Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Beschrijf Hotline Miami niet als een game. Noem het een moordsimulator, een zeer gewelddadige LSD-trip of tenminste buitengewoon verontrustend. Deze creatie van Dennaton Games is in ieder geval extreem moeilijk, spijkerhard en heel erg verslavend. Jij – een naamloze huurmoordenaar – ontwaakt in een duistere kamer, waar drie personen met dierenmaskers je toespreken. Het paardenhoofd leeft mee, de uil wil liever dat je weggaat en de haan stelt kritsche vragen. “Herinner je mij nog? Weet je nog wat er op 3 april gebeurde?” Voor je antwoord kan geven, wordt je wakker in je appartement. De telefoon gaat en aan de andere kant van de lijn geeft iemand een cryptische boodschap. Het komt erop neer dat er mensen moeten worden omgelegd. En snel.
Veel tijd om over deze bizarre scène na te denken heb je niet, want je moet flink aan de bak in deze game. Er zitten criminelen in diverse gebouwen en appartementen en ze moeten allemaal dood. Gelukkig beschik je over een breed arsenaal aan slag- en schietwapens, dat alleen maar groter wordt naar lange je meer punten scoort. Ook heb je de keuze uit steeds meer maskers die je speciale bonussen geven. De haas en de panter maken je sneller, de uil laat je geheimen zien, de wolf geeft je een mes, etc. Verder kan je deuren gebruiken of voorwerpen gooien om vijanden knock-out te krijgen. Druk vervolgens op spatie en er volgt een buitengewone grove executie.
Je hebt bovenstaande tactieken hard nodig. Hotline Miami is een zeer pittig game. De velden zijn klein en de bewoners (en honden) krijgen je allemaal in één schot of slag (of beet) dood. Je zal slim, voorzichtig en snel moeten werken. Helaas kan je tactiek regelmatig in het honderd lopen doordat vijanden van hun patroon afwijken of dat de (verder uitstekende) besturing soms niet mee werkt. Deels daardoor zal je zeker – en ik overdrijf niet – tweeduizend keer op de R(eplay) knop drukken om overnieuw te beginnen. Gelukkig zijn de levels zo kort dat je zo weer bij het laatste punt bent – ook al trek je af en toe de haren uit je hoofd van frustratie.
Doordat de game zo snel verloopt en vreselijk moeilijk is denk je nauwelijks na over wát je aan het doen ben. Hotline Miami doet ook alsof het keiharde geweld de normaalste zaak van de wereld is. Je rijdt naar de plek des onheils, selecteer masker, zoekt eerste de beste wapen, maakt iedereen af en ontvangt daarna je beloning. Je gedachtengang in het spel gaat daarom niet verder dan: “Trap deur tegen vijand A. Hij gaat knock-out. Sla B dood met breekijzer. Verbrijzel schedel van aanrennende C. Loop naar bewusteloze A. Ram hoofd aan puin met netgenoemd gereedschap”.
De game voelt ook aan als een grote trip; alsof jouw karakter dit alleen maar droomt. Het beeld schommelt heen en weer (waardoor sommige mensen overigens ziek kunnen worden) je ziet korte flitsen als je iemand afmaakt en door de maskers oogt het allemaal surrealistisch. De muziek helpt ook. Het startscherm bedwelmt je met psychedelische rockmuziek van Sun Araw om vervolgens over te slaan in een hyperactief electronisch deuntje. Zo houdt de game je geconcentreerd op je taak: iedereen afmaken binnen 15 seconden. Pas als de muziek stopt zie je ineens die twee dozijn lijken op de grond liggen. En pas na het spelen zinkt het in dat je zonet je duimen in iemand’s oogkassen hebt geramd.
Er kleeft daarom iets heel verontrustends aan dit spel. Veel games proberen schokkend te zijn door af te wijken van de norm. De genecromorphde peuters van Dead Space 2, het afgerukte hoofd in God of War 3, de over-de-top-mutatie van Resident Evil. Meestal falen ze ook; want het irriteert. “Hoe schattig. Ze trachten weer eens op te vallen”, denk je verveelt. Miami Hotline probeert niets. Alles wat je namelijk in deze game doet IS de norm – tot de executies aan toe. Mix daarbij de krankzinnige verhaallijn en de LSD-filter en je krijgt een wereld waar je na het spelen enkel van huiveren – ondanks dat het in 8-bit graphics wordt gepresenteert.
Toch blijf je deze vreemde bedwelmende game spelen. Het maakt niet uit dat het op een NES kan draaien, dat de game krankzinnig moeilijk is (tot het oneerlijke aan toe) of dat er na het uitspelen eigenlijk niet veel is om op terug te komen. Alles klopt namelijk in Hotline Miami: het geweld, de besturing, de sfeer, de maskers, de auto waarin je vertrekt en arriveert. Het klinkt allemaal volstrekte logisch – en daardoor speel je hem gewoon opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Ziek, gewelddadig, vreselijk moeilijk en zeer verslavend. Hotline Miami is de grote verrassing en voor mij de bizarste ervaring van 2012. Je gaat door tot het einde en daarna speel je hem gewoon nog een keer.