Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Double Helix Games verraste vorig jaar met Killer Instinct. Niet dat de game fantastisch was, maar gezien de reputatie van de developer vonden we redelijk tot goed al een prestatie op zich. Helix mag op herhaling met Capcom’s klassieker Strider. Samen met de Osaka studio van de uitgever weten ze er opnieuw een leuke remake uit te persen.
Soms maakt de titel van een franchise het verschil. Double Helix had de reputatie van een waardeloze developer. Wees alleen eerlijk: wie wordt er nu wild van de gedachte om een game van films als G.I. Joe, Green Lantern en Battleship te maken? Een naam als Killer Instinct is echter andere koek. Helix wierp ineens het schroom van zich af en leverde een zeer aardige vechter af.
Nu mocht Double Helix het met Strider proberen. De developer heeft duidelijk goed zijn huiswerk gedaan. De remake is net zoals het origineel een pittige en rappe tante. Hiryu gaat in sneltreinvaart door de velden, want als hij niet als een bezetene door zijn tegenstanders snijdt legt hij net zo snel het loodje. Verwacht in het begin daarom regelmatig het ‘continue scherm’ te zien.
Het zoeken naar upgrades blijkt dus bittere noodzaak. Strider is dan ook een traditionele ‘metroidvania’ game. Je begint met een simpele cypher (‘zwaard’), een klimhaak en een kleine levens- en energiebalk. Door bazen te verslaan of door alle hoeken en gaten van de levels af te speuren vind je al snel uitbreidingen voor je arsenaal.
Exploderende kunai’s
Het resultaat mag er zijn. Hoe langer de game duurt hoe groter het een lust wordt om Hiryu te besturen. Niet alleen vanwege zijn voorraad aan exploderende kunai’s, reflecterende of ontploffende cyphers of die jagende energiepanter. Halverwege het spel vliegt deze Strider werkelijk alle kanten op. Bij iedere upgrade komt dan dezelfde vraag naar boven: waar kan ik nu weer heen?
Double Helix geeft de nieuwsgierigen daarvoor alle ruimte. De velden zijn groot, vol geheimen en met elkaar verbonden. Met de juiste uitbreiding kan je dus altijd terugkeren naar het begin om even die laatste energietank op te pikken. Door de enorme levels is de kans wel groot dat je een flinke afstand moet sprinten om die tank te pakken. Dat haalt het tempo uit de game.
Een ander minpunt is dat de eindbazen in Strider variëren in moeilijkheid. De beste tegenstanders (zoals premiejager Solo en martial artist Xi Wangmu) vereisen veel geduld en observatie om hun patronen te doorgronden. Op andere grote vijanden (meestal de mechanische “dieren” en vooral de Multipede) hoef je enkel herhaaldelijk in te hakken om ze te verslaan.
De grote vraag is of de remake iets toevoegt aan het genre. Dat doet het niet. Het speelt leentjebuur bij de oude Strider games en recentere titels als Shadow Complex. Afgezien van de bonusmissies biedt het verder weinig anders. Maakt het uit? Voor vijftien euro krijg je een razendsnelle en buitengewoon vermakelijke klassieker voor tussendoor.
Ik ga Double Helix missen. Binnen een half jaar zijn ze gegroeid van degradant naar middenmotor. Ik had graag gezien wat hun volgende project zou worden. Helaas heeft Amazon ze overgenomen zodat ze enkel titels voor de nieuwe console zullen maken. Erg jammer. Vergeet de (voorlopig?) laatste titel voor Xbox, Playstation en PC daarom niet.