Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Wat maakt je game uniek ten opzichte van de rest? Het debuut van het Duitse Mimimi-productions, The Last Tinker, kan deze vraag niet echt beantwoorden. Het is een aardige, mooi uitziende platformer en zal zeker een snaar bij de jongste spelers raken. Alleen… het valt nauwelijks op in een genre dat bijna uit zijn voegen barst.
Het meest in het oog springende van The Last Tinker zijn de graphics. Voor een kleine developer zien ze er erg goed en vooral kleurrijk uit. Het heeft ongetwijfeld met het verhaal te maken. Het plot vertelt over een stad waar de “kleuren” van elkaar gescheiden leven. Een snode witte geest wil echter alles blank maken. Aan jou de taak hem te stoppen.
Het duurt echter lang voordat de game op gang komt. Hoofdpersoon Kuro (een aap) struint eerst anderhalf uur lang door Colourtown voordat hij de netgenoemde geest per ongeluk los laat. Pas na twee uur krijgen we eindelijk zijn eerste Tinker kracht te zien. In de tussentijd doen we aan standaard platform- en knokwerk dat vooral neer komt op steeds dezelfde knop in te drukken.
Het verhaal zelf zal volwassenen of pubers niet erg lang vasthouden. Deze game is duidelijk voor zes tot acht jarigen bedoeld. Het barst van de schattige karakters, brabbelende stemmen en soms bijna tergende complimentjes richting spelers. De jongsten van hen houden misschien nog de langdradige introductie vol, maar de andere gamers haken waarschijnlijk na een uur af.
Competent
Dat maakt The Last Tinker geen slecht game. Het kent een paar tergende platformstukken, maar over het algemeen blijft het een competente platformer. Het stijgt soms boven zichzelf uit met een paar aardige puzzels en leuke krachten. Zo gebruik je een paddestoelkarakter om door een veld te komen en heb je een kracht waar vijanden uit angst regelrecht de afgrond in rennen.
Het is alleen niet genoeg om boeiend te blijven voor volwassenen. Het had geholpen als Kuro binnen een paar uur de helft van zijn krachten gehad en we de overige vijf bezig waren geweest om daarmee diverse uitdagende puzzels op te lossen. Helaas brengt de game ook daarin weinig leven in de brouwerij. The Last Tinker wordt gaandeweg steeds beter, maar het weet de aandacht maar niet vast te houden.
The Last Tinker grootste probleem is echter dat het moet concurreren met uitstekende AAA en Indietitels. Ook de kleinste kunnen uit veel betere games kiezen, denk maar aan Rayman: Legends. Mimimi-productions levert absoluut geen slechte game af. Het voegt alleen niets extra’s toe aan een genre dat al bezwijkt onder de hoeveelheid topspellen.