Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Hoe maakt een indie titel überhaupt een kans deze maand? Wie gaat ze spelen als er Titanfall, Dark Souls II, Infamous: Second Son, South Park: Stick of Truth en Diablo III: Reaper of Souls uitkomen? En ook nog een titel waar je maar twee knoppen gebruikt? One Finger Death Punch krijgt het voor elkaar. Deze mix van een fighter en ritmegame móet je deze maart hebben gespeeld.
De opzet van One Finger Death Punch is simpel. Jij staat als stick figure in het midden van het scherm. Links en rechts stormen vijanden op je af en je moet ze allemaal neermeppen. Het enige wat je kan doen is naar links en naar rechts uithalen. Een balk onderaan het veld geeft aan hoe ver je kan slaan. Ram buiten je macht en je staat open voor een tegenaanval. Button mashen is daarom uit den boze.
Je soort vijanden zijn herkenbaar aan de kleur. Grijs gaat al na een ros neer, rood na twee, enz.. Blauwe tegenstanders kunnen aanvallen ontwijken. Val aan naar rechts en ze staan ineens aan je linkerkant waardoor je ze in die richting moet neerbeuken. Roze en Oranje rivalen kunnen dat meerdere malen doen. Bij karakters met een kroon verschijnt er een QTE die je succesvol moet afronden om hun te verslaan.
Je vecht niet alleen met je vuisten. Zodra je een gewapende tegenstander tegen de vlakte rost kan je zijn wapen pakken en ermee verder hakken. Naast de diverse slag- en steekwapens zijn er ook een werpmes en de pijl en boog. Verder verzamel je “skills” door moeilijke levels te klaren. Die geven je extra krachten – zoals een allesverwoestende grondaanval. In totaal kan je daar drie van selecteren.
Tot dus ver oogt het misschien niet erg spannend. Totdat je het speelt. De hele game klinkt, voelt en ademt als een ouderwetse over-the-top kungfu film – met jou in de hoofdrol. Een simpele druk op een toets laat je mokerslagen uitdelen. Je breekt strotten en borstkassen, ramt vijanden door muren en lantaarnpalen heen en tegenstanders spatten soms letterlijk onder je knokkels uiteen.
De game blijkt ook enorm pittig én belonend. Zoals we al zeiden is keihard op de knoppen tikken niet de oplossing. Integendeel, One Finger Death Punch vereist je uiterste concentratie om het juiste ritme te vinden. Binnen honderdsten van secondes moet je beslissen of je tegenstander binnen je bereik loopt. Neem je de juiste keuze dan voelt dat iedere keer weer aan als een overwinning.
Mr. Miyagi
De impact van jouw klappen – of die van je tegenstanders – geven je steeds het gevoel met het gevecht van de eeuw bezig te zijn. De heroïsche achtergrondmuziek en de aanmoedigingen van de (als Mr Miyagi klinkende) aankondiger moedigen je enkel aan om flink door te timmeren. Binnen twee minuten waan je jezelf als een echte kungfu meester – en dat krijgen weinig games voor elkaar.
Het helpt ook dat developer Silver Dollar Games een enorm blik aan verschillende missies hebt open getrokken. Je hebt de standaard mob, speed en survival levels, maar ook juweeltjes als Defender Round (zwiep met je zwaard dolken uit de lucht) en Thunderstorm Round (waarbij je de kleur van de tegenstander niet kan zien) – en die houden de game lekker gevarieerd.
Een paar minpunten zijn er wel. In de hogere levels ben je zo druk bezig met kijken hoe je moet houwen dat het gevecht zelf je grotendeels ontgaat – en je daardoor de lol mist. Verder duurt de magie van One Finger Death Punch maar voor beperkte tijd. Na een kleine twee uur wil je eigenlijk weer iets anders gaan doen omdat het – ondanks de variatie – toch wat eentonig wordt.
Gegarandeerd alleen dat je de volgende dag gewoon weer verder speelt. One Finger Death Punch doe je misschien niet lang, maar je komt wel iedere keer weer terug voor nog een potje – en nog één, en nog één. Daarnaast is de game maar vijf euro op Steam. Voor dat geld waan je jezelf voor even de bastaardkind van Jacky Chan en Jet Lee – en wie wil dat niet zijn? Kopen dus.