Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Het draait allemaal om focus, het spelen van Far Cry 4. Er zit een verhaal in, waarin de charismatische psychopaat van vorig jaar (Vaas) is vervangen door een soortgelijk figuur dat Pagan Min heet, maar het blijkt verdomde moeilijk om dat verhaal vooruit te krijgen. Niet omdat het niet leuk is (al had ik graag wat meer Pagan Min gezien en wat minder radio-boodschappen van hem gehad), maar voornamelijk omdat deze game je een goed idee kan geven hoe het is om ADD te hebben. Wat je ook aan het doen bent, er gebeurt altijd iets anders dat je aandacht vraagt.
Ben je een kamp aan het overnemen? Komt er weer een Bengaalse tijger langs die je nog moet hebben om je rugzak groter te maken. Onderweg naar het volgende stukje verhaal? Geheid dat er meerdere andere missies langs komen die ook interessant zijn. En als je daar klaar mee bent kom je toevallig vlakbij een radiotoren uit die je nog niet had beklommen, waarna er nóg meer dingen uit de mist komen bovendrijven die je ook kunt doen. Het is op het vermoeiende af, maar dat is hoe Ubisoft anno 2014 werelden bouwt. Of ja, eigenlijk anno 2013. Want als je de allerkortste versie van deze recensie wil: Far Cry 4 is Far Cry 3 met een andere lokatie en bergbeklimmen erbij. Done.
Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik doe Far Cry 4 tekort als ik het zo samenvat, want naast de dingen die je vorig jaar kon doen is er enorm veel bijgekomen. Het aantal missies die je kunt doen naast het verhaal en de breedte daarvan is enorm: je kunt op camera gaan stunten voor punten; een soort van Nepalese Jay & Silent Bob hebben wat geestverruimende missies voor je; de Pagin Min propagandamachine moet gestopt worden en er is zelfs een evenknie voor de mythische missies uit het vorige deel in Shangri-La, waar je als een spirituele krijger (met tijger) aan de slag mag.
Het houdt dus niet op, en het goede nieuws is dat alles ook nog eens vreselijk vermakelijk is en Far Cry 4 zo elke gewenste speelstijl ondersteunt. Het hóeft allemaal niet, maar je zou gek zijn als je aan het meeste voorbijgaat. Net zoals vorig jaar zorgt alles dat al het andere makkelijker of leuker wordt, omdat je steeds iets verdient dat ergens anders van pas komt of omgeruild kan worden tegen upgrades. Je persoonlijke talenten stijgen per missie en voor dat je het weet kun je zo veel dingen dat je af en toe moet kijken hoe het allemaal ook alweer ging.
Overdaad dus, niet in de laatste plaats als het gaat om de wereld. Los van hoe prachtig alles er uit ziet (de beelden speken voor zich) draait het ook allemaal vlekkeloos op de next-gen systemen en zeker op de PC. Ook de audio is van hoge kwaliteit met op de juiste momenten muziek en verder hele goede natuurgeluiden en heel goede voice-overs van zowel de hoofdkarakters als de random persoontjes die je tegenkomt.
Geen ellende in technisch opzicht dus, met als kleine uitzondering de verbindingen tijdens de co-op. Niet alleen gaat het nog wel eens mis, maar je wordt ook samen uit je missie getrokken en teruggegooid naar het hoofdmenu; heel spijtig als je bijna een van de forten (de grotere en moeilijkere varianten van de outposts die ingenomen moeten worden) onder controle hebt, want dan mag je opnieuw beginnen. Drop-in/out co-op was beter geweest met een wereld waarin zo veel kan en zal gebeuren, maar het is maar een kleine smet op het verder glanzende blazoen van Far Cry 4.
En hoewel ik nu al steeds mijn statements aan het bijstellen ben moet het nog één keer, want een ander smetje op het blazoen is de reguliere mutiplayer. Ik vind het moedig dat ze bij Ubisoft geprobeerd hebben om dit toch nog uit te werken en de vooruitgang in de co-op is geweldig (want herrie schoppen met zijn tweeën is fantastisch) maar tegen elkaar vechten doet het ‘m gewoon niet. Dat de modus asymmetrisch is (één team is pijl en boog/stealth en de ander met mitrailleurs, een beetje in de lijn van Splinter Cell’s Spies vs. Mercs) is een leuke touch, maar het mag niet baten. En daarbij: er is zoveel te doen in Kyrat dat je er vermoedelijk toch niet aan toe komt.
Hetzelfde wat ik in 2012 over Far Cry 3 zei geldt nog steeds: als elke toevalligheid je in een nieuw avontuur stort dat ook leuk is, heb je wat mij betreft een open-wereld game gemaakt die geslaagd is. Far Cry 4 zet de trend voort, en zo kan het dus dat mijn wens van toen is uitgekomen. Ik heb meer Far Cry gekregen. Precies wat ik wilde. En aangezien de inkleding ook op niveau is geldt alweer het devies: halen, deze game. Alles behalve je vrije tijd zal je dankbaar zijn.