Ryan Payton is niet de minste. Hij heeft al bij Kojima Productions gewerkt aan Metal Gear Solid 4, bij 343 Studios aan Halo 4 gesleuteld en weet dus wat er komt kijken bij het maken van AAA-game. Hij heeft het echter allemaal aan de kant gegooid om Camouflaj op te richten en een droom na te jagen: het maken van een serieuze game op iOS, die niet alleen meer om het lijf zou hebben dan de meeste tijdverspillers op het platform, maar die ook de kracht van het platform zou gebruiken en niet de zoveelste semi-console game met een virtuele stick zou gaan zijn. Historisch gezien een hele grote gok, zeker als je game ook nog via Kickstarter tot stand komt. Iedereen heeft je al betaald, maar wat krijgen ze ervoor? Nou, een verdomd solide game die alle beloftes waarmaakt. We hebben er wat mij betreft weer een Kickstartersucces bij, want République overtuigt.
Het idee achter République is dat je moet zorgen dat hoofdkarakter Hope ontsnapt uit de futuristische gevangenis waar ze in terecht is gekomen nadat ze ‘verboden lectuur’ tot zich heeft genomen, iets dat het totalitaire regime niet zint. De grap is dat je er echt voor moet zorgen, want je kunt Hope alleen aanwijzingen geven. Jouw rol is namelijk die van hacker, die het Big Brother-systeem van camera’s, veiligheidsdeuren en andere technische surveillance-aparatuur moet misbruiken. Je ziet dus ook alles vanuit het perspectief van de camera’s en je moet dus ook van camera naar camera ‘springen’ om vooruit te kunnen kijken. Het lijkt qua perspectief een beetje op de oude Resident Evil games, want je kunt wel een beetje met de camera’s draaien, maar echt vrij zicht heb je niet.
Logischerwijs krioelt het ook van de bewakers, maar gelukkig kun je Hope af en toe richting een nuttig item zoals pepperspray sturen, die ze kan gebruiken om zich uit een nare situatie te bevrijden. Dat is trouwens niets meer dan tijdwinst, want als je gepakt wordt word je namelijk gewoon in de boeien geslagen en meegenomen naar een afgesloten ruimte, waar je dan ook gewoon weer uit moet zien te ontsnappen. Geen game over-scherm, dus, wat een verademing is voor een stealthgame. Naast het ontwijken of in het ergste geval uitschakelen van de bewakers moeten er natuurlijk deuren, databases en andere systemen gehackt worden. Redelijk standaard voor een stealthgame, maar in de context van de op afstand ingelogde hacker die de systemen misbruikt klopt het wel.
Je kunt hope dus op afstand besturen, maar ze neemt ook soms zelf actie. zet haar vlak bij een bewaker en ze rolt ‘m voor extra items (die je later weer kunt verkopen voor extra mogelijkheden als het aftappen van telefoons, hacken van computers en het creëren van afleidingen om de wachters te lokken.) Ze schuift ook af en toe een stukje op als je haar net niet goed hebt gepositioneerd, zodat ze niet gezien wordt. Dat wil niet zeggen dat je Hope zomaar overal heen kunt sturen zonder gevaar, maar het beperkt slim de frustratie. Het is sowieso opvallend hoe goed ze reageert op je ‘suggesties’ en 99% van de tijd precies doet wat je dacht te gaan doen. Het maakt het bewandelen (rennen kan, maar is zelden een goed idee) van de gangen en ruimtes moeiteloos en daardoor heb je ook altijd het gevoel dat je het zelf schuld bent als je gezien wordt, dat je ongeduld de schuldige was en niet de falende besturing.
Gek genoeg is het verhaal, en dan vooral de achterliggende informatie over hoe de totalitaire staat omgaat met gevaarlijk materiaal zoals bepaalde boeken (Lolita, Naked Lunch, Leaves of Grass) en wat de redeneringen daarachter zijn. Wat er nu precies met Hope gaat gebeuren is natuurlijk na het uitspelen van deze eerste episode (van de vijf) volstrekt onduidelijk, maar ik ben inmiddels wel geïntrigeerd door wat er aan de hand is en hoe het nu verder gaat. Dat het verhaal episodisch is wil trouwens niet zeggen dat je door de eerste episode heenblaast: de speelduur zal toch nog ergens tussen de drie en vier uur liggen. Gek genoeg wordt het ondanks de al vrij snel duidelijke patronen die je volgt niet saai, vermoedelijk omdat er steeds een stukje informatie om elke hoek (letterlijk) ligt en je nooit genoeg gadgets hebt om zomaar uit elke benarde situatie te kunnen ontsnappen. Het maakt dat je altijd je ogen openhoudt en gelukkig is République geen lelijke game, al ziet het er lang niet zo goed uit als het klinkt. Het is typisch een game die met koptelefoon gespeeld moet worden, of het nu voor de positionele audio is of voor de voicecast die de karakters en notities met verve gestalte geven.
Het mag duidelijk zijn dat dit een game is die werkt omdát het op de iPad (waar ik het op gespeeld heb, ik twijfel of het zou werken op een telefoon vanwege de schaal) gespeeld wordt. De discussie over tablets en telefoons als serieus gameplatform zouden eigenlijk al een tijdje afgelopen moeten zijn, maar voor de mensen die nog steeds niet overtuigd zijn is République een mooie reminder dat we helemaal niet meer hoeven te wachten tot de games er komen, want we zijn er al. Stealthfanaten hebben er weer een (episodische) serie bij die ze in de gaten kunnen houden en iedereen die eens wil zien wat je met een tablet kunt als er wat moeite gestoken wordt in het gebruiken van de sterke punten van een platform hoeven zich niet lang te bedenken: voor de schamele 5 euro die je voor République betaalt heb je een hele sterke game in handen. Ik ben heel benieuwd in hoeverre Camouflaj de mechanieken kan uitdiepen in de volgende episodes, maar Hope -en daarmee République- is in elk geval heel goed uit de startblokken gekomen.
République, ontwikkeld en uitgebracht door Camouflaj voor iOS op 19 december 2013
