Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Co-op games spelen is enorm leuk: je hebt iemand om de ervaring mee te delen en vaak zijn de mechanieken van een game er op aangepast om beide spelers een uitdaging te geven en ze tegelijkertijd te dwingen om samen te spelen. Maar wat als een game besluit dat je ook best twee karakters in een game in je eentje kunt besturen? Je zou in eerste instantie misschien zeggen dat het centrale punt van co-op play mist en daarom een slap (en lastig te spelen) aftreksel is van een échte co-op game. Maar Brothers: a Tale of Two Sons (hierna Brothers) bewijst dat twee karakters op het scherm helemaal niet eisen dat er een tweede persoon bij is. Sterker nog: ik vond het wel prima. Want grienen is beter in je eentje.
Het is waar: ik heb weer eens zitten janken. Of ik nu sentimenteel wordt op mijn oude dag, ik weet het niet, maar Brothers heeft me op mijn zwakke punten weten te raken en ik heb weer met natte oogjes de aftiteling zitten bekijken, maar zelfs als je niet zo emotioneel geëngageerd bent heeft Starbreeze Studios (die het nogal druk hebben deze maand met deze game en met Payday 2) een hele goede game gemaakt die het concept co-op uitdiept voor één persoon.
Je speelt als twee broertjes, die je beiden met één kant van je controller bestuurd. De linker stick en de linker trigger zijn voor de oudere broer en de andere kant is voor de jongere broer. Samen moeten ze door een semi-fantasyland reizen om een speciaal goedje te vinden dat hun doodzieke vader kan redden van een dodelijke ziekte. Heel belangrijk, want hun moeder is net overleden (waar het jongere broertje bij was) tijdens een ongeluk op zee. Niet zo heel spannend, geef ik toe, maar de manier waarop de broertjes en de band tussen die twee (inclusief de waterfobie die het kleintje heeft opgelopen) wordt neergezet zonder enig verstaanbaar woord laat zien dat ze bij Starbreeze weten wat emotionele lading kan oproepen bij een speler: de gameplay zelf.
Het feit dat de oudere broer op de linkerstick zit en de jongere op de rechter zal voor de meeste spelers automatisch zorgen voor een duidelijke verdeling in karakter: de oudere broer heeft meer ervaring, terwijl de jongere nogal klungelig is. Briljant. Ze hebben beiden ook hun eigen speciale mogelijkheden (de kleine kan zich tussen tralies heenwurmen en de oudere is sterker) en dat geeft beiden ook een rol naast het feit dat de -inmiddels standaard- co-op trucjes van ophaalbruggen en net niet door één broer bereikbare hoogtes uit de kast worden gehaald. Brothers wordt nergens écht moeilijk en dat is maar goed ook, want het geeft je als speler de mogelijkheid om te genieten van de naarmate de game vordert steeds mooiere omgevingen en situaties zonder echt te stressen over het afgaan.
Het is niet perfect: de interacties die je met de triggers kunt doen zijn niet altijd even duidelijk, de animaties vertragen de reacties van de broertjes nogal en er zitten zelfs wat bugs in de game, maar na het eerste half uur maal je daar niet meer om. Je begint te hopen dat de jongens het halen en alle voor- en tegenspoed raakt je als speler dan ook steeds meer. En juist doordat er geen verstaanbare dialoog in de game zit (iedereen praat wel, maar in het soort onverstaanbaar gebrabbel dat vergelijkbaar is met ICO) ga je zelf de lege plekken invullen. De vergelijking met deze Japanse klassieker komt sowieso al snel naar boven, al kan ik niet precies zeggen waarom. Noem het een ‘vibe’ die de game heeft. Het zal allicht ook te maken hebben met het feit dat je met meer rekening moet houden dan een enkel karakter, maar ook het bijna relaxte tempo speelt daarin mee. En hoe kort de game ook is, het feit dat je (behalve het klauteren) veel dingen maar één keer doet en daarna verder gaat met iets anders houdt het naast de steeds verder opbouwende relatie tussen de twee broers ook interessant om te blijven spelen.
Brothers is geen ingewikkelde game en met een speeltijd van drie, vier uur is het ook geen langdurige ervaring. De manier waarop het simpele verhaal verteld wordt, zonder verstaanbare woorden, laat zien dat context alles is in games en dat je heel veel kunt vertellen door dingen te laten zien. Het wordt al lang gezegd: Show, don’t tell, een les die Starbreeze Studios zich goed in de oren heeft geknoopt. Los van het interessante gegeven dat je in je eentje twee karakters kunt besturen zonder al te veel in de knoop te komen geeft deze immens charmante game de gimmick die het nodig heeft om je een ervaring te gunnen die je anders misschien voorbij had laten gaan. Dat is een hele goede zaak, want ondanks dat er misschien veel meer uitgehaald had kunnen worden qua mechanieken gaat dit net ver genoeg om ook een gemiddelde speler deze ervaring te geven en dat is een hele slimme zet. Aanrader voor die mensen die graag eens wat anders spelen dan eindeloze geweldsimulators.
Brothers: a Tale of Two Sons, ontwikkeld door Starbreeze Studios voor de Xbox 360 Live en uitgebracht door Microsoft Game Studios op 7 augustus 2013 (PC en PS3 versies komen een paar weken later)