Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Ik kan het niet ontkennen, Life is Strange heeft dit jaar een enorme indruk op mij achtergelaten. Ik was niet de enige. Dontnod Entertainment maakte flink wat tongen los over 2015 en wist (naar mijn mening) zelfs Telltale te overklassen. Nu de finale daar is, wat blijft daar van over?
Ik had het niet verwacht. Toen Patrick Smeets de code van Life is Strange opstuurde wist ik vaag iets van een niet erg indrukwekkende preview. De eerste episode hielp ook niet veel, totdat ik in een Let’s Play zag dat ik dingen had gemist. Het veranderde in een obsessie, onder andere over het niet voeren van konijnen.
De personages was één reden. De zachtaardige Kate, de rebel-without-a-clue Chloe, de schizofrene Nathan, allemaal kennen ze goede en slechte kanten. Dat maakt ze levendig, complex en sympathiek (zelfs Nathan, op zekere hoogte). Hoe meer episodes je speelde hoe meer je met ze meeleefde.
Het terugdraaien van de tijd hielp ook. Het zorgde voor een zekere rust in het maken van beslissingen, want je kon beide kanten bekijken. De puzzels lieten je op een lichte manier spelen met de klok – totdat Life is Strange je met de gevolgen confronteerde.
En die waren heftig. We gaan niet in op de details, maar een paar goedbedoelde, maar uiteindelijke catastrofale beslissingen leiden in episode 5 (Polarized) tot de gevreesde orkaan die Maxine Caufield in de eerste seconden van Life is Strange zag.
Maar eerst moeten we het eerste half uur van Polarized doorkomen. We staan oog in oog met de slechterik – en dat blijkt geen fijn gezicht. De sfeer is beklemmend, claustrofobisch en verhelderend, alleen niets wat we willen weten.
Max kan ontsnappen – en de zaak uiteindelijk oplossen – maar dat leidt alleen tot veel grotere problemen. Door de episode heen blijkt ze een vlieg in een spinnenweb; hoe heftiger ze er probeert uit te komen, hoe meer ze erin verstrengeld raakt.
Tussendoor krijgen we nog een paar sterke scènes voorgeschoteld. David krijgt eindelijk zijn moment in de schijnwerpers en zelfs Nathan toont zich van een andere kant dan wat we van hem gewend zijn. Het blijken de beste momenten uit de episode.
Een scène steekt echter met kop en schouders boven alles uit. Life is Strange gaat compleet Silent Hill los op Maxine Caufield – en de resultaten zijn (in zekere zin) griezeliger dan de eerste dertig minuten. Het enige kritiekpunt hier is dat het uit het niets lijkt te komen.
Waar sommige fans meer over zullen vallen (en een aantal doen het al) is de finale. De grootste doorn in het oog is de laatste keuze van de game, waarin Max óf het probleem bij de kern aanpakt óf met de gevolgen leert te leven. Dat bepaalt ook gelijk het einde van Life is Strange.
Ik kan hier enigszins mee leven. Door de episode heen verstrikt Max zich steeds meer in haar tijdkrachten en alternatieve realiteiten. Voor haar gemoedsrust móet ze (ala de anime Full Metal Alchemist) iets opgeven om iets te krijgen.
Hierdoor dreigen echter alle andere keuzes, die je door de hele game hebt gemaakt, irrelevant te worden. De eindes maken in ieder geval niet duidelijk of ze nog gevolgen hebben. Dit gaat ten koste van alle emoties rond eerdere gemaakte beslissingen.
Het blijft natuurlijk aan de ontwikkelaars om een einde te bepalen, maar ik kan me heel goed voorstellen dat gamers die emotioneel in bepaalde personages hebben geïnvesteerd, daar ook de winst (lees: weten hoe het met ze afloopt) van willen terugzien.
Nogmaals, ik heb geen problemen met het einde. Max schuift de hele game onderbewust die ultieme keuze voor zich uit, totdat ze uiteindelijk geen kant meer op kan en hem wel móet maken. En uiteindelijk draait het in Life is Strange om consequenties en verantwoording nemen.
Wel is het storend dat bepaalde plotpunten nooit worden opgehelderd. Vooral waarom dit allemaal gebeurt legt Dontnod nooit helder uit. Als het enkel om Chaos Theorie draait dan vind ik Max’s situatie wel een hele wrede grap.
Misschien hadden we ook teveel verwacht van Life is Strange. Uiteindelijk blijft het een episodische game met een beperkt aantal afleveringen van een kleine studio – niet genoeg om alles op een bevredigende manier te beëindigen. Anderzijds, een paar regels en screenshots had best gekund.
Draait het om de reis of om de eindbestemming? Ik kan niet ontkennen dat Life is Strange een achtbaan van emoties voor mij is geweest. Zware keuzes met geliefde personages, karakters die toch sympathieke trekjes bleken te hebben en vooral de laatste 3 episodes werden heftiger en heftiger.
De laatste vijf (voor sommigen wat teleurstellende) minuten doen daarom niets af aan de zestien tot twintig uur die daar voorafgingen. Misschien dat Dontnod teveel beloofde, ze lieten hun publiek regelmatig ademloos achter, en dat zegt ook wel iets.
Verrassing van het jaar? Ja. Teleurstelling van het jaar? Alleen het einde een beetje. Game van het jaar? Wat mij betreft een zeer serieuze kandidaat. Op de finale valt het een en ander af te dingen, maar Life is Strange blijft een zeer speciale ervaring. Nu wachten op een nieuw seizoen.