Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Eerlijk is eerlijk, met de aankondiging van Watch Dogs 2 werden niet veel gamers warm of koud. Het eerste deel deed het vooral voor de verschijningsdatum goed, want eenmaal in de – toentertijd – kersverse Playstation 4 bleek het een iets andere game te zijn dan verwacht. Ubisoft had vooral op grafisch vlak veel beloofd en kon dat uiteindelijk niet helemaal waarmaken.
Watch Dogs was daarentegen zeker geen onspeelbare of slechte game. Maar als we een start van een franchise voor het gemak even met een voetbalwedstrijd mogen vergelijken stond Team Ubisoft eigenlijk al een doelpunt achter voor de aftrap. Dan moet je ze eigenlijk wel een compliment geven voor hun doorzettingsvermogen aangezien het tweede deel in de reeks nu een feit is.
Eigenlijk loont het af en toe wel om lef te hebben. Lekker eigenwijs tegen de stroom in gaan en tegen alle verwachtingen in nog een mooi resultaat behalen ook. Stiekem heeft Ubisoft precies dat gedaan met Watch Dogs 2. In het eerste deel moesten we het doen met een verhaal over wraak in een grimmige stad en bovendien een totale lul als hoofdpersonage. Het was moeilijk om te identificeren met wraakzuchtige Aiden Pearce, die in z’n eentje een heel software systeem tot de grond richtte.
Maar dit keer hebben we te maken met Marcus Holloway, een jonge Hacker uit Oakland die zijn gebruikersprofiel uit datzelfde software systeem – Excuus, de 2.0 versie van dat systeem – hackt en daarop gerekruteerd wordt door Dedsec. Deze groepering is dit keer niet een in schaduwen verhuld mysterie, maar meer een bij elkaar geraapt ensemble van excentriekelingen. Het doet vooral aanvoelen als Anonymous met een dikke vette knipoog en dat doet de game goed.
De andere grote hoofdrolspeler in Watch Dogs 2 is San Francisco. Want wat is de stad tof nagemaakt! Van kunstig Sausalito tot het moderne Union Square, de sfeer zit er goed in en vooral kenners van de stad zullen veel waarheidsgetrouwe herkenningspunten zien. De virtuele toerist uithangen wordt soms wel door je strot geramd met zogenaamde Scout X notificaties, maar dat mag de pret niet echt drukken. Altijd al een keer tegen het verkeer in willen rijden op The Golden Gate Bridge? Hier kan het!
Ubisoft heeft dus een erg goede keuze gemaakt met de setting. De grauwe en serieuze toon van het origineel heeft plaats gemaakt voor een vette knipoog in het hippe en trendy San Francisco. De hoofdrolspelers van Dedsec passen ook enorm goed in dit plaatje. Stuk voor stuk zijn het originele personages die allemaal net buiten de lijntjes kleuren. Er worden onderling constant grappen gemaakt en dat nodigt uit om verder te spelen. Je raakt op een gegeven moment zo oprecht geïnteresseerd in de avonturen van Marcus en Dedsec dat je even vergeet dat het gewoon een doordeweekse dag is met een wekker die de volgende morgen afgaat. Maar dat is in deze een goed teken.
Vooral door de fraaie setting is het makkelijk om de tekortkomingen van de titel compleet te negeren. Maar hoe roze de wolk ook is, helaas ontkomen we niet aan wat minder fijne details. Want je koopt deze game niet om rondjes te rijden in virtueel San Francisco. Nee, deze titel haal je in huis omdat je ook moddervette gameplay wilt ervaren. Je wilt een open wereld game waarin je alles kapot kunt hacken.
Nu wordt die eis gelukkig ruim ingewilligd door Ubisoft. Maar het schieten en vooral dekking systeem is iets minder goed vertegenwoordigd in Watch Dogs 2. Het is zeker niet het slecht, toch had het allemaal iets vloeiender gemogen. Je speelt de game natuurlijk niet om alles overhoop te knallen met een shotgun. Maar als zich dan de situatie voordoet waarin je wel de Rambo moet uithangen zou het tof zijn als je niet blijft plakken in de verkeerde dekking. Vooral het veranderen van dekking om het hoekje is op een of andere manier problematisch en haalt de vaart uit de game.
Eigenlijk is het een sport om in Watch Dogs 2 amper gebruik te maken van wapens, het wint de voorkeur om gebruik te maken van alle opties die de game rijk is. Dat zijn er best veel, zo kun je de aandacht trekken van een beveiliger door een stop te laten springen in een elektriciteitskast. Eenmaal ter plaatse laat je de kast dan exploderen en weg beveiliger. Of je kiest ervoor om een auto vol gas richting een gastank te sturen. Ook een manier om die lastige bendeleden op te ruimen.
Dit alles kun je natuurlijk doen door in de buurt te zijn. Veel minder spannend is de optie om een drone te gebruiken. De drone is vooral aan het begin van de game nogal een investering, maar eenmaal vrijgespeeld worden de missies wel erg makkelijk. Want je verstopt Marcus gewoon ergens ver weg van het beveiligde gebied en kunt lekker je gang gaan. Dat haalt een beetje de moeilijkheidsgraad eruit wat de game minder spannend maakt.
Dit is natuurlijk een keuze want een FBI hoofdkantoor infiltreren zonder drone kan ook. Dat zou moeten zorgen voor veel spanning en sensatie maar dan komt de klungelige AI om de hoek kijken. Wij verwachten niet bijster veel intelligentie van een bende lid, maar hebben toch een bepaald verwachtingspatroon bij een FBI agent. Desondanks hebben we het voor elkaar gekregen om een FBI agent te vermoorden met een wurggreep terwijl zijn collega in een andere kamer via het raam kon meekijken. Het zijn en blijven details Ubisoft.
Watch Dogs 2 is een game waar je ontzettend veel opties voorgeschoteld krijgt. De hoofdmissies zijn al goed voor een flinke kluif aan gameplay en de zij missies doen daar rustig nog een schepje bovenop. Zoals we inmiddels gewend zijn van Ubisoft, is er ook nog voldoende te verzamelen wat weer garant staat voor een zoektocht van een aantal uurtjes. Dat klinkt alsof de kaart weer bomvol staat met diverse pictogrammen, maar eigenlijk valt dat best wel mee. De nieuwe missies verschijnen pas zodra je deze vrij speelt, de oude missies verdwijnen van de kaart.
Alhoewel de spelwereld vanaf het begin direct in zijn geheel toegankelijk is, moet je voor bepaalde stukjes toch wat upgrades uitvoeren. We ontkomen er tegenwoordig niet aan om een soort skill tree te hebben om mee te stoeien en Watch Dogs 2 is hier zeker geen uitzondering in. Toch bevalt ons de less is more aanpak van de upgrades wel. In tegenstelling tot lastige menu’s is er dit keer gekozen voor een strak vormgegeven Research app op de smartphone van Marcus. Om een verbetering te krijgen dien je onderzoekspunten te gebruiken. Deze punten krijg je bij het uitspelen van een missie maar zijn ook te vinden in de spelwereld.
Voor sommige verbeteringen moet Marcus zogenaamde research data vinden. Het zoeken naar deze data is gelukkig geen ellendig lange klus, aangezien je met een simpele druk op de knop ook kunt zien waar deze verstopt zit. Het loont om hier vrij vroeg in de game al mee te beginnen, het heeft voor ons heel wat politieachtervolgingen makkelijker gemaakt. Bovendien ben je pas een echte hacker als je beschikt over een drone die explosieven kan droppen op nietsvermoedende vijanden.
Naast al het moois wat de singleplayer ervaring biedt is er ook nog voldoende te beleven met online vriendjes en vriendinnetjes. We hebben het natuurlijk over de multiplayer en oplettende lezers weten inmiddels ook dat deze bij launch nog niet op volle sterkte draaide. Sterker nog, de eerste paar dagen mochten we het doen met een soort mededeling dat de online services nog niet gereed waren. Dit zou te maken hebben met het feit dat de game niet optimaal kon presteren als je deze online speelt.
Inmiddels draait alles op volle toeren en hebben we ook goed kunnen kijken naar dit gedeelte. Allereerst is het infiltreren uit het eerste deel hier ook aanwezig. Dit houdt dus in dat je realtime kunt rondsluipen in een offline sessie van een andere nietsvermoedende speler. Je kunt diegene dwarsbomen of zijn of haar data stelen, maar dit moet je natuurlijk wel doen zonder zelf op te vallen. Het is geinig tijdverdrijf, toch vonden we de co-op missies wel een flink stuk leuker. Ze zijn enigszins verbonden met het verhaal maar hebben niet echt een chronologische plaats. Je hoeft je dus geen zorgen te maken over mogelijke spoilers bij het opstarten van deze missies.
De missies zijn qua moeilijkheidsgraad een stukje opgeschroefd maar dat mag de pret niet drukken. Met een tweede Marcus wordt de dynamiek toch een stukje anders. Je kunt de taken als het ware verdelen, een iemand hackt alles open terwijl de ander sneaky binnensluipt. Wij vonden het in ieder geval een gave toevoeging en hopen dat Ubisoft hier nog iets meer mee gaat doen. Als laatste nieuwe optie is er nog de zogenaamde bounty hunter modus. Hierin neem je het samen met de politie op tegen de andere speler die veel schade aan het maken is in de mooie stad.
Zoals jullie zien heeft Watch Dogs 2 ons dus positief verrast. Stiekem gingen we er eigenlijk al een beetje van uit dat dit wel eens een erg goede game had kunnen worden. Het is immers niet de eerste keer dat Ubisoft een sterker vervolg neerzet in een reeks. Eigenlijk is dit precies wat je van een vervolg mag verwachten. De game bevat veel elementen van het origineel maar heeft ze dit keer beter toegepast. Daarnaast zijn er zeker nieuwe toevoegingen gedaan waardoor de game als het ware ook op zichzelf staat.
Mocht je het origineel gespeeld hebben en vond je dat wel tof, dan is dit zeker een veilige aankoop. Maar je kunt met dit deel ook prima instappen want de game staat als een huis. Verhaaltechnisch wordt de cruciale informatie je wel verteld, dus zorgen daarover zijn onterecht. De game speelt gewoon enorm lekker weg en mede daarom willen wij hem graag aanraden.