Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Het lot van ieder bruidsmeisje is dat er vooral naar de bruid wordt gekeken. Zo ook met Clash in the Clouds, de eerste Bioshock Infinite DLC. Op de dag dat hij werd gelanceerd keek iedereen al verlekkerd uit naar het tweedelige Burial At Sea. Wat wil je. De laatste wordt een volwaardig verhaal, terwijl de eerste een simpele hoard mode blijft. Terecht? Niet helemaal.
Clash in the Clouds bestaat uit vier arena’s met vijftien golven aan vijanden. Voor iedere ‘kill’ krijg je geld, waarmee je upgrades voor je wapens, nieuwe vigors of bijbehorende uitbreidingen koopt. Extra pegels krijg je door secundaire opdrachten te klaren, van het simpele “Dood iedereen met de shotgun” tot het ingewikkelde “Breng iemand om zeep door Bucking Bronco en een bezeten Patriot”. Deze ‘Blue Ribbon Challenges’ maakt CitC zeker wat interessanter dan de andere hoard modes.
Het uiteindelijke doel is om zo hoog mogelijk op de online ranglijst te komen. Geen gemakkelijke opgave. Clash in the Clouds blijkt een zeer pittige game. De eerste arena valt nog mee… totdat je tegenover twee Handymans en een zwaarbewapende Patriot staat. Daarna wordt het alleen maar zwaarder. Je bent in het begin daarom meer aan het overleven dan punten aan het verzamelen. Als je namelijk dood gaat, moet je of opnieuw beginnen of je score verzaken om door te kunnen.
De Blue Ribbon challenges zijn daarbij niet altijd duidelijk. Ze zeggen ‘versla vijand enkel met x of y’, maar of je daarmee ook ‘z’ mag gebruiken verschilt per uitdaging. Door deze verwarring willen Challenges nog wel eens mislukken door bijvoorbeeld, per ongeluk, met de skyhook te zwaaien. Andere irritaties zijn de soms té krachtige Handymans. In talloze pogingen zal je een hoge score vaarwel kunnen zwaaien doordat de cyborg herhaaldelijk je hoofd aan puin slaat.
Sadisme
Bovenstaande vergeet je even als je eenmaal alle upgrades en vigors hebt gekocht. Wat in Bioshock Infinite nooit lukte, krijg je in CitC binnen een paar uur voor elkaar. Daarna is het heerlijk experimenteren geslagen. Wat gebeurt als je Bucking Bronco combineert met Shock Jockey? Waarom zou ik wachten totdat de tegenstander in mijn Devil’s Kiss mijnenveld loopt als ik ze er met Undertow massaal in kan trekken? Een speeltuin aan sadistische mogelijkheden gaat er voor je open.
Clash in the Clouds lijkt echter vooral voor de geduldige creatievelingen bedoeld. De game geeft extra punten aan het combineren van Vigors en/of vuurwapens. Helaas is hij vrekkig met het geven van aanwijzingen. Dezelfde challenges komen te vaak terug waardoor je op jezelf bent aangewezen om nieuwe combinaties te ontdekken. Ook door de moeilijkheidsgraad kies je regelmatig toch maar de veilige optie in plaats van gaan experimenten. Jammer, want dat laatste blijft toch de grootste trekpleister.
Fans van het Bioshock verhaal zullen namelijk toch wat teleurgesteld raken. De conversaties tussen Elizabeth en Booker blijven beperkt tot hun gebruikelijke “vangen” en “dank je hartelijk”, er valt weinig te verkennen en extra informatie krijgt de speler pas als hij alle vier de arena’s heeft doorstaan. Veel extra’s is er ook niet vrij te spelen. Een paar sketches, wat documentaires en een intrigerende maar korte overgang naar Burial At Sea – en daar blijft het bij.
Verspilling van geld kunnen we CitC echter niet noemen; de DLC kost maar vijf euro. Is het echter je tijd waard? Dat hangt er vanaf. Ben je geen Bioshock-fan of hoop je op weer een fantastisch verhaal? Doe dan geen moeite. Wil je lekker verder experimenteren met Vigors? Schaf hem dan gerust aan. De moeilijkheidsgraad zorgt dat je in ieder geval een paar uur uitdaging en plezier ervan hebt. Verwacht alleen niet dat je dit tussendoortje over een half jaar nog herinnert.