Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
1996 was het jaar dat de eerste Crash Bandicoot game het levenslicht zag op de Playstation. De game van ontwikkelaar Naughty Dog – inmiddels bekend van toppers zoals Uncharted en The Last Of Us – deed het behoorlijk goed en was zelfs het begin van een franchise, in 1997 kwam het vervolg Crash Bandicoot 2: Cortex Strikes Back uit en het jaar erop werden fans verblijd met Crash Bandicoot 3: Warped.
In de daaropvolgende jaren bleven de Crash Bandicoot-titels om de oren vliegen en maakte de reeks zelfs uitstapjes naar andere platformen zoals de Nintendo Gamecube en Xbox. Er zijn inmiddels maar weinig gamers die nog nooit een game uit de serie gespeeld hebben of kunnen meepraten over de reeks. Dus het was niet heel erg verrassend dat de aankondiging van de remaster zeer positief ontvangen werd op de E3 van 2016.
21 jaar sinds het origineel is de remaster dan eindelijk een feit, compleet met een nieuwe lik verf kunnen we opnieuw de drie eerste avonturen van Crash beleven. We zijn benieuwd!
Live cartoon
Het eerste wat opvalt aan deze remaster is de flinke grafische update die de games gekregen hebben van ontwikkelaar Vicarious Visions. Vooral de kleuren zijn ten opzichte van het origineel warmer en levendiger. De karakters zien er voor hun doen erg gelikt uit, maar ook de omgevingen voelen geloofwaardiger aan dan de statische originele variant. Het lijkt een beetje alsof je naar een leuke zondagochtend-cartoon of animatie film aan het kijken bent en dat doet de game goed.
Ook het geluid heeft een 2017 upgrade gekregen en alhoewel de soundtrack verschrikkelijk repetitief is blijven de achtergrond muziekjes wel als een lastige oorwurm hangen. Het moge tevens duidelijk zijn dat Vicarious Visions zelfs aan de kleinste details gedacht heeft want zelfs het verschil in geluid van voetstappen op zand of ander terrein is meegenomen. Dit alles draagt weer bij aan die animatiefilm ervaring waar we zojuist over schreven.
Als klap op de vuurpijl is er ook nog gekeken naar wat extra animaties die bijvoorbeeld ingeschakeld worden als je te lang blijft stilstaan. In een koud level zal Crash echt gaan bibberen, maar in andere omgevingen gaat hij bijvoorbeeld uit verveling met zijn jojo spelen. Een andere mooie toevoeging is dat Coco Bandicoot – het zusje van – ook speelbaar is in de eerste twee delen van de trilogie, voorheen was dit enkel mogelijk in de derde game.
Leeftijdsgebonden
In eerste instantie lijken de games dus prima speelbaar op de huidige generatie. Die stelling lijkt ook wel te kloppen totdat we verder vorderen in de game. Want dan begint de tand des tijds toch zijn lelijke gezicht te laten zien en voelt de gameplay toch aardig gedateerd aan. Vooral deeltje 1 voelt ten opzichte van 2 en 3 een beetje magertjes aan met beperkte mogelijkheden op besturing.
Hoe leuk de animaties, gekke bekken en vooral levendige feel van de game ook zijn, de game wordt opeens een stuk minder gezellig als we beginnen met springen. Doordat de camera gefixeerd is komt het wel eens voor dat je een sprong meerdere malen achter elkaar verkeerd doet en je weer opnieuw kunt beginnen. Het voelt een beetje stroperig aan en het geklooi met momentum haalt ook de vaart – en lol – uit de game.
De game is zeker niet onmogelijk, maar we moesten onszelf even achter de oren krabben omdat wij ons niet konden herinneren dat de games vroeger ook zo pittig waren. Vooral het eerste deel heeft hier last van, de problemen in besturing lijken bij de laatste 2 games in deze remaster weer minder erg te zijn. Er worden daarentegen wel extra checkpoints toegevoegd en met wat minder levens in bezet ben je in de remaster ook wat beter opgewassen tegen de vele frustrerende vijanden. Helemaal niveau Dark Souls is het niet, maar vergis je dus niet: dit is een game van vroeger, en vroeger waren games moelijker.
Als je die inschattingsfout niet maakt en er even lekker voor gaat zitten zijn alle drie de games prima te doen: ze bieden voldoende uitdaging en hebben in de latere delen ook voldoende afwisseling om het leuk te houden. Deeltje 1 voelt het meest mager aan maar is zeker niet onspeelbaar. Deel 2 en 3 voelen dan net iets meer als een volwaardige remaster waardoor wij in ieder geval voor fans wel meerwaarde zien in dit pakketje.
Vicarious Visions heeft de trilogie dus met de nodige dosis respect behandeld en aanpassingen gedaan waar deze het hardst nodig waren. Voor fans van de games wellicht het aanschaffen waard, als de roze bril echt even af kan.
Als je nog nooit een Crash Bandicoot titel gespeeld hebt en benieuwd bent is dit je beste optie, maar moet je er wel rekening mee houden dat de frisse graphics niet gaan helpen met de frustratie die je voelt als je voor de zoveelste keer één klein foutje hebt gemaakt en weer van voren af aan kunt beginnen. Als dat soort arcade-gameplay niet je kopje thee is gaat het over: het was in games als Crash Bandicoot bikkelen om verder te komen en dat heeft de tand des tijds zeker niet aangetast.
[Afbeeldingen © Vicarious Visions]