Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
David Cage. De man die games wel even van emotie ging voorzien toen Heavy Rain, Quantic Dream’s eerste PS3-game, uitkwam. Door een combinatie van heel mooie graphics en een verhaal dat zich voor elke speler anders ontvouwde zouden mensen helemaal moeten meegaan in de game en dat is tot op zekere hoogte ook heel goed gelukt. Met dat in de achterzak en met de medewerking van acteurs Ellen Page en Willem Dafoe moest Beyond: Two Souls wel de overtreffende trap worden van wat meneer Cage al zolang probeert te bereiken. Maar ergens onderweg dit spookverhaal is de trein toch ontspoord, want waar Beyond de rafelige randjes in de uitvoering weet af te vlakken is het belangrijkste gedeelte -het verhaal- er een beetje bij ingeschoten.
Beyond is in veel opzichten redelijk gelijk aan Heavy Rain en als je die game niet leuk vond kun je direct afhaken. Het is nog steeds een soort interactieve film waar je af en toe wat inbreng hebt in hoe een scène afloopt, meestal door een aantal simpele acties of QTE’s (quick time events, korte sequenties waarin je op het juiste moment de juiste knoppen moet raken) uit te voeren. Ten opzichte van Heavy Rain zit er echter veel meer actie in, deels gedreven door het spookverhaal. Jodie (Page) draagt al zo lang ze zich kan herinneren een entiteit genaamd Aiden bij zich en wordt door onderzoeker Nathan (Dafoe) tegelijkertijd opgevoed en onderzocht. Beyond’s verhaal wordt niet-lineair verteld, dus we springen van Jodie als klein meisje naar een CIA-missie twintig jaar later en weer terug naar haar tienerjaren. Het is een goede dekmantel voor het ietwat magere verhaal maar zorgt er wel voor dat elke nieuwe scène weer een verrassing is.
Anders dan in Heavy Rain speel je het grootste gedeelte van de tijd met Jodie, hoewel je in grote gedeeltes van de game ook kunt switchen naar Aiden. Met hem ben je niet gebonden aan dingen als muren en kun je dus semi-vrijelijk rondzweven en eventueel objecten of personen beïnvloeden. Het geeft de game wat meer vrijheid en op die momenten krijg je ook een beter beeld van de relatie tussen de twee, al is het enorm jammer dat je niet echt veel verschillende mogelijkheden hebt voor iets dat geen limiet zou moeten hebben als het om rondvliegen gaat. Maar ook de kansen die je krijgt om echt invloed te hebben op wat er gebeurt lijkt beperkt. Misschien heeft dat te maken met het feit dat Beyond geen detective-thriller is zoals Heavy Rain maar een feitelijk lineair verhaal met weinig uitwijkmogelijkheden. Het probleem is natuurlijk dat je eigenlijk al weet dat zowel Aiden als Jodie tot het einde gaan komen voordat je begint en dus moet alle vlees op de botten komen van hoe dat verhaal verteld wordt.
Aan de performances van zowel de acteurs als de grafische motor op de achtergrond zal het niet liggen, want Beyond ziet er fenomenaal uit en is ook bijzonder goed voorzien van muziek. Een bijkomend voordeel van echte acteurs is natuurlijk ook dat het stemmenwerk veel beter is dan je gewend bent van andere games. Ik wil echter niet weten hoe vaak Ellen Page tijdens het maken van deze game “really?” moet hebben gedacht bij het inspreken van de dingen die ze als Jodie moet zeggen. Het is het vaak net niet en daardoor is het dan ook vaak lastig om die oh zo belangrijke binding te krijgen met het karakter. Koppel dat aan het idee dat ik als speler kreeg dat ik nou niet écht impact had op wat er allemaal gebeurde en weinig serieuze keuzes kon maken en dan wordt het moeilijk voor een game die aan spelmechanieken weinig te bieden heeft.
Eerlijk is eerlijk: die mechanieken zijn wel een stuk beter dan ze in Heavy Rain waren, vooral als er iets meer actie verwacht wordt. Geen eindeloze reeks verschillende knoppen meer, maar een duidelijk systeem dat van je verwacht dat je op bepaalde punten met je pookje in dezelfde richting beweegt als die je van Jodie op het scherm ziet, waarbij de game zo hulpvaardig is om alles even in slow-motion te zetten. Simpel maar doeltreffend. Ook de andere interacties die je hebt zijn subtieler weergegeven en passen beter bij wat er aan de hand is dan in Heavy Rain en de gedeeltes met Aiden en de twee actielevels die Beyond rijk is doen besturingstechnisch wat ze moeten doen.
Ik moet wel even duidelijk maken dat ik Beyond verre van een slechte ervaring vind, maar het is in Quantic Dream-games heel moeilijk om het verschil tussen verhaal en game te vinden. Ik had het gevoel niet dat ik het verschil kon maken (een keuze maken aan het eide, daar doe ik het niet meer voor) en als ik die ervaring afzet tegen recente games als Walking Dead valt dat toch tegen. Alle productiecapaciteit die in het maken van deze game is gegaan ten spijt voel je je dan als speler toch alsof je constant achter het lijntje aanloopt en dat is precies wat je niet wil in dit soort games. Maar uiteindelijk zal het toch een smaakkwestie zijn of je dit een mooie ervaring gaat vinden of niet omdat alles draait om het verhaal. Als je deze game ziet als 70% film en 30% interactie is het voor mij dan uiteindelijk heel lastig om blij te zijn met Beyond, want hoezeer de interactie ook is verfijnd kan dat niet goedmaken dat ik de film gewoon niet zo goed vond als de vorige. En dan is de emotie die ik heb bij deze game vermoedelijk niet wat David Cage zo graag had gezien.
Beyond: Two Souls, ontwikkeld door Quantic Dream voor de PS3 en uitgegeven door SCE op 11 oktober