Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Nintendo had voor de bezoekers van de Post-E3 event niet zoveel nieuws te showen: niet dat ik spuug op een tweede kans om tijd door te brengen met de DS natuurlijk, al heeft het mijn mening niet veranderd over de 3D-handheld. dezelfde demo’s waren beschikbaar, van Metal Gear Solid 3 tot het speelbare Pilotwings.
Nog steeds heel indrukwekkend en nog steeds schier onmogelijk om uit te leggen waarom dat precies is. Maar er was meer bij Nintendo te zien. Naast al geziene games als Metroid, Zelda en dark horse Wii Party waren er nog een aantal games die het melden waard zijn.
We konden wel een blik werpen op Epic Mickey, die in Zaandam niet te zien was, maar dat viel niet tegen: de demo was voornamelijk gefocust op de “tussenlevels”, die uit de oude animatiefilmpjes opgetrokken zijn en die direct aan de juiste nostalgische touwtjes trekken. Voornamelijk uigevoerd in zwart/wit (afhankelijk van het tijdperk waar het filmpje uit komt) zijn het ouderwetse platformsecties die doen denken aan games als Castle of Illusion of andere platformers uit de 16-bit tijd.
En dat bedoel ik in de flatteuze zin van het woord: het speelt allemaal heerlijk en het ziet er door het gebruik van de echte Disney-assets perfect uit. Wel was er niets te spelen in de 3D-wereld die het grootste gedeelte van Epic Mickey zal gaan uitmaken, waar we ook even graag naar gekeken hadden. Hoe dan ook: wat we hebben gezien was een feest der herkenning.
Ook Donkey Kong Country Returns kon onze goedkeuring wegdragen, want deze game past de inmiddels bekende Nintendo-truc toe: breng een nieuwe versie van een game uit en laat hem er uit zien zoals mensen zich de oude versie herinneren. Ook als je eenmaal een controller in handen hebt is het net alsof 1996 nooit voorbij is gegaan.
Je sprint en springt vrolijk rond, verzamelt bananen en de letters K-O-N-G en laat je door exploderende tonnen het level rondschieten. Dezelfde nostalgietrip die het succes van New Super Mario Bros. heeft mogelijk gemaakt gaat ook hier weer voor goede zaken zorgen, al moet gezegd zijn dat er op de co-op modus na echt geen vernieuwing te bekennen is in de Jungle van de nieuwe Donkey Kong.
En als we toch bij blasts from the past zijn: ook Sonic the Hedgehog doet zijn best om terug te komen. Wat die serie tegenhoudt is een vrachtwagenlading vol aan halfbakken games in de Sonic-serie, die stuk voor stuk het cachet van de blauwe egel hebben laten afbrokkelen totdat niemand meer vertrouwen had in de serie. En SEGA heeft het al te vaak geclaimd, maar deze keer zou het zomaar eens waar kunnen zijn: Sonic Colors voor de Wii wordt een goede game. Geen alternatieve karakters, rare fratsen, geweren of andere flauwekul: gewoon Sonic, in de beste vorm sinds de originele Sonic Adventure op de Dreamcast.
De blend tussen de platte Sonic die hem beroemd heeft gemaakt en de snelle 3D Sonic die de leuke gedeeltes van de laatste paar games uitmaakte was gewoon leuk, waarbij de expliciete belofte werd gedaan dat dit dus niet maar een gedeelte van de game zou zijn. De gimmick die er in zit, waarbij Sonic op bepaalde punten extra krachten krijgt zoals de mogelijkheid om te boren of om als een flipperkast bepaalde punten langs te stuiteren halen nooit echt het tempo naar beneden maar zorgen voor net genoeg afwisseling om de snelle stukken weer leuk te maken. Zou het dan toch kunnen?