Na een erg lange pauze komt de wasbeerdief weer terug, samen met zijn dievencrew. De meeste die de Sly Cooper serie al eens gespeeld hebben zaten waarschijnlijk met smart op deze titel te wachten, aangezien de delen op de Playstation 2 zeer geslaagd waren. Een heerlijke mix van platformen en stealth, met een leuke tekenfilm sfeer erachter. Over daken rennen, zakkenrollen, uit het oog van vijanden blijven, en dat alles met een cast van grappige personage’s in doldwaze avonturen. Wat meer kun je je nog wensen? Het is alleen te hopen dat dit deel de serie eer aandoet, want de lat ligt vrij hoog.
The good
Qua gameplay verschilt dit vierde deel nauwelijks van zijn voorgangers. Sly is nog altijd even getraind in het klim- en klauterwerk, Bentley is nog altijd gewapend met zijn bommen en pijlen, en Murray kan nog altijd gebruikt worden voor zijn brute kracht. De afwisselende gameplay tussen deze drie personages werkt nog altijd even verfrissend, zeker met de afwisselingen van de voorouders van Sly en hulp van Carmelita Fox. Nog altijd een platformer in hart en nieren met een schepje stealth-gameplay, dus. Niet dat dat erg is, want de gameplay in de vorige delen zat wel snor. Why fix if it ain’t broke? Dat dacht Sanzura dus ook, en nemen daarmee het stokje van SuckerPunch goed over.
Los van het feit dat een avontuur waarin tijdreizen een rol speelt in de top 3 clichés staat, zorgt het wel voor interessante gevolgen. Zo kom je met Sly en zijn crew in verschillende tijden die allemaal creatief genoeg in elkaar gezet zijn. Ga naar het wilde westen voor een iconische treinoverval, bezoek Japan voor de geisha’s, vecht in de middeleeuwen tegen draken, etc. De werelden waarin je komt zijn groot en hebben genoeg collectables en geheimen om lang genoeg zoet te zijn met verkennen. Het verkennen blijft daarnaast interessant genoeg vanwege de creativiteit en hoeveelheid kleur dat in de werelden verwerkt zit.
The Bad
Hoewel Sanzura de sfeer van de voorgaande delen goed weet te verwerken voelt dit deel toch wat meer “kiddy” aan. Daar zijn een paar oorzaken voor. Ten eerste is het spel doorzeefd met mini-games. Denk daarbij aan bijvoorbeeld Whack-A-Mole, eendjes schieten, dansen, etc. Deze zijn pismakkelijk en horen eerder thuis in een Raving Rabbids spel. Niet dat de voorgaande delen geen mini-games hadden, maar daar waren er veel minder en ook daar voelden ze al niet op hun plek. Een voorbeeld hiervan is een minigame waarin je computers moet hacken door de controller te kantelen. Als je niet recht voor de console zit heb je automatisch een afwijking. De bedoeling van zo’n minigame is om afwisseling in het spel te brengen, maar het enige wat het doet is het spel tot stilstand brengen.
Daarnaast is de game ook niet zo slim geschreven als de voorgangers. Op dat vlak is ook duidelijk te merken dat SuckerPunch niet langer achter deze franchise zit. Die zijn namelijk erg goed in een verhaal en personages schrijven, wat Infamous al helemaal bewezen heeft. Helaas laat Sanzura daar wat steken vallen. Een sterk aspect van de Sly Cooper serie waren de kleurrijke personages. Ieder personage was, net zoals hun gameplay, sterk verschillend. Dat zorgde voor interessante situaties en gesprekken tussen de personages. Dat merkte je minder in deze game. Sly is nog altijd de smartass, die nu grotendeels met woordgrappen smijt die een kleuter nog kon bedenken en Murray is gedegradeerd tot rol van de dikzak. Dat wil zeggen, alleen nog maar grappen over hoe graag Murray voedsel eet. Cliché. Het spel heeft ook nog wel een paar legitiem grappige scenes, echter staan voor iedere daadwerkelijk leuke grap twee woordgrappen die maximaal een geïrriteerde kreun kunnen opwekken.
The Ugly
Sly Cooper heeft op de Playstation 2 altijd al de rol van underdog gespeeld tegenover Ratchet & Clank en Jak & Daxter. De verkoopcijfers van de Sly Cooper franchise waren dan ook nooit denderend, en helaas is deze game geen uitzondering. Daardoor voelt het cliffhanger einde van dit spel dan ook extra pijnlijk aan. Hoe groot is de kans precies dat het beloofde vervolg er ook daadwerkelijk komt? Als we de verkoopcijfers moeten geloven is de kans niet heel groot. Wat zeker niet helpt is dat het spel zich nu in een genre verkeert dat langzaam stervende blijkt. Waar op voorgaande consoles nog een enorm aanbod was aan 3D platformers blijken ze nu langzaam steeds zeldzamer te worden. Zeker nu 2D platformers populairder worden. Helaas heeft dit spel het genre niet nieuw leven in geblazen. Het heeft wel laten zien dat het genre nog altijd potentie heeft om leuke games op de markt te brengen, maar de verkoopcijfers zullen veel gamecompanies afschrikken. Nu is het maar vingers gekruist houden voor dat vervolg…
Conclusie
Hoewel de game iets aan de kinderlijke en makkelijke kant is waardoor het veel potentiele oudere gamers afschrikt, is het wel de moeite waard. Sly Cooper is geen nieuwe Mario of Jak & Daxter, maar dat hoeft ook niet. De game heeft zijn eigen stijl, waar niet enorm veel op aan te merken is en het dus zo’n typische “leuk voor de fans”-titel maakt. Het voelt en speelt vrij identiek aan zijn voorgangers, op een paar kleinigheidjes na. Mensen die nu pas van de serie horen kunnen ook met deze game beginnen aangezien het vrij makkelijk op te pakken is en het spel genoeg uitlegt om de achtergrond van de hele serie te begrijpen. Daarnaast heeft het een lange levensduur vanwege genoeg collectables, waardoor een 100% completion een aardig tijdsoffer eist. Voor de platformfans zeker aan te raden, aangezien het hele 3D platformgenre op zijn rug ligt.
Sly Cooper: Thieves in Time, ontwikkeld door Sanzaru Games en uitgebracht voor de PS3 (getest) en de PS Vita door Sony Computer Entertainment op 28 maart 2013
Jeroen is al meer dan 15 jaar betrokken bij Dutchcowboys. Voornamelijk als digital content creator. En dan voor alle titels van The Blogidea Factory. Liefhebber van advertising, entertainment, tech, gadgets, en eigenlijk alles online.