Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Wat krijg je als je een franchise van stature, een onbewezen ontwikkelaar uit Spanje en een adviseur die zo bekend is dat hij een productiehuis naar zich vernoemd heeft gekregen bij elkaar brengt? Een zooitje ongeregeld, zou je zeggen. Helaas is de realiteit van Castlevania: Lords of Shadow niet ver verwijderd van dat label. Maar hoe ver?
Castlevania heeft eigenlijk niet zo veel meer gemeen met de serie zoals velen hem zullen kennen. Ja, er is nog een Belmont, ja, hij heeft een zweep, maar daar houdt de gelijkenis met het Castlevania dat ik ken redelijk op. Het is -kort door de bocht- alsof iemand een God of War-kloon aan het maken was en er toen halverwege iemand (of ja, Kojima) bij kwam zitten die zei “als je het vampierenlevel wat langer maakt kan ik hier wel wat mee.”
The Good
Die hack’n’slash formule is de basis voor deze Castlevania, wat betekent dat je wapentuig door de game heen gestaag uitgebreid wordt. De bekende zweep en subwapens worden aangevuld door lichte en donkere magie, die enerzijds helen en je aanval versterken maar ook als puzzel-element gebruikt worden. Die afwisseling tussen puzzels, exploratie en gevechten staat centraal en gaat zelfs op voor de eindbazen: die staan echt allemaal op zichzelf en zijn ook altijd te gek om te zien, al is het eerder om de setting en het idee dan vanwege de fantastische gevechten.
Wat in ieder geval als een paal boven water staat is dat Lords of Shadow een prachtige game is om naar te kijken. De setting is mooi, het stijltje is onnavolgbaar en hoe de scènes neergezet worden is magistraal. Één van de redenen daarvoor is de vaste camera, die net zoals in bijna alle hack’n’slash games niet te besturen is met de rechter stick (die verder geen functie heeft.) Op die manier kun je alle locaties zo laten zien zodat ze maximum effect genereren. Maar dat brengt ons wel bij het volgende:
The Bad
Door die vaste camera worden de gevechten en vooral de klimsecties wel nodeloos frustrerend, want het spelen lijkt af en toe wel ondergeschikt aan het laten zien van een mooi plaatje als je stilstaat. Zo zie je soms ook gewoon niet waar je heen moet of is het onduidelijk, net zoals het vaak onduidelijk is tot hoever je kunt klimmen, hangen of springen zonder dood te gaan. En dus ga je vaak dood, (te) vaak terugkomend op een checkpoint die veel te ver terug zit, of vlak voor een filmpje.
Castlevania is opvallend moeilijk; dat komt deels doordat zelfs de ‘gewone’ vijanden nogal wat in hun repertoire hebben, maar voornamelijk omdat het steeds voelt alsof je eigen aanvallen (ondanks de mogelijkheid om extra combo’s bij te kopen) maar bitter weinig effect hebben. Daardoor trekken alle gevechten zich ook nogal lang, zeker die met de eindbazen. Anderzijds krijge je ook vaak verwarring omdat een aantal dingen contextueel op dezelfde knop zitten (RT), zodat je vaak iets anders doet dan je verwachtte.
Misschien wel het vervelendste aan Castlevania is dat je op geen enkel moment een handreiking krijgt als je het even niet ziet. Erger nog, de oplossingen voor veel puzzels liggen vaak in een tot dan toe nog nooit gebruikte mogelijkheid van je karakter, zodat je zelfs nadat je de oplossing uit arren moede maar uit een FAQ haalt niet dat aha-erlebnis krijgt dat je doet denken “natuurlijk, dat ik daar niet aan gedacht heb!” Het voelt vaak domweg oneerlijk en ik persoonlijk kan daar heel, heel slecht tegen.
The Ugly
Die prijs gaat naar de spin die in meerdere levels voorkomt. Ik ben redelijk arachnofoob, maar die animatie van dat beest, daar gaat bij mij dus echt van alles bij kietelen en dan ga ik echt om me heen kijken. Beetje jammer dat je er op een gegeven moment een paar keer op moet gaan rijden. *ril* Knap gedaan, die animatie!
Conclusie
Lords of Shadow lijkt op sommige momenten een ‘best of’-game, die verschillende stukken van succesvolle games gepakt heeft en die in de Castlevania-wereld heeft gedrukt. Het probleem is dat het een ‘best of’ is die wel de hits heeft, maar niet de uitvoerende artiesten die het tot een succes gemaakt hebben. Er mist vaak iets, zodat je vaak gefrustreerd raakt omdat je na het herkennen van de inspiratie een bepaalde verwachting hebt van hoe de game gaat spelen en dat valt dan helaas tegen.
En als ik dan helaas zeg dan meen ik dat ook: ik wil Castlevania echt leuk vinden, maar de game lijkt er alles aan te doen om me dat onmogelijk te maken. De berichten dat het beter wordt aan het einde zijn wel waar, maar dat maakt de eerste paar uur voor mij niet goed. Het is sowieso een game die getrimd had mogen worden, want in de 15-20 uur speeltijd zit te veel opvulling. Maar aan de andere kant kan het je ook helemaal meetrekken in de sfeer, zolang je maar snel genoeg kan ophouden met je te ergeren.
Castlevania: Lords of Shadow, geproduceerd door MercurySteam voor PS3 en Xbox 360 en uitgebracht door Konami op 7 oktober 2010