Eén van de side-events op Picnic is Connected Classrooms, een seminar vanuit PicnicYoung over social games en virtuele werelden in het onderwijs, interculturele samenwerking en kennisuitwisseling.
De dag werd geopend met een keynote van Katie Salen, waarin ze een interessante uiteenzetting geeft van de diverse initiatieven die ze met haar Institute of Play (Flickr-foto’s) is opgestart waar gameplay en onderwijs een belangrijke rol spelen.
Na een korte introductie over The Big Urban Game, Karaoke Icecream Truck en The Game Bucket (meer hierover op Gamersmob.com)introduceert Katie het nieuwste initiatief van The Insitute of Play, Quest to Learn (Q2L). Een nieuwe openbare school in New York die lesmethodes gebruikt die zijn gebaseerd op games. Na drie weken zijn er 81 leerlingen die 10 verschillende talen spreken. Ze komen uit 25 verschillende wijken van New York. Mede door die diversiteit kwam Q2L er achter dat technologie niet altijd de knellende factor hoeft te zijn in nieuwe initiatieven, maar juist de culturele verschillen.
In een eerder onderzoek heeft ze al laten zien dat kinderen van veel communities lid zijn. Of dat nu World of Warcraft is, gitaarles of een vriendenclub die de dierentuin bezoekt. Het probleem van deze overload aan communities is dat er niet altijd een logische verbinding is tussen deze groepen. Alle communities hebben hun eigen cultuur, eigen normen en waarden, waar je als “nieuwkomer” wellicht niet altijd van op de hoogte bent. Daarom is het opstarten van een community ook zo lastig, het gaat verder dan alleen de technologische issues, de culturele diversiteit kan de lijm zijn voor een community, maar ook een uitdaging om te overwinnen.
Katie stelt in haar presentatie vier vragen die goed zijn om te stellen als je aan de slag wilt met sociale netwerken, zelf geproduceerd of als instap.
Hoe kom je in een community terecht?
Je kunt op diverse manieren in een community terecht komen en met allen moet je rekening houden als je je sociale netwerk opzet danwel vormgeeft. Je kunt een uitnodiging krijgen om lid te worden, wat vaak de minste frictie geeft voor de deelnemer. Lastiger wordt het al als je toevallig in een community terecht komt. Want je weet niet wat de normen en waarden van een community zijn, je moet het gaandeweg leren. Als communitymanager kun je daar op inspelen met speciale pagina’s over deze cultuur, taalgebruik etc. De derde mogelijkheid is de lurking-mode waar veel website bezoekers in zitten. Het is bekend dat 90% van veel sociale netwerken bestaat uit mensen die wel lid zijn, maar zich stil houden en vooral kijken, lurken. Dat doen ze onder andere ook om te leren, om te begrijpen hoe de community werkt, voordat je er zelf actief deel van gaat uitmaken.
Hoe communiceren we?
In veel communities is er sprake van een gezamenlijk taalgebruik, een jargon. Maar ook hier zijn de normen en waarden van belang om te snappen hoe er onderling wordt gecommuniceerd. Kinderen snappen vaak niet waarom een manier van communiceren in de ene community wel werkt maar in de andere niet. Ook de manieren van actie en reactie kunnen per community verschillen.
Hoe leren we van elkaar?
De manieren waarop je van elkaar kunt leren zijn niet veel anders dan in het echte leven. Je volgt wat anderen doen (lurking, tutorials, how-to, FAQ), je vraagt om hulp of je werkt samen om iets voor elkaar te krijgen en daar tegelijkertijd van te leren.
Hoe onderwijzen we anderen?
De laatste vraag die je jezelf kunt stellen licht dicht bij de vorige vraag. Hoe kun je in een sociaal netwerk anderen nieuwe competenties en kennis bijbrengen. Ook hier zijn instructies weer van belang, maar ook samenwerking of een mentor kan bijdragen hierin.
Katie eindigt haar interessante verhaal met een sneak peek in Being Me, het sociale netwerk wat is gebouwd rondom Q2L. Het netwerk kent veel kenmerken van de openbare sociale netwerken als Facebook en MySpace maar heeft ook wat typische eigen kenmerken die ik nog niet kende. Zo worden studenten door mini-applicaties gevraagd om elkaar te helpen en daar beloningen voor krijgen binnen het netwerk. Zo krijgen ze het besef dat ze als individu deel uitmaken van een groter geheel maar ook verantwoordelijk zijn voor de continuïteit van het complete netwerk
Katie zette in 30 minuten een boeiend verhaal weg over het gebruik van game-mechanismen in onderwijs en over het besef dat “connectivity” veel meer gaat over sociale cohesie dan technologische innovatie.