Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Mannen met gasmaskers in het Oostblok. Niet een plaatje dat op dit moment erg politiek correct is. Maar ja, het kan zo uitkomen dat twee shooters die in Kiev ontwikkeld zijn juist nu op de markt komen én dat ik ze ook nog moet aanraden. Want Metro 2033 (2010) en Metro: Last Light (2013) van 4A games zijn met behoorlijk wat liefde omgezet van de PC voor de PS4 en Xbox One en worden voor een fijn prijsje verkocht (€30), waardoor je beide spellen wel al gespeeld moet hebben om niet warm voor te lopen voor deze HD remakes.
Voor wie ze niet kent: beide games spelen zich in een post-nucleair Rusland af waarin de overlevenden zich hebben opgesloten in de Metrolijnen. Buiten kom je alleen als het écht nodig is, want daar zit het vol met mutanten. Verschillende facties hebben bepaalde gebieden ingenomen en eten, wapens en vooral kogels zijn schaars en die laatste worden ook als betaalmiddel gebruikt. Het is een donkere, gemene wereld waarin iedereen alleen aan zichzelf denkt en met dikke Oostblok-accenten Engels praat. Het hele spul is gebaseerd op een aantal boeken met een vergelijkbare deprimerende sfeer.
Je krijgt dus twee geremasterde games voor de prijs van een halve game, waarbij Metro 2033 natuurlijk het meeste profijt trekt van de upgrade. Deze is in deze versie aangepast met veel van de verbeteringen in de spelsystemen die Last Light heeft gekregen, waaronder de mogelijkheid om al sluipend vijanden te benaderen. Dat heeft nogal impact, want juist in 2033 is het idee van kogels als betaalmiddel helemaal doorgevoerd en kom je dus (als je tenminste niet op de Ranger moeilijkheidsgraad speelt, die je echt op scherp zet) veel minder snel in de problemen en ondanks dat 2033 er niet voor bedoeld is werkt de stealth-gameplay heel goed.
Natuurlijk is ook grafisch het meeste opgepoetst aan deze game, vanwege de iets verder gevorderde leeftijd. Ik had deze nog niet gespeeld, maar met alle veranderingen ligt het helemaal in de lijn van het tweede deel en dat was een prima spel. De sfeer druipt er -in beide delen- vanaf en dat maakt het bij niet altijd even geïnspireerde schietwerk boven de grond meer dan goed. Laat ik het zo zeggen: na het spelen van deze games is de kans dat je toch maar eens de boeken gaat bekijken vrij groot.
Er is ook een PC-versie van Metro: Redux, maar die is eigenlijk alleen maar aan te raden voor de hele grote fans of de mensen die Metro 2033 nooit gespeeld hebben. De verschillen zijn er zeker wel, maar consolespelers zullen hier veel meer aan hebben. En voor wie één deel wel heeft gespeeld maar het andere niet is er nog beter nieuws: ze zijn ook los digitaal verkrijgbaar. Het is een sympathieke zet van uitgever Deep Silver, die daarmee spelers wel heel weinig reden geeft om niet eens te proeven van de Eastern Promise die Metro heet.