Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Af en toe sta je versteld hoe een op het eerste oog doodeenvoudige game nog zo verrassend kan zijn. Zo ook Into the Breach. Deze turn-based strategie game met wat roguelike invloeden (en van de makers van FTL) weet elke beurt die je krijgt spannend te maken. Elke zet telt.
De opzet is simpel, het is zelfs goed te vergelijken met schaken. Een speelveld bestaat uit acht bij acht hokjes. Daarop staan enkele gebouwen die je moet beschermen, een aantal vijanden, en drie robots waarmee je de klus moet klaren. Klinkt simpel, en in de basis is het dat ook. Maar de truc zit hem in de spelregels daaromheen. Al die regels zorgen voor een zéér diepgaande game vol subtiliteit waarin elke zet telt.
Zo is er een tussen levels door gedeelde levensbalk, en voor elk gebouw dat in een level kapot wordt gemaakt gaan er levens af. Een speelsessie bestaat uit vier gewone eilanden, elk onder verdeeld in enkele levels, en een eindlevel. Elk level heeft dan weer doelstellingen die, als je ze haalt, upgradepunten opleveren of weer een leven toevoegen aan je levensbalk.
Vervolgens kun je als je genoeg punten hebt je mechs upgraden voor meer schade, meer levens, een extra hokje bewegingsvrijheid, of een speciale upgrade die afhankelijk is van welke piloot je in je mech hebt zitten.
Mocht een van je mechs tijdens een level doodgaan, dan is dat niet heel erg. Je mech blijft, alleen je piloot gaat dood. Je zult dus een nieuwe piloot moeten vinden en hem weer opnieuw moeten levelen. Je hebt pas een probleem als al je mechs in hetzelfde level dood zijn, of als je levensbalk op nul komt. Dan is het game over. Je kiest één piloot die je mee mag nemen naar de volgende ronde. Hij zal al zijn upgrades behouden. De rest verlies je, en dan mag je weer van vooraf aan beginnen.
Die hele turn-based strategy game opzet met roguelike elementen klinkt natuurlijk wel aardig, maar waar Into the Breach echt tot leven komt zijn de nauwkeurig bepaalde spelregels binnen de levels. Een level bestaat uit slechts vijf beurten. Je hoeft het dus in feite maar heel even zien te overleven, maar zoals eerder gezegd: elke zet telt.
De vijanden mogen beginnen, maar in hun eerste beurt voeren ze nog geen aanval uit, ze verplaatsen zich alleen maar, en plannen hun aanval voor de volgende beurt in. Dan doe jij je zetten. Eerst bewegen, dan aanvallen. Met verschillende aanvallen (afhankelijk van het type mech dat je hebt) kun je vijanden ook een hokje opzij duwen, wat weer handig kan zijn omdat hun geplande aanval dan ook mee verschuift.
Dan zijn de vijanden aan de beurt. Die beurt begint met veranderingen aan de omgeving. In sommige levels is dat niets, maar er zijn levels waarin overstromingen, aardbevingen of blikseminslagen voorkomen. Eenheden die op vakjes die daardoor geraakt worden overleven het vaak niet, dus hier speelt dat opzij duwen van vijaden weer een belangrijke rol. Daarna volgt schade aan eenheden die bijvoorbeeld in brand staan, wat één leven van hen af haalt. Zo kun je dus een vijanden met nog maar een leven die in brand staat prima negeren: hij gaat dood voordat hij kan aanvallen.
Want pas dan komen de aanvallen. Die zijn in vaste volgorde, dus als je een vijand voor een andere schuift kan het, als je slim plant, dat ze elkaar vermoorden. Als ze dan allemaal hun aanvallen hebben gedaan komen er nieuwe vijaden uit de grond. Tenminste, als dat hokje leeg is. Als er al een eenheid staat zal die weer schade oplopen. Dan bewegen alle vijanden en plannen ze hun volgende aanval in, en wordt aangegeven waar in de volgende beurt weer omgevingseffecten zullen plaatsvinden en vijanden naar boven gaan komen. Dan ben jij weer aan de beurt.
Dat klink als een hoop regels, maar het belangrijkste is dat het allemaal super logisch in elkaar zit. Je hebt het na een paar levels spelen al door, en aangezien de levels maar vijf beurten duren hebben we het hier over hooguit een halfuur om de game onder de knie te krijgen. Daarna zullen alle fouten die je maakt duidelijk door jezelf komen, en niet omdat de game een regel heeft waarvan je geen weet had.
Het roguelike element zorgt er dan ook nog eens voor dat je de game keer na keer kunt blijven spelen zonder verveeld te raken. De levels worden willekeurig gemaakt, de vijanden bewegen niet volgens vaste patronen, en soms heb je gewoon geluk.
Is er dan niets op Into the Breach aan te merken? Nou, als verhalen je ding zijn valt hier niet veel te halen. Er zit een dun verhaaltje overheen om wat context te bieden, maar veel ga je daar niet uit halen.
En helaas is de game – nu – alleen op pc speelbaar. Het is een indiegame van een kleine ontwikkelaar. Alles op zijn tijd dus. Begrijpelijk, maar wel jammer. Zo zou een Switch versie, of nog beter, een iOS/Android versie van deze game zeker niet verkeerd zijn. Hopelijk laten ze ons daar niet te lang op wachten.
En tot die tijd klik ik gewoon rustig op pc verder, want deze game is simpelweg te goed om te laten liggen.