Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Het is geen monster Hunter. Ik zal het maar meteen eruit gooien, dan is dat gezegd en kunnen de twee man die weten waar ik het over heb zich rustig houden. Voor de rest dan het volgende: Soul Sacrifice is een rare game die niet voor iedereen zal zijn, maar die vasthoudende Vita-bezitters een paar leuke avonden kan bezorgen, zeker als ze gelijkgestemde vrienden hebben. Als je graag actiegames speelt in de derde persoon en niet bang bent om te grinden, dan zou dit iets voor je kunnen zijn. En je moet geen problemen hebben met pratende boeken, mensen die hun eigen ruggegraat als wapen gebruiken en eindeloos deprimerende verhalen over machtige tovernaars die helemaal gek zijn geworden.
Linksom of rechtsom
Soul Sacrifice is een game die in het teken staat van -je raadt het nooit- opoffering. Het is feitelijk een game waarin je karakter probeert om monsters te verslaan in een arena. Het type en maat monster en de invulling van de arena’s verschilt nog wel eens, maar in de basis is het jij (en eventueel tot twee andere spelers) tegen de viezerikken. Er zitten relatief veel grotere monsters in waar je lang voor nodig hebt om ze te verslaan, wat er ook voor gezorgd heeft dat de vergelijking met Monster Hunter is ontstaan, maar daar heeft het toch niet zo veel van weg. Een overeenkomst is wel dat als je een missie (want de game is zoals dat hoort voor een mobiele ervaring netjes opgesplitst in missies met een gemiddelde duur van 5 minuten tot een kwartier) goed afsluit, dat betekent dat je nieuwe vaardigheden hebt verdiend.
Het is namelijk niet zo dat je aanvallen ongelimiteerd gebruikt kunnen worden. Je verdient al snel allerlei verschillende aanvallen, schilden en andere handige krachten maar je kunt maar zes vaardigheden tegelijkertijd meenemen op elke missie. Niet alleen is je keuze beperkt, die vaardigheden zijn ook nog eens gelimiteerd in hoe vaak je ze kunt gebruiken per missie, waarbij upgrades (te doen door twee dezelfde vaardigheden te combineren) dat aantal verhogen. Dat zorgt voor een preciare balans in wat je moet meenemen naar een willekeurige missie, want hele sterke vaardigheden kunnen maar eens of twee keer gebruikt worden in een missie, waar het ‘standaard’ slaan veel vaker gebruikt kan worden totdat het op is. Maar niet alleen gaan ze op, het is ook nog eens zo dat als je een vaardigheid helemaal tot op de bodem leegmaakt, je die in daaropvolgende missies niet meer kunt gebruiken. Dat zorgt ervoor dat je altijd behoedzaam bent in wat je kunt gebruiken en wanneer.
Leegzuigen voor het goede doel
Daarbij komt dan ook nog eens dat alle monsters door je karakter misbruikt kunnen worden om het langer vol te houden tijdens de strijd, maar het is aan jou als speler om te kiezen wát je er mee wilt. Je kunt een neergeslagen of geschoten monster redden, waardoor je wat extra levenskracht krijgt, of je kunt ervoor kiezen om het monster op te offeren, met als gevolg dat je vaardigheden vaker gebruikt kunnen worden in dat gevecht. In beide gevallen gaat het om een soort opladen dus, wat handig is voor de gevechten maar verder niet veel impact heeft. Dat is anders bij de grotere monsters (die trouwens Archfiends heten), want als je daar de keuze maakt is het aan het einde van het gevecht en gaat er iets anders spelen, namelijk dat die -als je ze redt- ja in daaropvolgende missies kunnen helpen als AI-karakter. Daarnaast bepaalt je keuze vaak ook welke missie er acheraan gespeeld kan worden, waarbij alle keuzes een eigen twist aan het verhaaltje opleveren en in sommige gevallen ook missies uitsluiten.
De vraag “opofferen of redden?” staat centraal in Soul Sacrifice en ook het verhaal doet zijn best om dat concept er in te blijven hameren. Je volgt via flashbacks als het in de voetsporen van iemand die heeft opgetrokken met de man die de wereld tot een vreselijke plaats heeft gemaakt die het nu is. Je volgt dat verhaal via geschreven en geanimeerde scènes die met hun stijl verbloemen dat dat ze niet het uiterste vergen van de Vita. dat idee hebt ik trouwens wel van de rest van de game, want Soul Sacrifice ziet er meer dan prima uit voor een handheld. Het grootste nadeel van hoe de game er uit ziet is dat je steeds naar hetzelfde zit te kijken. De arena’s vooral zijn altijd hetzelfde en ook de vijanden die je tegenkomt (zelfs de Archfiends) zijn toch allemaal van dezelfde soort. En als je dan ziet dat je toch heel veel missies meerdere malen moet spelen om materiaal voor je vaardigheden te verzamelen zit je heel vaak naar dezelfde dingen te kijken.
Hack en Crash
Gelukkig zijn de gevechten zelf wel leuk om te spelen, zeker in multiplayer. De missies die er echt toe doen zijn natuurlijk de Archfiends en die zijn het leukste als je online kunt spelen met wat mensen. De servers zijn niet heel dikbevolkt (ik weet niet zeker of je alleen maar met Europese spelers aan de slag kunt) maar er is altijd wel iemand die wil spelen. Om samen een Archfiend te pakken die je in je eentje veel problemen heeft bezorgd geeft wel een goed gevoel, zeker als je je net hebt zitten ergeren aan de dommige AI-karakters die maar blijven doodgaan tijdens belangrijke confrontaties, een eindeloze frustratie als je alleen speelt. Maar alleen spelen is naast het macabere verhaal (het is duidelijk dat Keiji Inafune nog wat frustraties weg te werken had van zijn vertrek bij Capcom) vooral training voor de onlinegames. En het werkt, online spelen, met goede lobby’s en een fijne manier om aan te geven wat voor soort game je wil gaan spelen voordat je erin sprint. Het ergste dat je kan overkomen is dat je door je medespelers opgeofferd wordt voor een boost van hun krachten, want dat is het risico dat je altijd loopt als je neergaat. Zoals met alles is ook de mogelijkheid om medespelers te redden een bewuste keuze dus als je niet genoeg je best hebt gedaan of je medespeler gewoon een asshole is zal hij je niet redden, maar opofferen.
Al met al is Soul Sacrifice best een aardige game: de gevechten zijn leuk omdat vooral de Archfiends waar je het tegen opneemt wel interessant zijn en de vele mogelijkheden die je hebt om je strategie aan te passen en ge- of misbruik te maken van je medespelers ervoor zorgen dat je altijd beslissingen moet maken. Er had wat mij betreft wel veel meer variëteit kunnen zitten in je missies en doelen en als je in je eentje speelt is de ervaring niet altijd even prettig omdat je partners gebabysit moeten worden, maar dat doet niets af aan de lol die je met anderen online kunt beleven. Is dat waar je voor gaat, dan is Soul Sacrifice een waardige aanvulling op je Vita-collectie die zich uitermate leent voor spelen buiten de deur.
Soul Sacrifice, ontwikkeld door Marvelous/SCE Japan Studio en uitgebracht door Sony Computer Entertainment Europe op 1 mei 2013.
Verder lezen over Sony
Gadgets18.03.2024
Tijdmachine: de handycam werd vooral door vader gehanteerd
Ode aan de camcorder
Gaming15.02.2024
Sony: PlayStation 5 is bijna end of life
Gaming01.02.2024
Sony presenteert heel veel games voor 2024 in State of Play
Technology29.01.2024
Tijdmachine: Sony robothond Aibo was een gewild apparaat
Maar hij is niet dood hoor
Gadgets11.12.2023
Tijdmachine: Betamax verloor de strijd, maar won harten
Gadgets29.11.2023
Betalen voor een smartphone-update? Sony doet ‘t al met camera’s
Gadgets13.11.2023
Tijdmachine: Walkman was onze eerste draagbare muziek
Gaming10.10.2023