje, nou ja zeg maar gewoon stap, terug zou doen in de tijd en ons meeneemt naar de eerste wereldoorlog. Niks lasers en jetpacks, maar gewoon door de modder ploeteren en hopen dat je de komende vijf minuten overleeft.
Eerlijk is eerlijk. Er is ook een tijd geweest dat ik de toekomst bejubelde en ik klaar was met WW2 games die ook te talrijk werden. Het mag allemaal veel meer afgewisseld worden en ik ben dus blij dat Dice de gok genomen heeft. De gok was echter niet zonder slag of stoot, want er kwam al vrij snel een stroom van kritiek los toen de game voor het eerst zichtbaar werd. Waarom weer terug naar het verleden en zou een game wel de essentie kunnen vangen van wat zich tijdens de eerste wereldoorlog allemaal heeft afgespeeld? Om daar heel simpel op te antwoorden, Ja, dat kan en Dice doet dit door middel van een geweldige campagne.
Waar bij het gros van de shooters van de afgelopen jaren het verhaal in de single-player campaign vaak een haastklus leek en het slechts bonus was, want alles draaide om de multiplayer, heeft Dice er voor gekozen de focus eerlijk te verdelen. In plaats van een campaign die draait om een karakter mag je jezelf in Battlefield 1 verplaatsen in een vijftal markante figuren die de oorlog allemaal anders beleven. Op deze manier zie je vijf verschillende landen, soldaten en hoe de oorlog zijn impact hier heeft gehad. De karakters worden ook niet voorgeschoteld als helden, maar gewoon als simpele soldaten die hun verhaal vertellen en het was voor mij eindelijk eens een andere invalshoek.
De karakters komen dankzij de Frostbite engine echt prachtig tot leven en de voice acting is van een subliem niveau. Hoewel het door de vijf verschillende verhalen dus geen episch verhaal is, maar meer een soort mini-serie vind ik het een briljante oplossing om een wat ondergewaardeerde feature in shooters weer nieuw en vatbaar leven in te blazen.
Buiten dat elk karakter zijn eigen verhaal heeft, kent elk verhaal ook zijn eigen focus. Zo heb je een verhaal wat draait om een piloot en zul je dus veel leren en spelen met vliegtuigen en heb je machtige dogfights in de lucht. Kies je een ander verhaal dan hoor je bijvoorbeeld bij een tank crew die op de frontlinie terrein moet zien te veroveren. Elk karakter heeft dus zijn specialiteit en je kunt na elke missie kiezen of je doorgaat of dat je even wisselt naar een andere soldaat. Zo word je langzaam ook klaargestoomd in de campaign om dus voldoende ervaring op te doen met de verschillende voertuigen en wapens om helemaal voorbereid te zijn voor de multiplayer. Slim gedaan!
Grafisch zit de game echt machtig in elkaar en het beetje gritty sfeertje dat Dice heeft neergezet geeft je echt een wat naar gevoel over hoe soldaten die oorlog hebben moeten ervaren. Als je in de loopgraven rond rent en je overal lijken van je maten ziet liggen dan doet dit iets met je. Als je dan ook nog eens ziet dat wat je eigenlijk ook doet, er geen ontsnappen meer bij is aan de overmacht van de vijand, dan proef je de reddeloosheid. Het level van detail van de omgeving is bijzonder hoog en heb ik nog niet eerder mogen ervaren in andere games. De aarde die op je pistool spat als je de loopgraven in duikt, het geluid van modder dat onder je voeten wegglijd, het zijn allemaal kleine dingen die het grote geheel geweldig maken. En de eerste keer dat je tijdens de multiplayer een brandende zeppelin boven je hoofd ziet neerstorten; ik kon niets anders zeggen dan WOW!
Ik had het er net al over dat je in de campaign wordt voorbereid op de multiplayer. Dat is maar goed ook want daar ligt uiteindelijk de echte uitdaging en wellicht nog wel een grotere kracht van Dice. De studio staat al jaren bekend om hun geweldige werk met grote maps, maar wellicht hebben ze zichzelf dit keer overtroffen. Het ontwerp van de maps en hoe ze grafisch worden weergegeven is bijzonder knap te noemen. De maps zitten vol iconische gebouwen en mooie architectuur. Dat de map dynamisch vervalt naargelang de strijd voortduurt is echt heel mooi om te zien. Uiteraard kun je ook weer delen van de map vernietigen om schuilplekken te voorkomen of om een gebouw in te laten storten op de vijand. Ik kan er echt van genieten om een sniper te spotten, er heen te rijden met mijn tank en dan het halve gebouw op hem te laten instorten. Payback, you gotta love it.
Qua modi zijn er in de multiplayer buiten de standaard modi nog nieuwe zaken toegevoegd. Uiteraard zijn Conquest, TDM, Rush en Domination zoals vanouds weer van de partij, maar nieuw zijn Warpigeons en Operations modi. Ik begin met Operations, wat eigenlijk direct mijn favoriete modus is geworden. Je speelt op een map met meerdere sectoren waar een team delen moet veroveren en de andere moet verdedigen. Als een team in een sector beide punten veroverd opent de volgende sector van de map. Je moet het een beetje zien als een aaneenschakeling van verschillende maps die je vloeiend achter elkaar speelt. Wat er is gebeurd in de voorgaande sector heeft echter effect op het gebied van de volgende sector en zo is bijna geen elk potje hetzelfde.
Bij Warpigeons spawnt er aan het begin van de match ergens random op de map een duiventil. Het is de bedoeling dat je de duif oppakt en dan lang genoeg in je bezit houdt om er een bericht aan te bevestigen voor het hoofdkwartier. Als dit lukt dan zal er een artillerie-barrage neerdalen op de vijanden en zul je de match winnen. Uiteraard zal de vijand proberen de duif af te pakken en omgekeerd hetzelfde proberen te doen. Je kunt deze modus het beste vergelijken met een soort mobiele King of the Hill modus.
Is het dan allemaal geweldig? Is Battlefield 1 de perfecte shooter geworden? Nee, natuurlijk niet. De game zit bijzonder goed in elkaar en levert een hoogstandje af, maar de game kent ook wat ergernissen. Wat eigenlijk elke Battlefield game altijd wel geplaagd heeft is dat als de strijd wat langer duurt de spelers vaak wat verspreider van elkaar raken en je soms minuten niemand tegen komt. Het enige wat je dan vaak gebeurd is dat je van kilometers ver ineens doodgeschoten wordt door snipers die dan talrijker worden. De grote maps zijn zeker tof, maar naarmate er meer vernietigd wordt en de schuilplaatsen schaars worden vieren de snipers hun feestje.
Wat ook nogal eens wil gebeuren is dat als een team echt ver teruggeduwd wordt er een hele horde soldaten en tanks voor je spawnlocatie staat en er weinig meer te doen is dan gewoon spawnen en sterven. De balans is wel beter dan voorheen, maar nog niet perfect in dit opzicht. Verder zitten er hier en daar ook nog wel wat performance problemen in met af en toe wat freezes, zijn de laadtijden soms wel heel erg lang en zijn er problemen met clipping dat je jezelf ineens vastloopt in een rots of boom. Ook hier is het weer de grote van de maps die er voor zorgt dat niet alles honderd procent getest kan zijn geweest, maar het blijft slordig. Hopelijk wordt dit in komende patches nog aangepast.
Ik heb dan nog een puntje van kritiek. Ik heb benoemd hoe tof de campaign is met de verschillende soldaten en verhalen. Hier neem ik geen woord van terug, maar ik vond het wel jammer dat het relatief kort duurt. Als je een beetje doorspeelt kun je de campaign in rond de zes uur doorspelen. Uiteraard kunnen ze nog nieuwe campaign verhaal toevoegen, wat briljant zou zijn, maar voorlopig blijft de speelduur voor nu wat ondermaats.
Is Battlefield 1 een shooter die je gespeeld moet hebben? Ja, ik vind van wel. Er zullen altijd gamers zijn met een voorkeur voor Battlefield of Call of Duty, maar de sfeer die Dice weet neer te zetten in de campaign is er een die ik al een tijd niet meer heb meegemaakt in shooters, hoewel de tijdsduur me wat teleursteld. Dat de multiplayer verder gewoon prima in elkaar steekt is iets wat we ondertussen gewoon verwachten van Dice, maar is natuurlijk wel belangrijk.