Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Ik heb mijn Xbox 360 gekocht voor Geometry Wars. Niet voor welke “blockbuster” launch-titel dan ook, maar voor een XBox Live Arcade game van €5. En ik was ongeveer net zo enthousiast over Super Stardust toen die naar de PS3 kwam. Het is één van de leukste shooters die er zijn wat mij betreft, in ieder geval van de twinstick variant, waarbij je met één analoge stick je schip bestuurt op een 2D vlak en met de andere stick bepaalt in welke richting je schiet. Het is één van mijn favoriete genres, dus ik was er als de kippen bij om de Vita-versie te proberen. En ik moet zeggen: dat valt niet tegen.
The Good
Waar Super Stardust Delta (SSDD) nog steeds uitblinkt is in het plezier dat je kunt hebben met het verpulveren van de meteorieten die constant het veld op komen vliegen. Waar andere twinstick shooters het moeten hebben van de verschillende vijanden is de omgeving die wordt gecreëerd door de steeds verder versplinterende rotsblokken de helft van de bedreiging.
Dat principe blijft 100% overeind op de Vita, waarbij van de drie originele wapens alleen vuur en ijs zijn overgebleven die je moet afwisselen om de vijanden en meteorieten zo efficiënt mogelijk van het veld te krijgen. En ja, dat betekent dat SSDD meer naar games als Ikaruga, Schizoid of Outland neigt, die het wisselen van polariteit als puzzel-element gebruiken.
Een leuke toevoeging is dat je de Vita kunt bewegen om beter te kunnen zien wat er op de rest van de bol waar je altijd omheen beweegt gebeurt. Dat is eigenlijk de enige echte geslaagde toevoeging van de Vita-mogelijkheden, als je tenminste de prachtige achtergronden en effecten niet meetelt als feature, want SSDD ziet er geweldig uit en doet -ondanks de wat kille uitstraling die de game altijd heeft gehad, alsof het 100% machine-geproduceerd is- grafisch niet onder voor de andere “voorbeeldgames” als Uncharted en WipeOut.
The Bad
Om de levensduur van SSDD op papier wat op te krikken zijn er een heel aantal minigames toegevoegd, die voornamelijk uitblinken in suffigheid. De enige die langer dan een paar minuten beklijft is Slide Pad, waarbij je met je vinger een schip bestuurt en één kleur vijanden moet raken en een andere moet vermijden. De rest is weinig interessant en leidt eigenlijk alleen maar af van de basisgame, iets dat eigenlijk ook geldt voor de regen aan raketten (in principe een bom die alles om je heen vernietigd) die je via de voorste touchscreen kunt activeren en een zwart gat dat alles naar zich toetrekt die op de achterste touchscreen zit.
Het idee is leuk, maar doordat je duim van de stick af moet om het voorste scherm aan te raken doe je effectief heel weinig. Dan had ik liever alles op het achterste scherm gehad, maar als ik zie hoe vaak die per ongeluk wordt geactiveerd is dat misschien ook geen goed idee. Het feit dat de ontwikkelaars zelf ook een modus in de game hebben gedaan zonder al die toevoegingen zegt eigenlijk al stilletjes dat ze niet anders verwacht hadden dan dat mensen er niet zoveel mee konden.
The Ugly
Een game als deze, met een basisprincipe dat niet echt verandert naarmate het spel vordert, zal snel afgerekend worden op het feit dat er niet veel diepgang in zit. Niet waar natuurlijk, want de diepte zit niet in het aantal levels dat er zijn (vijf, trouwens) of het aantal modes die er bij zitten. Dat is allemaal leuk, maar een goede shooter draait op zijn mechaniek en het feit dat de levels die er zijn dat mechaniek zo goed mogelijk gebruiken om je als speler uit te dagen. En dat doet SSDD op briljante wijze, waardoor je makkelijk een paar uur stukslaat met het kijken hoe je de combinaties van vijanden en meteorieten in bepaalde levels kunt overleven met de tools die je hebt. Niet doen dus, onderschatten.
Conclusie
Kijk, het is not done om over prijs te praten in recensies want die kan nog wel eens fluctueren, maar weet dat deze game maar een tientje kost, nu hij net uit is. Dat is het geld meer dan waard. Sterker nog, als je deze recensie hebt gelezen en het niet deed om te lezen of ik SSDD ook zo’n vet spel vind (want dat doe ik) dan ben je al ver genoeg om er een tientje tegenaan te gooien. Het is alles dat Super Stardust HD was en nog iets meer, ironisch genoeg door de game te strippen tot de essentiële onderdelen. En dat maakt het één van de beste twinstick shooters die er zijn en in ieder geval de beste die de Vita de eerste tijd zal hebben. En die wil je dan wel, gok ik zo.
Super Stardust Delta, ontwikkeld door Housemarque voor de Playstation Vita en uitgebracht door Sony Computer Entertainment op 23 februari 2012
Verder lezen over Sony
Gadgets18.03.2024
Tijdmachine: de handycam werd vooral door vader gehanteerd
Ode aan de camcorder
Gaming15.02.2024
Sony: PlayStation 5 is bijna end of life
Gaming01.02.2024
Sony presenteert heel veel games voor 2024 in State of Play
Technology29.01.2024
Tijdmachine: Sony robothond Aibo was een gewild apparaat
Maar hij is niet dood hoor
Gadgets11.12.2023
Tijdmachine: Betamax verloor de strijd, maar won harten
Gadgets29.11.2023
Betalen voor een smartphone-update? Sony doet ‘t al met camera’s
Gadgets13.11.2023
Tijdmachine: Walkman was onze eerste draagbare muziek
Gaming10.10.2023