Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Radiant Silvergun is een van de belangrijkste oldschool shooters die ooit op Xbox Live Arcade is uitgebracht. Niet omdat de game mechanisch perfect is, niet omdat hij is gemaakt door grootmeesters van het actiegenre Treasure, niet omdat de game door velen beschouwd wordt als de top van het genre en ook niet omdat het zo’n goed uitgevoerde port is. Nee, het simpele feit is dat Radiant Silvergun tot nu toe een voor velen onbereikbare heilige graal is geweest.
Origineel alleen uitgekomen in Japan voor de Sega Saturn, toen die al op kiepen stond, heeft de fabuleuze kwaliteit in combinatie met een print run van slechts enkele duizenden exemplaren er voor gezorgd dat alleen serieuze fanaten de game voor zichzelf konden ervaren, met dank aan de extreem hoge tweedehandsprijs (rond de €150) en de noodzaak om te importeren. Maar nu kunnen we allemaal ervaren hoe het is om overklast te worden door een game wiens genre normale mensen al lang heeft achtergelaten.
The Good
Laten we beginnen met de kwaliteit van de conversie naar de Xbox 360: die is fantastisch. De ruwe randjes van de vijftien jaar oude game zijn heel mooi eraf geschaafd en doordat de interface verplaatst is naar de zijkanten van het scherm (de game is origineel 4:3 aspect ratio) kun je maximaal genieten van wat er op het scherm gebeurt, terwijl de respons precies zo is als op de Saturn. Als je Treasure’s Ikaruga al hebt gespeeld weet je wel wat je kunt verwachten.
Mechanisch is Radiant Silvergun zo’n beetje de piek van de evolutie als het om shooters gaat. Na deze game zijn de meeste shooters richting het subgenre bullet hell gegaan, met honderden kogels tegelijk op het scherm. Radiant Silvergun echter is iets kalmer ingesteld. Uniek zijn de wapens, die je alle zes (speciale aanval met het zwaard daargelaten) direct onder de knoppen hebt. Je raapt geen verbeteringen op, je krijgt niets extra’s, alles is er vanaf het begin. Ieder wapen dient zijn doel en is op een bepaald moment ook noodzakelijk om zonder kleerscheuren verder te komen. Slim is dat de primaire wapens experience verdienen door de punten die je scoort ermee en daarmee sterker worden. Dat is dan weer in het combosysteem gehangen, waardoor je wordt aangespoord om combo’s te maken om je wapens sneller sterker te krijgen. Alle vijanden zijn rood (voornamelijk), blauw of geel en door steeds groepjes van drie af te schieten in een zelfde kleur groeit de combo.
Een ander onderdeel waar de game legendarisch door is geworden zijn de eindbazen. Die komen in een constante stroom naar je toe en zijn allemaal even apart. Ze bestaan als enige uit polygonen en kunnen stukje voor stukje kapotgeknald worden, waarbij je bonuspunten krijgt voor het vernietigen van elk stuk. De uitvoering is echter elke keer weer anders gedaan en er zit een flink stukje creativiteit in, iets dat je in geen enkele andere shooter hebt gezien. Ze maken gebruik van de achtergronden, veranderen de regels van de game, spelen met je verwachtingen en zorgen er kort gezegd voor dat je veel tegen het game over scherm aan zit te kijken. Gelukkig kun je als extraatje in de ‘Story Mode’ net zoals op de Saturn je verdiende experience dan wel opslaan, zodat je wapens de volgende keer alweer wat sterker beginnen. In combinatie met de steeds oplopende levens (één extra per uur gespeeld) maakt dat de game steeds makkelijker. Relatief dan.
The Bad
Want moeilijk is één ding, maar Radiant Silvergun is fucking moeilijk. Ik heb de game wel al gespeeld (want ja, ik was zo’n gek die heeft gelapt voor de Saturn versie) maar ondanks dat ik wist wat de vijanden gingen doen en hoe de bosses zich gedroegen heb ik ook weer even zitten struggelen met het eerste level, dus dan wil ik niet weten hoe het voor een nieuwe speler moet zijn. De game is medogenloos en je moet jezelf echt bekend maken met alle primaire en secundaire wapens (met een stick spelen helpt enorm trouwens, aangezien je dan maar drie knoppen hoeft te gebruiken) en de patronen van eindbazen en vijanden tussendoor. Het begin zal voor veel mensen frustrerend zijn, zeker als je geen superfan bent van het genre en gewoon benieuwd bent.
Het is in dat opzicht jammer dat Treasure de gelukkig wel aanwezige trainingsmodus niet uitgebreid heeft met een combovideo die laat zien hoe je de game kunt spelen om verder te komen. Het is nu niet duidelijk van de uitleg die je krijgt en zo is het schier onmogelijk om een aantal achievements (Arcade mode uitspelen zonder een continue te gebruiken? Dacht het niet.) te halen. Het heeft alles te maken met het soort game dat Radiant is en persoonlijk vind ik het wel lekker om op mijn plek gezet te worden, want voordat je me verkeerd begrijpt: als je afgaat was je het zelf schuld, want er zijn maar weinig momenten waarop de game je geen kans geeft.
The Ugly
Het is te gek dat Radiant Silvergun een online co-op modus heeft, maar het is beduidend minder dat er ofwel niemand online is om mee te spelen, of dat de verbinding met de andere speler dusdanig slecht wordt opgebouwd dat de hele game in slow-motion gespeeld moet worden. Ja, het is een goede manier om iets langzamer dood te gaan, maar het is niet de bedoeling. Het is vreemd, want vervolg Ikaruga had dit probleem helemaal niet in haar XBLA-versie.
Conclusie
Als je ooit benieuwd bent geweest naar Radiant Silvergun is dit je kans: de versie op XBLA is de beste die er is en als je zorgt voor een arcade stick heb je helemaal de ervaring van de speelhal met de voordelen van de verhoogde grafische kwaliteit en de RPG-structuur van de consoleversie. Het beste van alle werelden dus. Maar vergis je niet, het is een shooter die je in het diepe gooit vanaf de eerste seconde. Als je geen zin hebt om patronen te leren, constant op te blijven letten, kortom moeite in het leren van de game te steken, moet je de game niet gaan spelen, want dan kom je niet heel ver.
Radiant Silvergun, ontwikkeld door Treasure voor Xbox 360 Live Arcade en uitgebracht door Microsoft Studios op 14 september 2011