Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Games over de Eerste Wereldoorlog zijn spaarzaam. Dit jaar kwamen er tot nu toe maar twee uit. De Nederlandse studios M2H en Blackmill brachten Verdun naar Steam en vanuit Ubisoft Montpellier verscheen Valiant Hearts: The Great War. De laatste combineert een puzzelspel met een lesje geschiedenis. Dat doet het wonderwel, maar het wat meer uitdaging kunnen gebruiken.
Het hoogtepunt van Valiant Hearts zit hem op het eind. Als Franse soldaat Emile bestorm je de Duitse stellingen bij Chemin Dames. Ubisoft vertelde je al dat er bij deze slag in drie dagen 200.000 slachtoffers vielen. Nu ga je het voelen. Je ploegt door een stortregen aan bommen en klautert over heuvels van gevallen kameraden terwijl een ijskoude officier je genadeloos voorwaarts schreeuwt.
Ubisoft Montpeiller geeft op uitstekende manier een snelcursus Eerste Wereldoorlog. Wij journalisten zeggen graag ‘don’t tell, but show’, de studio doet beiden. Als Montpellier vertelt dat de slag om Verdun begon met een enorm artillerie aanval van de Duitsers, dan kan je er gif op innemen dat je moet rennen voor je leven.
De developer weet het drama ook mooi klein te maken. De in Frankrijk wonende Karl wordt terug naar Duitsland gestuurd, terwijl zijn Franse schoonvader Emile ook een oproep om te vechten krijgt. Beiden proberen met hulp van de Amerikaanse Freddie, de Belgische Anna en hond Walt elkaar door de oorlog te helpen. Dat levert af en toe de nodige traantjes op – vooral aan het einde.
Door Valiant Hearts heen bestuur je vier karakters. Per veld speel je één (of soms twee) van de personages. Emile is de graver en gebruikt meestal zijn hoofd om vraagstukken op te lossen. Freddie blijkt de spierbundel en naast het opblazen van stellingen knipt hij prikkeldraad door. Anna werkt als verpleegkundige en Karl figureert tenslotte als (gevluchte) krijgsgevangene.
Walt speelt in de game een ondersteunende rol. De hond kan op commando op onbereikbare plekken komen, schakelaars overhalen of voorwerpen met zich meedragen. Regelmatig gebruik je hem voor het oplossen van puzzels of als afleiding voor Duitse soldaten. Het mechanisme werkt prima, hoewel je soms teveel tegelijk moet doen.
De puzzels zelf zijn wat ondergeschikt aan het verhaal. Het varieert van ‘zoek voorwerp Y om X te doen’, ‘stuur hond naar A om B te activeren’ en het kraken van een enkele kluis. Ook kent de game een paar race en ritme secties. Bij Anna zul je af en toe als een Dance Dance Revolution meester moeten gedragen. Voor de rest vraagt Valiant Hearts, helaas, weinig activiteit van je hersenen.
Het spel zelf kent ook wat problemen. Door bugs willen ondersteunende karakters wel eens van het scherm verdwijnen, in- en uitgangen en cruciale voorwerpen zijn soms lastig te vinden en het verhaal schiet af en toe richting het ongeloofwaardige. Voornamelijk de scènes met Freddie en slechterik Von Dorf zijn moeilijk te geloven – en dat haalt de drama uit de game.
Het blijven kleinigheden in een game die mensen enorm kan raken. Ubisoft Montpellier weet met Valiant Hearts uitstekend de ontberingen en de zinloosheid van het conflict naar voren te brengen. Het verhaal gaat soms over het randje en er had iets meer uitdaging in de puzzels gemogen, maar voor vijftien euro krijg je een indrukwekkende ervaring. Meer van dit soort games, heren.