Films, tv, muziek, games, allemaal kunnen ze emoties opwekken. Zo zijn er genoeg mensen die moeten janken van een game of film zoals bijvoorbeeld Titanic. Ikzelf heb dit nog nooit mogen ervaren. Tot vorige week dan, aan het einde van Medal of Honor: Warfighter. Helaas niet om de juiste redenen. Het voelt alsof de game gemaakt is om je uit te lachen als gamer. Dit spel moet het duidelijk hebben van de naïeve spelers onder ons. Toen ik de trailer van Medal of Honor: Warfighter zag was ik namelijk direct bang voor wederom een standaard realistische first-person shooter. Mijn eerste indruk van Warfighter was zo ondermaats dat het onmogelijk nog kon tegenvallen. Dacht ik.
The good
De missies in Warfighter die je in een voertuig plaatsen zijn best leuk en creatief. En dat (niet toevallig gemaakt door een andere studio dan die de rest van de game heeft gemaakt) is dan ook zo’n beetje het enige creatieve dat je in deze game zult aantreffen. Veruit de leukste missie in deze game was met een auto de stad uit ontsnappen, terwijl je de auto’s van de vijanden moest vermijden. Op de een of andere manier vond ik een stealth mission met auto’s wel een leuk idee en dit idee was dan ook leuk uitgewerkt, met allemaal zijweggetjes waar je je in de schaduw moest verstoppen, terwijl de auto van de slechterik langzaam langs je door rijdt. Ook andere auto’s achtervolgen door de drukte van de stad voelde geslaagd aan. Rijden over een markt terwijl je alle kraampjes weet te scheppen had wel iets. Helaas is dit maar een klein gedeelte van de game.
In de basis is het maken van een first-person shooter niet moeilijk, als je heel veilig binnen de lijntjes kleurt en precies doet wat de andere, succesvolle franchises ook doen. Je hoeft alleen maar te zorgen dat het er goed uitziet (en dat doet het ook, laat daar geen misverstand over bestaan) en dat het gevoel van spannende militaire missies overkomen en dan vinden de spelers het al snel goed. Al de rest kun je met genoeg scheppen spektakel verbloemen, zo lijkt in elk geval de redenatie te zijn geweest bij ontwikkelaars Danger Close Games.
The bad
Gedurende de hele campaign wordt je vergezeld door teamgenoten. Soms maar een paar, soms een handvol. Hierdoor ontstaat het eerste probleem: jouw personage is nutteloos. Blijf gehurkt achter een muurtje zitten en wacht tot jouw team de vijanden heeft koud gemaakt. Hierdoor ontstaat direct een afstand tussen jij als gamer en de game zelf. Een goede game weet je subtiel in het spel te zuigen. Hier voelt het alsof een muur tussen jou en de game staat. Verwacht ook geen vrijheid: volg het zeer directe en lineaire pad, en probeer maar niet een alternatieve route te volgen. Initiatief tonen in deze game? Ben je gek? De game neemt je als gamer niet serieus. Jij leidt niet de game, de game leidt jou. Als een hond aan een te korte ketting. En als je te hard vooruit loopt wordt je van je poten gereten.
Alles voelt ontzettend gehaast aan. Dat komt omdat het dat waarschijnlijk ook is, want met Black Ops 2 op de hielen moest deze game natuurlijk op tijd uitkomen, klaar of niet. Dat is in elk geval de verklaring die ik heb voor de glitches in het spel, zoals onzichtbare muren, bagger slechte A.I. en het af en toe volledig crashen van het spel. Nog een fout die tijdens het spelen merkbaar was, was dat je altijd ammo kunt vragen van je teamgenoten. Normaal houdt de kogelschaarste de spanning in shooters, als je wanhopig op zoek moet naar nieuwe ammo of een ander wapen. Dat is namelijk het moment dat je je veilige dekking moet gaan verlaten en op zoek moet gaan naar ammo in het midden van het slagveld, terwijl de kogels je om de oren fluiten.
Ik weet dat Amerika trots is op hun land en rekruten. Niks mis mee. Maar hou het a.u.b. uit games als deze. Het verhaal is in dat opzicht namelijk erg zwart-wit. Amerikanen met witte huidskleur zijn de helden, buitenlanders met alles behalve witte huidskleur zijn de vijanden en zijn het pure kwaad. Zo’n contrast tussen goed en kwaad verwacht ik slechts in Disney films. Een game die dit goed weet te omzeilen is Spec Ops: The Line. Ik had gehoopt dat Warfighter ook gespiekt had bij die game, in plaats van achter de Call of Duty en Battlefield polonaise aan te sluiten. Daarnaast was het geloof ik de bedoeling dat ik mee moest voelen met de karakters waarmee ik speelde, maar alles is zo eendimensionaal dat het alleen maar op mijn lachspieren heeft gewerkt.
The ugly
Wat had deze game nog kunnen redden? Iets dat de twee grootste shooters op het moment, Call of Duty en Battlefield niet hebben. Iets originelers. En dan bedoel ik niet iets als buitenaardse ninja’s of zo. Nee, het kan ook iets zijn dat veel meer voor de hand ligt. Zoals ik al eerder zei, een voorbeeld van een shooter die zich weet te onderscheiden is Spec Ops: The Line. Dat weet dankzij een ijzersterk verhaal zich los te rukken van de ijskoude klauwen van een middelmatige shooter. Een ander voorbeeld is Ghost Recon: Future Soldier. Niet dat ik die game nu geweldig vond, maar dankzij het tactische element dat erin verwerkt zat had het in ieder geval een persoonlijkheid. Iets eigens. En zo zijn er nog genoeg andere shooters die hun eigen stempel op het shooter genre drukken, of dat althans proberen.
Zo had Warfighter misschien ook een verhaal kunnen vertellen dat breder was dan ‘iedereen die een hoofddoek om zijn hoofd gewikkeld heeft moet dood’. Niet iedere moslim is een terrorist, mensen! Een ander voorbeeld is een verandering aan gameplay. Misschien is het een idee om lekker ouderwets medicijndozen toe te voegen in plaats van automatisch terugkerende health? Misschien was een Split-Screen optie ook geen slecht idee? Je bent ten slotte nooit zonder teamgenoten in dit spel. Laat een vriend controle nemen over een andere soldaat. Mijn mooiste herinneringen aan de Medal of Honor franchise waren de avonden MoH: Rising Sun Split-Screen spelen met mijn vrienden. Split-Screen heeft helaas plaats moeten maken voor online spelen.
Waarom? Is het niet leuker om met vrienden gezellig op de bank te gamen? Doe dat in plaats van online. Want de online feature in Warfighter is middelmatig op zijn best. Het is net zo standaard als de rest van de game. Nodig daarom een paar vrienden uit voor een avondje knallen samen. Het hoeft niet eens per se coöp campaign te zijn, een map voor deathmatch is voor mij al genoeg. Maar nee, Call of Duty en Battlefield hebben online, dus moet Warfighter dat ook hebben. Het doet me allemaal een beetje denken aan de middelbare school: “Maar mama, Anne heeft een nieuwe zwarte handtas, die wil ik ook, anders zal niemand me respecteren op school en word ik een buitenbeentje”. Beter meeloper dan buitenbeentje, toch?
Conclusie
Ik kan Warfighter in dezelfde woorden omschrijven als een los biscuitje. Droog? Ja. Smaakloos? Jup. Verzadigend? Absoluut niet. Er zijn zeker ergere spellen op de markt die absoluut niet te spelen zijn. In dat opzicht is Warfighter geen complete mislukking, maar het is is zo gemiddeld dat het geen enkele houdende impressie achterlaat. Een veel veiligere route dan een realistische first-person shooter is er bijna niet te nemen. Maar meer en meer mensen beginnen zich te ergeren aan het gebrek aan originaliteit binnen het genre en dan komt deze game al heel snel bovendrijven in de kritieken. En dat zegt, zo vlak na het uitkomen van de game, al genoeg. In een vacuüm zou Warfighter misschien nog net te pruimen zijn, maar hier hoef je in deze markt niet meer mee aan te komen. Als er nog zo’n Medal of Honor als deze komt kan de serie wel gaan inpakken.
Medal of Honor: Warfighter, ontwikkeld door Danger Close Games voor Xbox 360, PS3 (getest) en PC en uitgegeven door EA op 23 oktober 2012
Jeroen is al meer dan 15 jaar betrokken bij Dutchcowboys. Voornamelijk als digital content creator. En dan voor alle titels van The Blogidea Factory. Liefhebber van advertising, entertainment, tech, gadgets, en eigenlijk alles online.
Verder lezen over EA
Gaming16.04.2024
Gaming20.07.2023
Gaming17.07.2023
Gaming15.07.2023
Gaming14.07.2023
Gaming25.05.2023
Gaming07.05.2023
Gaming07.04.2023