Assassin’s Creed: Brotherhood – Game Van Het Jaar?

Assassin’s Creed II was in 2009 een van de grote najaarstoppers die veel kritiekpunten uit het origineel gladstreek. Unanieme lof en miljoenen verkopen waren het resultaat. Met gezonde scepsis werd dan ook gereageerd op de aankondiging dat precies een jaar later alweer Assassin’s Creed: Brotherhood zou verschijnen. Maar suggesties richting een cash-in tussendoortje of een gehaaste, verkapte uitbreiding werden al naar gelang de release dichterbij kwam door Ubisoft in de kiem gesmoord. En na een persevent in Rome was het me duidelijk dat Ubisoft met man en macht een volwaardige sequel zouden gaan afleveren. Sterker, Brotherhood zou wel eens over zijn voorganger heen kunnen gaan. Nu de game in de winkels ligt, is er de vraag: is de prachtig nagemaakte Italiaanse hoofdstad in de Renaissance genoeg om de game fier overeind te houden?

In het derde deel, ook al noemt Ubisoft het zelfs geen Assassin’s Creed III, volgen we opnieuw Desmond Miles; een jongeman die afstamt van de Assassijnen en samen met moderne Assassins een eeuwenoude strijd tegen de Tempeliers uitvecht . Via een hightech apparaat ,de Animus, kan Desmond gebeurtenissen van zijn voorvaderen herbeleven. Brotherhood begint letterlijk waar deel 2 eindige en ziet Ezio Auditore da Firenze genoodzaakt naar Rome afreizen om daar een geheime gilde van Meestermoordenaars op te zetten om voor eens en voor altijd met de beruchte Borgia familie af te rekenen.

The Good

Brotherhood is goed op heel veel punten. Zo goed zelfs dat het bijkans ondoenlijk is om alle kleine en grote aanvullingen, en vernieuwingen de revue te laten passeren.

Om te beginnen is daar Rome zelf. De stad, ruim drie keer groter dan Florence uit AC II, komt fenomenaal tot leven. De bekende toeristische trekpleisters zijn niet alleen mooi om naar de te kijken maar ook, om met de Grote Meneer Kaktus te spreken, om aan te raken! Het klimmen in- en op het Colosseum en het Pantheon bijvoorbeeld zijn fantastische ervaringen en de verhalende missies zijn fantastisch uitgewerkt in en rondom deze prachtige settings.

Dan is er de Brotherhood . Het samenstellen van je gilde gaat gepaard met het neerhalen van de Borgia Torens in Rome. Rome is onderverdeeld in verschillende districten en ieder district ken een Toren met bijbehorend minileger. Schakel het leger en de leidinggevende van het district uit, zet de toren in de brand en langzaam brokkelt de macht van de Borgia in Rome af. Bijkomend voordeel; iedere keer dat een district bevrijd wordt, kun je een extra lid opnemen in je moordenaarsgilde. Deze leden kun je met schouderknop van de controller activeren en afhankelijk van de actie (veraf, dichtbij, op daken) suizen de pijlen of bijlen in de rondte. Uiteraard kun je deze sidekicks niet voortdurend inzetten anders zou het spel te makkelijk worden.

Ezio staat zelf ook beter zijn mannetje. Het defensieve countersysteem is behouden maar desgewenst kun je veel aanvallender knokken. Je kunt zelfs killstreaks aan elkaar rijgen waarna je in een soort filmische roes beland en de meest coole kills uithaalt. Wie zijn Assassin skills op velerlei gebied wilt perfectioneren kan dat doen in de Animus via challenges. Hier kun je verschillende onderscheidingen mee verdienen. Het roept de VR missies uit Metal Gear Solid in herinnering. En als je dat niks zegt; alle challenges op het hoogste niveau behalen is een hele uitdaging.

De challenges zijn slechts een van de vele voorbeelden van de extra, aanvullende spelementen die Brotherhood rijk is. Je kunt investeren inde districten die bevrijd zijn om bloeiende handel op te zetten (vergelijkbaar als het verfraaien van de familievilla in deel 1), je kunt op zoek naar verborgen boodschappen, er zijn de Sons of Romulus lairs die je kunt ontdekken, er zijn talloze sidequests en om bovendien alle Borgia torens neer te halen, ben je ook wel even zoet.

En dan is er nog de multiplayer. Hierbij mag je met verschillende spelers onder meer op elkaar jagen in de straten en over de daken van Rome. Er zijn verschillende klassen zoals onder andere de Courtesan, Hunter, Barber, Priest, Banker, Executioner, Doctor en Merchant. De klassen verschillend puur uiterlijk van elkaar, het gaat om de vaardigheden die je kiest voordat je een match start. Zo kun je bijvoorbeeld kiezen uit snel sprinten het gebruik van rookbommen, of ga je juist voor een combinatie van werpmessen en een pistool. Neem hierbij de veelvoud aan free running moves die Ezio in de singleplayer kan uitvoeren en je krijgt een unieke dynamiek in een even zo unieke multiplayer. De multiplayer is geen verplicht nummertje en biedt echt wat nieuws, al ga je Brotherhood uiteindelijk vooral spelen voor de singleplayer, laat dat duidelijk zijn…

The Bad

Het (achtergrond)verhaal blijft voer voor discussie opleveren in mijn vrienden- en werkkring waarbij sommige het opnieuw uit de bocht vinden vliegen. Ik kan echter prima meegaan in de door Ubisoft geschetste ontwikkelingen die larger than life worden. Een andere discussiepunt blijft het uitvoeren van de soms wat lullige klusjes (het dragen van kistjes) terwijl je het liefst gewoon met je meestersmoordenaar-vaardigheden aan de slag wilt gaan en je free running klim & klauter technieken wil botvieren op de prachtige gebouwen. Je zou voorts kunnen stellen dat je moordenaarsgilde op den duur wel erg krachtig wordt, en ze zo krachtig zijn dat je bijna zelf niets meer hoeft te doen. Gelukkig maar dat je de Brotherhood niet eindeloos kan inzetten. Tot slot ontkwam ik er ook nu niet aan: na een epische klimpartij wil het nog wel eens gebeuren dat Ezio ‘zomaar’ opeens de totaal andere kant op springt, een gewisse dood tegemoet. De makers zouden hier na drie delen toch wel iets op moeten kunnen vinden. Gelukkig blijven deze rare dodemanssprongen incidenteel.

The Ugly

Qua sfeer en beelden is het volop genieten in Brotherhood. Een minpuntje moet me echter van het hart. Wat ik nooit mooi heb gevonden aan AC is het haar van de verschillende personages. Nu schijnt dit een van de allermoeilijkste zaken te zijn om goed te modelleren, laat staan om goed te animeren, maar het ziet er in AC: B gewoonweg raar uit. Ook de grimassen van bepaalde personages ogen onnatuurlijk en niet in verhouding, vooral wanneer die groot en vol in beeld komen. Storend wordt het nooit, en bovendien; er staat zoveel moois tegenover. Zeker wanneer je deze titel binnen het genre van open wereld games bekijkt, is Brotherhood zonder twijfel een van de aller- zo niet mooiste games beschikbaar.

Conclusie

Het is heel simpel: als je aanvankelijk van plan was om Assassin’s Creed: Brotherhood een jaartje over te slaan – vanwege de opvatting dat het om een tussendoortje zou gaan –  dan doe je jezelf daar als fan de serie zeer mee tekort. Brotherhood is feitelijk de beste AC uit de reeks waarbij al het goede van de franchise is behouden en aangevuld is met verbeteringen en vernieuwingen. De multiplayer is een leuke en onderhoudende extra die voor een unieke dynamiek zorgt. Ongemerkt tikte er toch wel wat uurtjes weg in de diverse spelmodi en dat terwijl de multiplayer van Black Ops tevens om aandacht vroeg. Toch speel je Brotherhood voor de singleplayer en die zal niemand teleurstellen. Als je de vorige delen niet hebt gespeeld maar je wel fan bent van sandboxgames is dit eveneens  een musthave. Aan te raden is dan wel om voor drie tientjes eerst deel 2 aan te schaffen (deel 1 kan makkelijker geskipt worden) al worden alle gameplay elementen toch vrij geleidelijk aan nieuwkomers uitgelegd. Aan het einde van Brotherhood wordt al weer verwezen naar nieuwe avonturen en ik ben dan ook zeer benieuwd waar Ubisoft met de serie naar toe gaat. Voor mij is Assassins’Creed: Brotherhood in ieder geval de game van het jaar.

Assassin’s Creed: Brotherhood is ontwikkeld door Ubisoft Montreal en uitgegeven door Ubisoft op 18 november  voor PlayStation 3 en Xbox 360. De PC-versie verschijnt in het 1^e kwartaal van 2011.