Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Het is lang stil geweest rondom onze favoriete grofgebekte otaku Travis Touchdown. Zijn laatste avontuur stamt alweer uit het Wii-tijdperk en na negen lange jaren werd het wel eens flink tijd om die fijne beam katana – nee, het is echt geen lightsaber – af te stoffen. Ik speelde Travis zijn gloednieuwe en tevens debuut avontuur op de Nintendo Switch en bleef na de aftiteling een beetje met een vreemde smaak in mijn mond zitten. Benieuwd wat ik ervan vond? Lees gauw door!
No More Heroes 2.5
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Nee, dit is geen No More Heroes 3 maar eerder een zijverhaal wat Travis Touchdown klaar moet stomen voor het nog aan te kondigen derde deel in de reeks. Althans, als deze game het goed genoeg doet dan. Want de Japanse eindbaas Suda 51 gaat zijn plannen pas concreet maken als deze game het goed genoeg doet. Wij hebben zelf geen idee wat dat concreet betekend, maar het zal wel iets te maken hebben met verkoopcijfers.
Travis Strikes Again speelt zich af na de eerste No More Heroes game. Travis heeft zijn drukke bestaan ingeruild voor een trailer in het bos en wordt daar aangevallen door een gek met een honkbalknuppel. Na een gevecht blijkt dat dit personage Bad Man heet en hij wraak wilt nemen op Travis omdat de beste vent zijn dochter – een assassin uit de eerste game – vermoord heeft. Op het moment dat het gevecht verder lijkt los te barsten worden Travis en Bad Man in de “legendarische” Death Drive Mk 2 console gezogen en zitten ze vast in de game. Aan jou als speler dus de taak om Travis en Bad Man door de game te loodsen.
Ik moet toegeven dat het geen ijzersterk plot is, maar inmiddels hadden we ook niet veel anders verwacht van een Suda 51 game. Deze games speel je immers niet echt voor het verhaal maar juist voor de stijl en gameplay. Helaas is dat laatste in deze titel juist niet zo goed vertegenwoordigt waardoor de boel al snel een beetje slapjes aanvoelt en dat is best jammer.
Herhalingsoefening
Het plot device van de game is dus de Death Drive Mk 2 console waarmee Travis en Bad Man in totaal zes verschillende games moeten doorkruisen voordat je als speler getrakteerd wordt op de aftiteling. Als je het zo leest lijkt dit een prima idee voor een game en kun je dus zes totaal verschillende kanten op. Dat was ook een beetje de verwachting die ik van deze titel had. Maar al snel kom je erachter dat naast wat stilistische verschillen de game erg snel in herhaling valt.
Verreweg het grootste gedeelte van de game speelt zich af via een top down perspectief a la Hotline Miami. In eerste instantie lijkt dit een opmerkelijke keuze voor een hack & slash achtige titel zoals No More Heroes, maar voor deze iteratie werkt het vreemd genoeg wel. Het vervelende is echter dat er van die sublieme combat uit de vorige delen nagenoeg niets is overgebleven. Je hebt een lichte aanval (die zichzelf gewoon blijft herhalen als je de knop ingedrukt houdt), een zware aanval en je kunt springen en ontwijken. Daarnaast verzamel je gaandeweg nog wat speciale skills en kun je ook xp verzamelen om de aanvalskracht en gezondheid van Travis of Bad Man te verbeteren.
Xp verzamelen is makkelijk aangezien de game je bijna doodgooit met vijandjes. Sommige wat pittiger dan de ander, maar zeker niet onmogelijk om baas te maken met de beam katana. Het vervelende is echter dat het hiermee eigenlijk wel een beetje gezegd is. De setting verandert per speelwereld wel, maar de gameplay blijft nagenoeg hetzelfde. In dit concept zit zoveel meer potentie en jammer genoeg wordt dat er niet helemaal uitgehaald.
Stijl
Waar de game dan wel weer van barst is stijl. Dat is natuurlijk ergens ook wel logisch want het is een Suda 51 game en als de beste vent iets goed kan doen is dit het wel. Het is fel, schreeuwerig en bevat voldoende neon om aan te duiden dat de 80’s nog lang niet passé zijn. Het is fijn om naar te kijken en komt prima tot zijn recht op de Switch. Op dit vlak zit het dus wel snor met deze titel. Maar dan wordt de plank weer compleet misgeslagen met flauwe – bijna puberale – humor die eigenlijk niet echt iets toevoegt aan het al magere plot. Waar zijn die gevatte teksten die ook uit context zo goed waren? Juist deze setting leent zich perfect voor fourth wall grappen en helaas komen ze vrij weinig voor.
Tussen de games in moet je bijvoorbeeld een mini game spelen om een nieuwe Death Ball te halen zodat je verder kunt. Deze minigame bestaat uit een old school op tekst gebaseerd avontuur wat heel authentiek weergegeven wordt. Echter slaat het gepresenteerde verhaal kant noch wal en wordt er binnen de kortste keren zo’n stroom aan scheldwoorden op je afgeslingerd dat het irritant wordt. Als speler betrapte ik mezelf erop dat ik maar gewoon bleef drukken op de knop zodat het snel klaar was en heb ik er uiteindelijk weinig van meegekregen. Dat is erg jammer want als het een sterk verhaal was hield ik mijn aandacht er wel bij.
Conclusie
Ik vind het vervelend maar dit is dit jaar een van de mindere titels die ik gespeeld heb. Ik had heel graag gewild dat dit een topper van een game was geworden maar helaas is de realiteit het tegenovergestelde. Ik hoop dat Suda 51 deze fan toch nog gaat voorzien van een sterkere No More Heroes 3 zodat ik deze vieze nasmaak snel kan wegspoelen.