Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Het woord leuk is zo mogelijk de meest betekenisloze beschrijving van een game die je maar kunt geven. Toch ga ik Gravity Rush Remastered wel degelijk zo omschrijven. Deze Playstation 4 remaster van een Vita game uit 2012 is namelijk gewoon leuk – en dat bedoel ik zonder enige vorm van sarcasme.
Want Gravity Rush weet ook vier jaar later nog te vermaken. Het is een 3D platformer met een twist: je kunt de zwaartekracht rondom je personage (tijdelijk) uitschakelen en van richting veranderen, waardoor je door de lucht kunt zweven en op muren en plafonds kunt lopen. Die mechanics werken prima en de stad bevat ook genoeg verticale gelaagdheid zodat je genoeg vrijheid krijgt om ermee te experimenteren.
Daarnaast bevat de game een aantal vijanden die je met simpele aanvallen in elkaar kunt meppen. Maar ook hier steekt de speciale kracht van je karakter weer naar boven. Waarom zou je gewoon vanaf de grond vechten als je ook vanuit de lucht, met behulp van zwaartekracht uit een speciale richting, een vijand recht in zijn gezicht kunt trappen? De designs van de vijanden sluiten daar ook goed op aan: je moet ze op hun zwakke plek raken, die vaak alleen maar goed vanuit de lucht te bereiken is. Het zorgt voor een elegante dans in de driedimensionale ruimte die net zo elegant en vermakelijk is zoals je hem zelf maakt.
De verdere structuur van de game is recht-toe-recht-aan: wat lichte RPG elementen en een semi-open wereld met verhaalmissies en zijmissies voor een extra uitdaging. Die RPG elementen bevatten een simpel maar bruikbaar upgrade systeem, waarin je onder andere je zweeftijd of levensbalk kunt verlengen met de kristallen die je door de wereld heen tegenkomt.
En die missies? Gewoon. Het verhaal ondersteunt de gameplay, geeft je enige motivatie maar duikt nooit echt de diepte in. De missies daaromheen doen hetzelfde: een goed excuus vormen om die leuke gameplay steeds in iets andere situaties te herhalen. De zijmissies daarentegen vond ik interessanter om te doen, hoewel dat meer te maken heeft met dat zij datzelfde excuus beter weten te vormen.
En grafisch mag je dan misschien niet super veel verwachten van een Vita game die naar de Playstation 4 is gebracht, maar dat hoeft ook niet. Het ziet er niet per se ‘goed’ uit, maar is wel ‘mooi’. Een beetje art direction kan die ontbrekende polygonen prima opvangen, zo toont ook Gravity Rush Remastered. Een oprecht leuke game, die je prima kan vermaken als je een keer niets te doen hebt, of als er een weekje niets interessants te spelen valt. Gewoon goed vermaak, elke minuut lang. Daar zouden een aantal games wel wat van kunnen leren.