Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Catherine is bizar. Heel bizar. Als je een game kunt fabriceren die relatieproblemen van gemiddelde dertigers in een sausje van demonische taferelen, schapen en blokpuzzels kunt onderdompelen en dat ook nog weet te doen zonder dat het zo waanzinnig aanvoelt als het klinkt, dan moet je echt je best doen en maakt dat indruk. Maar dat heeft Atlus ook gedaan. Hetzelfde team dat eerder verantwoordelijk was voor de Persona-serie heeft dit kunststukje in elkaar gezet en met dank aan uitgever Deep Silver kunnen we daar nu in Europa ook van genieten. Of ja, genieten. Zoals zoveel games met een artistieke inslag is er net zoveel mis als raak in Catherine, afhankelijk vanuit welke positie je naar de game kijkt.
The Good
De afwikkeling van het verhaal, waarin hoofdpersoon Vincent moet kiezen tussen Katherine en Catherine en waar beide dames voor staan, is een gestileerde afspiegeling van de keuzes die je als dertiger moet maken inzake gezin, liefde, werk en vriendschap. De mooie animaties (althans mooi als je van Anime houdt) en het sterke stemmenwerk en vertaling maken de situaties ondanks de duidelijk Japanse setting heel herkenbaar voor iemand van diezelfde leeftijd (kan ik als ervaringsdeskundige melden.) De metaforen die speltechnisch daar aan gehangen worden werken ook allemaal en de spanning van het verhaal blijft overeind.
Naast de gedeeltes van het verhaal waar je het verhaal voorgeschoteld krijgt in de vorm van animatie breng je een groot gedeelte van de tijd door in je stamcafé. Daar praat je in adventurestijl met de klanten en je aanwezige vrienden en bekenden. Ondertussen krijg je allerlei berichten, telefoontjes en bezoekjes van de beide dames en je keuzemomenten liggen erin hoe je daar mee omgaat. Het is vrij gaaf om je te realiseren dat je, net zoals dat wel eens gaat als je echt moet reageren op een SMS’je van je vriendin, wel degelijk nadenkt over hoe je precies terug gaat reageren om niet het verkeerde (of juiste) signaal af te geven. Je kunt niet vrij schrijven, maar de keuzes zijn subtiel genoeg om over te twijfelen en dat maakt de herkenning des te groter.
The Bad
Het is vet balen dat het speelgedeelte van deze game vaak niet voldoet aan de verwachtingen die de setting schept. Vooral de blokpuzzels, waar je toch de helft van de tijd (of meer, als je er niet goed in bent) mee spendeert willen nog wel eens hopeloos irriteren. Dat komt deels door de besturing, die niet de respons heeft die je nodig hebt voor wat je moet doen. als je drie verschillende soorten blokken uit een 3D-toren moet zien te identificeren, trekken, duwen en slepen onder de tijdsdruk van de demonische baby die je achterna zit.
Het speelt gewoon niet lekker en vaak doet Vincent (en dus de blokken) niet wat je wilt. Doordat dit gedeelte van de game ook nog eens opde oude arcade-leest is geschoeid wordt je ook nog gestraft met Game Over-schermen, het moeten herladen van saves en andere tijdsverspilling die niets toevoegt aan het spel. Je wordt immers al genoeg gestraft als je bij het beklimmen van de toren op het laatste moment eraf valt en het hele #&%stuk opnieuw moet beklimmen. Als de actiestukken vaak als een moetje voelen om de rest van het verhaal mee te krijgen denk ik dat je speeltechnisch de plank misslaat. Doe jezelf een lol: zet deze game op ‘easy’. Echt, gewoon doen.
The Ugly
Catherine zal je -als je eerlijk bent- kanten van jezelf laten zien die je misschien zullen doen slikken. Het weet je in de vragen die je tussen de puzzelstukken in krijgt (als je even tot rust komt tussen de andere schapen) vaak een keuze te geven uit twee kwaden, waardoor je veel meer dan in andere games waar je zogenaamd het karakter van je speler kunt bepalen een echte keuze maakt. Het karakter is namelijk alles dat je hebt in Catherine. Het enige dat echt telt, waardoor je jezelf tekort doet als je de vragen niet serieus neemt en sociaal wenselijke (want dat zullen wel de “goede” zijn) antwoorden gaat geven. Pas wel op met wederhelften in de kamer op sommige momenten, want het gaat diep en je zult er soms niet goed uitkomen. Maar dat is één van de dingen die Catherine zo’n interessante game maken.
Conclusie
Dat dit een aquired taste is moge duidelijk zijn. Catherine staat zo ver af van wat de meeste mensen als een game zien, dat ze het automatisch zullen disqualificeren en in veel gevallen denk ik zelfs dat het terecht is, want de Japanse inslag is enorm en zal veel mensen (nog los van de puzzel-ellende) tegen de borst stuiten. Maar als je de (en ik had niet gedacht dat ik dit nog eens ging moeten zeggen over een game) benodigde emotionele bagage hebt is het wel een game die je dieper kan raken en meer aan het denken kan zetten dan welke pseudeo-intellectuele nonsens dan ook je voorgeschoteld krijgt in de games die zichzelf neerzetten als volwassen. Deze game doet namelijk niet zijn best om volwassen over te komen, maar doet zijn best om een volwassen thema zo leuk mogelijk uit te werken. En dat niet alle stukjes even goed passen, dat vergeef ik Catherine dan graag.
Catherine, ontwikkeld door Atlus voor de Xbox 360 en PS3 en uitgegeven door Deep Silver op 10 februari 2012