Transmedia storytelling: we doen het allemaal verkeerd!

Aan keuze geen tekort dit jaar op PICNIC. Het jaarlijks terugkerende 3-daagse event telt dit jaar maar liefst 11(!) mogelijke tracks met hun eigen karakteristieke sessies om bij te wonen. Bijna logisch is dat er op een event als PICNIC ook de nodige aandacht is voor het steeds populairder wordende onderwerp “Transmedia Storytelling“. In een twee uur durende masterclass bekeken 3 professionals het onderwerp ieder vanuit hun eigen invalshoek – maar met een gedeeld doel: “everything we know about Transmedia is wrong”.

Tijdens de sessie werd het onderwerp transmedia bekijken vanuit drie perspectieven: hoe verandert transmedia het adverteren, transmedia als entertainment en transmedia als gereedschap voor sociale interactie en maatschappelijke veranderingen.

Elk onderdeel werd belicht door een andere spreker. De impact van adverteren werd besproken door Wieden+Kennedy’s Dan Hon, Filmmaker en verhalenverteller Tommy Pallota benadrukte het hoge entertainment-gehalte terwijl Anita Ondine van Seize The Media keek naar de sociale invloeden van transmedia.

Van dit trio was met name Dan Hon behoorlijk uitgesproken. HIj neemt een duidelijk standpunt in: transmedia gaat ons niet helpen beter te adverteren of ons verhaal beter over te brengen: “Bad storytelling is just bad storytelling!“. Hon vreest dat we een compleet verkeerd pad zijn ingeslagen en leidt de oorzaak terug naar de, volgens hem, eerste succesvolle inzet van transmediale storytelling. In 2001 lanceerde Microsoft een campagne rond de film “A.I”. In het pre-YouTube en pre-Twitter tijdperk werden campagnes voornamelijk aangejaagd via de good old  “send-a-friend” en gerichte seeding op weblogs. De campagne werd een online speurtocht met een sci-fi twist. En volgens Hon zijn alle recente voorbeelden van transmediale campagnes terug te brengen tot precies dat: een speurtocht met een twist.

Voorbeelden als de 2012-campagne, de verhaallijn rond The Dark Knight of True Blood, Hon is er klaar mee: “No more of that shit, I don’t want to go to work to get a really fascinating story!“. Wat dan wel? Hon heeft het antwoord ook niet paraat en geeft aan dat hij alleen een statement wilde maken dat aansloot bij de titel van de sessie, maar: “there is a reason why tv shows reach more people then most of the transmedia experiences“. Het gaat dus ook grotendeels ook om toegankelijkheid.

Terwijl het applaus wegebte, nam een schuchtere Tommy Pallota plaats achter de microfoon. De Amerikaan, geboren in Texas maar tegenwoordig wonend in Amsterdam, is geen gesjeesde marketingman. Pallota studeerde filosofie en creërde in zijn vrije tijd een techniek om snel animaties te maken over videobeelden. De ogen van Pallota beginnen te twinkelen, want het is duidelijk dat de Amerikaan enthousiast is over de kracht van computers. Volgens hem is het mogelijk om zonder dure apparatuur of enorme producties schitterende verhalen te vertellen door het slim inzetten van computeranimaties. Wanneer hij begint te vertellen over misschien wel zijn bekendste project, veert de zaal op. Pallota’s zelf ontwikkelde techniek leidde uiteindelijk tot de film “A Scanner Darkly”, de Hollywood-productie met Keanu Reeves en Robert Downey Jr.

Pallota sluit zich aan bij Hon als het gaat om de film “A.I”, maar noemt zijn eigen project in een adem. Volgens Pallota wilde producent Warner Bros. de film initieel niet eens uitgeven. Men had zich vergist in Pallota en zijn visie, zo was de tendens en er zou geen budget meer zijn voor verdere promotie. Pallota besloot het heft in eigen handen te nemen en organiseerde een wedstrijd om trailers rond de film te maken. Het bleek een instant hit en al snel werd zijn film verder gedragen, van het witte doek naar een graphic novel en zelfs een mobiele applicatie. En dat is volgens Palotta de kracht van transmedia: het verhaal nog sterker maken, het verder verrijken door het over verschillende platformen uit te bouwen. Als afsluiter toonde hij nog een sneak preview van zijn nieuwe project “Collapsus.com”, dat hij in samenwerking met de VPRO heeft geproduceerd.

Afsluitende spreker Anita Ondine had het na deze heren niet makkelijk. De temperatuur in de zaal was intussen toegenomen, de techniek liet haar in de steek en de aandacht verslapt. Ging na de praktische sessies van haar voorgangers figuurlijk een stap terug en bekeek de definitie van transmedia. Dat bleek te veel voor de zaal, waarop Ondine eigenlijk te snel door haar verhaal heen ging. Wellicht hadden de sprekers vooraf een andere volgorde moeten bepalen. 

Aan het eind van de sessie meer vraagtekens dan antwoorden. Okay, we doen het kennelijk allemaal verkeerd, we hebben voorbeelden uit het verleden gezien en de theorie gehad. Maar wat is dan wel de juiste manier? In dat opzicht is de sessie dus meer dan geslaagd!