Kijken doe je met je hersenen

Vroeger zei mijn moeder herhaaldelijk: “kijken doe je met je ogen” en meestal nog daar achteraan: “en niet met je handen!” Als braaf meisje trok ik dan natuurlijk onmiddelijk mijn handen terug van welk aantrekkelijk voorwerp ik dan ook in de winkel nader wilde onderzoeken. De grap is echter dat je helemaal niet “met je ogen” kijkt. Natuurlijk zijn je ogen een onmisbaar instrument om te kunnen kijken, maar het echte zien gebeurt in je hersenen, waar de signalen die via je ogen, het netvlies en de oogzenuw de hersencellen bereiken, een logisch beeld doorgeven aan je bewustzijn. En dit prachtige proces, wat de meesten van ons grotendeels onbewust de hele dag doen, wordt door Sony nagebootst om met een gebruiksvriendelijke handycam zelf dezelfde 3D beelden vast te kunnen leggen als je de hele dag ziet. Maar wat voegt dit nu werkelijk toe?

Onze hersenen interpreteerden mens en omgeving vanuit een context die we kennen. Ik dacht zelfs te weten wat de kleur was van de jurk die de koningin droeg op 30 april, hoewel een dag later in de krant vaak bleek dat ik het niet helemaal bij het juiste eind had. En daar zat nu juist de beperking van zwart-wit. Als er geen referentie is, geen context, m.a.w. als je niet kunt weten wat de echte kleuren zijn, zullen je hersenen een invulling geven. Dat is natuurlijk niet erg, een film wordt er niet minder spannend of boeiend door, maar wat nu wanneer je uit wilt leggen hoe prachtig de kleuren waren op de Azoren en je hebt alleen maar een zwart-wit foto?

Hoeveel woorden heb je tot je beschikking om precies die kleur blauw (of was het groen) van de zee uit te leggen? En hoe leg je uit welke schakeringen rood er in de rozen zaten die je op je eindexamen kreeg. En welke kleur de ogen van je grootmoeder hadden, wanneer je alleen maar een zwart-wit kiekje van haar hebt. En die informatie kunnen we vasthouden en delen sinds er kleurenfotografie bestaat.

De technologie van 3D filmen en fotograferen geeft wat mij betreft een zelfde verrijking aan de manier van herinneringen opslaan en delen. Want dat is toch wat de meeste mensen beogen bij het maken van (privé) films en foto’s. Momenten vastleggen. En dan liefst zo natuurgetrouw mogelijk. 3D maakt het mogelijk om de bolle wangen van een baby echt vast te leggen, om diepte te geven in foto’s zoals hierboven (want het was hoog, daar op die klif!), om mensen en gebeurtenissen die je wel in je geheugen zou willen branden, voor altijd vast te leggen in een digitaal geheugen. Ik heb op de Azoren het genoegen gehad om met de Full HD 3D Camcorder (Sony, modelnummer HDR-TD10) te mogen experimenteren. En daarbij bleek dat -indien het budget het toelaat- het voor iedereen mogelijk is om alles wat je vast wilt leggen, in 3D te filmen of te fotograferen. Je hoeft er geen cursus voor te volgen of handleiding voor te openen, deze camera is zo logisch en intuïtief dat je er meteen mee aan de slag kunt. Zelf vind ik deze mogelijkheid om (toekomstige) herinneringen levensecht vast te kunnen leggen een zeer waardevolle ontwikkeling.