Afgelopen week las ik twee reviews van Killzone 3: de uitgebreide beschrijving in Power Unlimited en die in het Britse magazine GamesTM, twee bladen die een flinke staat van dienst hebben opgebouwd als het gaat om reviews. PU was lyrisch over het Hollandse huzarenstukje, GamesTM duidelijk minder. Twee willekeurige quotes uit beide media: ‘een nagenoeg perfect afgemaakte game’ en ‘it’s early days yet but, from a single-player point of view at least, Killzone 3 is the biggest disappointment of the year so far’. Power beloonde het spel met een 9,3 met alle nodige platitudes, terwijl GamesTM Killzone 3 beoordeelde met een zeven. In de wandelgangen hoorde ik dat ook andere websites en bladen recht tegenover elkaar stonden met de becijfering.
Zaterdagochtend werd ik verrast door Sony met een vroeg exemplaar van Killzone 3. Met de twee cijfers in mijn achterhoofd begon ik met spelen. Een dag later keek ik naar de aftiteling en vroeg mij welke review het meest bij mijn Killzone 3-ervaring paste. Eerlijk gezegd geen van beide. Begrijp me niet verkeerd, Killzone 3 was een adrenaline oppompende speelsessie. Weliswaar aan de korte kant, maar Mozes Kriebel wat heb ik genoten. Killzone 3 is het beste te omschrijven als een op hol geslagen Hollywood-productie waar jij de hoofdrol inspeelt. De actie is zo hectisch en over de top dat ik meerdere keren naar adem moest snakken en mijn hartkloppingen naar een ongezond tempo bracht. Toch bracht Killzone 3 niet de vernieuwing die ik wel verwachtte en waren er een paar irritante scheurtjes. Ik las de reviews nog een keer en kwam tot de volgende conclusie. De schrijvers van het PU-stuk (Jan Meijroos en JJ) zijn enthousiaste fans en dat spatte van de review af. De scribent van GamesTM maakte een aantal valide punten, maar sloeg nog vaker de plank mis. Wie zoekt immers naar context en diepere betekenis in een shooter waar je nazi-achtige aliens neermaait met futuristisch schiettuig? Ik in ieder geval niet.
Qua productie ligt Killzone 3 kilometers boven wat de laatste jaren in de schappen verscheen. Het verhaal heeft niets omhanden, maar de aankleding en actie maken dat gemis meer dan goed. De setpieces en de soundtrack doen niet onder voor een triple-A filmblockbuster. Dat lag ook in de lijn van verwachting, want vanaf het eerste Killzone-deel is duidelijk dat Guerrilla geïnspireerd is door Hollywood actiefilms. Maar met deel drie zijn zij een beetje doorgeschoten. De tweeënzeventig minuten aan tussenfilmpjes zitten perfect in elkaar en nergens heb ik doorgeklikt om verder te spelen, maar toch bekroop mij het gevoel van overkill. Uit het blote hoofd kan ik meer dan vijf scènes noemen, die spectaculair waren om naar te kijken, maar die nog toffer waren geweest om zelf te spelen. Daarnaast vond ik de pure speelduur van de singleplayer (net geen vijf uur op easy) aan de magere kant. Daar staat gelukkig het bijna constante wauw-effect tegenover. Als ik Killzone 3 een cijfer zou moeten geven, alleen op basis van de singleplayer, dan heb ik het over een heel dikke acht. Het spel zit namelijk, ondanks het bovengenoemde, nagenoeg perfect in elkaar.
Het heeft even mogen duren, maar het punt dat ik wilde maken is dat reviews in deze tijd totaal niet meer belangrijk zijn. Wedden dat Killzone 3 ook in Engeland, een heel groot succes gaat worden? Dit ondanks de kritische beschrijving in GamesTM? De tijd dat het geschreven woord een spel kon maken of breken ligt verder achter ons. Een recent voorbeeld las ik bij een review van Test Drive Unlimited 2. Een Nederlandse website betitelde het spel in de kop als ‘Enorm (saai)’. Een leuke spitsvondigheid en mooi taalspel, maar TDU2 kwam een week later wel uit de bus als best verkochte game in Nederland. Wiens mening is in dit geval en dat van de Killzone 3-reviews belangrijker? Die van de schrijvers of die van de consument? Ik denk dat de gamer van tegenwoordig reviews vooral leest als een bevestiging van zijn of haar koopgedrag. Niets meer en niets minder. Het is uiteindelijk de consument die met zijn portemonnee beslist of een spel een succes wordt of niet.
Jeroen van Trierum is 11 jaar werkzaam als journalist in de game-industrie waarvan de laatste zes jaar als gameredacteur bij het vakblad Entertainment Business