Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Daar zitten ze dan: King; EA; Zynga; Rovio; allemaal grote jongens in de mobiele games die er hopen geld tegenaan gooien om precies uit te meten wat mobiele spelers willen, wanneer ze het willen en hoe je ze zo veel kunt laten willen dat ze je nog wat extra geld toewerpen. Allemaal volledig in het hemd gezet door één jongen uit Vietnam genaamd Dong Nguyen die inmiddels ook niet weet wat hem overkomt nu dat zijn doodsimpele game zo’n $50.000 per dag binnenhaalt, alleen al van de advertenties die je als speler nauwelijks waarneemt tijdens het ontwijken van de groene buizen met je vogeltje.
Het is gemakkelijk om Flappy Bird af te doen als de nieuwste hype die bewijst dat mensen tegenwoordig niet hard genoeg achter elkaar aan kunnen hollen om mee te krijgen waar iedereen het over heeft en misschien is dat ook wel zo. Het is nog steeds niemand helemaal duidelijk hoe een game als deze zich zo snel over de planeet kan verspreiden, maar de eerste plek op zowel de iOS App Store als de Google Play Store komt niet zomaar aanwaaien. Laten we dus voorop stellen dat Flappy Bird in al zijn simpelheid duidelijk een snaar weet te raken bij spelers van alle soorten.
Als je Flappy Bird objectief vergelijkt met andere mobiele games van welke ontwikkelaar dan ook is het duidelijk dat dit geen grootse productie is. Het ziet er uit als een game die in een gamejam binnen 48 uur in elkaar is geflanst. Niet alleen door de supersimpele, net-niet-helemaal-van-Mario-gepikte graphics en het ontbreken van muziek, maar ook doordat het concept van Flappy Bird in de eerste twee seconden duidelijk wordt en daarna op geen enkele manier uitgediept wordt. Een vogel vliegt van links naar rechts; je raakt je scherm aan en de vogel stijgt een precies vastgelegd stukje op; de vogel valt naar beneden totdat je weer je scherm aanraakt; er komen buizen het scherm in die de vogel niet mag aanraken. De enige variatie die in de game zit is dat de speling tussen de buizen waar de vogel doorheen moet van hoogte verandert en dat is het, of je nu langs 3 of 300 buizen komt. Je krijgt als beginnend speler niet eens een paar pijpen met een iets wijder gat ertussen zodat je kunt wennen aan hoe het werkt. De timing is superstrikt en één verkeerde druk op scherm is onmiddelijk fataal. Alle regels die ooit zijn opgesteld voor goed gamedesign worden met voeten getreden.
Dat is gek genoeg de kracht van Flappy Bird. Het is zo poepiesimpel dat je het meteen doorhebt, vrij snel daarna afgaat en dan meteen denkt: “dat kan ik wel beter; zo moeilijk is dit niet.” Heel belangrijk bij dit soort spelletjes is dan ook dat je het snel nog eens kunt proberen en daarin is Flappy Bird -wellicht per ongeluk- heel goed: je raakt iets, je vogel valt, je ziet direct je (high) score en twee drukken op het scherm later begin je weer van voren af aan. Daar zit ook meteen de grote trendbreuk ten opzichte van de mobiele concurrenten, want er is geen monetization in de game om je extra geld afhandig te maken, geen energie die op kan raken zodat je niet verder kunt spelen als je niet betaalt, geen uitnodiging om de game 5 sterren te geven, helemaal niks. Als het kleine balkje bovenin het scherm waar de advertenties op langskomen er niet was geweest zou je denken dat Nguyen geen geld wilde verdienen met zijn spelletje. Hij wil gewoon dat je verder speelt.
De grote giller is dat Flappy Bird elke theorie over wat mobiele games succesvol maakt aan diggelen gooit. Diepgang? Niet nodig, zo blijkt uit de manie waarmee de game gespeeld wordt. Spelersdata bekijken en aanpassen? Nguyen heeft al gezegd dat hij geen steek gaat veranderen aan de game zoals hij is. Een eigen gezicht hebben? Flappy Bird is ongeveer vijftien pixels en twee letters verwijderd van een duel in de rechtszaal met zowel Nintendo als Rovio, als die niet al de messen aan het slijpen zijn. Het maakt pijnlijk duidelijk dat het compleet onvoorspelbaar is wat mobiele spelers besluiten leuk te gaan vinden en -niet minder belangrijk- dat de smaak ook aan constante verandering onderhevig is. Natuurlijk is het een hype. Natuurlijk zijn er tientallen, nee, honderden games uit op mobiele apparaten die het sec gezien meer verdienen om succes te hebben vanwege het bloed, zweet en tranen die erin gestoken zijn.
Natuurlijk is het gek, maar het is wat iedereen speelt. En niemand weet waarom.
Ik zou niet graag ontwikkelaar zijn bij een mobiele partij, want probeer maar eens aan je baas uit te leggen die ‘ook zoiets wil als dat spelletje met die vogel’ dat het misschien verstandig is om je te ontslaan en te vragen of zijn neefje een beetje kan programmeren. Misschien dat straks blijkt dat Nguyen een stroman is die naar voren is geschoven door één van de grote partijen. Dat Flappy Bird met veel geld de charts is ingeholpen om het ‘enkeling in Vietnam maakt nieuwe mobiele hitgame’-verhaal kracht bij te zetten, met de hoop dat het balletje daarna de juiste virale kant uitrolt. Dat zou enorm doortrapt zijn, maar is onwaarschijnlijk. En dan blijft er maar één conclusie over: alles wat iedereen weet over het slijten van mobiele games kan net zo goed de prullenbak in.