Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Pokémon Sun en Moon blijven in de basis Pokémon-games. In die zin weet iedereen die al eens eerder een Pokémon-game heeft gespeeld of hij zich hiermee gaat vermaken of niet. Sun en Moon bieden die basis echter net wat anders aan, waardoor ze de beste instap in de serie zijn.
Met de komst van Pokémon Go afgelopen zomer staat de serie nog vers in ieder zijn geheugen. Nu moet ik als liefhebber toegeven dat het enigszins jammer is dat Pokémon tegenwoordig vooral bekend is van Pokémon Go en de tv-serie, terwijl het ooit met de games op de originele Gameboy begon. Dat betekent dus ook dat Pokémon Sun en Moon vrij weinig met Pokémon Go te maken hebben qua gameplay.
Want in de basis hebben we het hier over een Japanse RPG die al twintig jaar meegaat. De game draait nog altijd om turn-based gevechten, waar iedere speler om de beurt een aanval mag selecteren. En ook het doel, zoveel mogelijk pokémon vangen, die trainen en dan kampioen worden, is onveranderd gebleven.
Zoals altijd zitten de veranderingen ten opzichte van het vorige deel in de details, hoewel die deze keer wat groter zijn dan doorgaans. Sun en Moon spelen zich af op een viertal eilanden die je een voor een langs gaat, geïnspireerd op Hawaï. Grafisch is de game kleurrijk en gedetailleerd. Het enige wat de game nog tegenhoudt van een volledige anime stijl is de resolutie van de 3DS, die niet al te hoog is waardoor je de pixels zo kunt tellen. Het is jammer dat het apparaat de game op die manier beperkt, maar als dat het enige is wat ze nog in de weg staat, zou dat bij de volgende game zomaar opgelost kunnen zijn.
De nieuwe generatie pokémon doet uiteraard net zo exotisch aan als de omgevingen. In tegenstelling tot de laatste paar generaties – hoewel het bij Pokémon X en Y wel weer bergopwaarts ging – stellen de nieuwe pokémon zeker niet teleur, met onder andere tropische vogels en vuursalamanders. Daarnaast keren zoals wel vaker ook een heel aantal oude pokémon terug, maar dit keer niet per se in originele vorm.
Van een aantal pokémon van de eerste generatie is het uiterlijk aangepast, en vaak ook het type. Het idee daarachter is simpel: evolutietheorie. Op de eilanden heerst een heel ander klimaat dan waar de pokémon voor het eerst werden geïntroduceerd, wat de veranderingen teweeg heeft gebracht. Doordat ook het type vaak is aangepast, en daarmee welke aanvallen deze pokémon kunnen uitvoeren, ontstaat er een interessante combinatie van vertrouwdheid en genoeg nieuws om te ontdekken.
Ook de structuur van de game is aangepast. Zo ga je niet langer acht gyms af, maar moet je op verschillende locaties een ’trail’ uitvoeren. Dat kan betekenen dat je bepaalde pokémon moet fotograferen, of dat je items moet verzamelen. Aan het eind komt er dan een Totem-pokémon tevoorschijn, een speciale extra sterke pokémon die fungeert als gym leader. Daarmee is de essentie van de game niet veranderd, maar wel de context, wat voor een game die al jaren geleden uitgekristalliseerd was aanzienlijk is te noemen.
Ook wilde pokémon hebben een nieuw trucje gekregen: ze kunnen om hulp roepen. Zo kan wat als een een-tegen-een gevecht begon spontaan twee-tegen-een worden. Wat goed is als je snel experience wilt verzamelen, maar minder leuk is als je een van beide pokémon wil vangen, aangezien dat alleen kan als de wilde pokémon in zijn eentje is.
Het zijn allemaal veranderingen die een nieuw laagje op dat oude bekende spel plaatsen. Het houdt de games vers, geeft genoeg nieuws te ontdekken en om mee te experimenteren, maar tegelijkertijd blijft het je goede oude vertrouwde Pokémon-game. Kleine aanpassingen in de interface, zoals bij een aanval meteen al zien of hij effectief is of niet, maken de game ook nog eens een stuk toegankelijker voor mensen die nooit eerder een echte Pokémon-game hebben gespeeld. Dat alles maakt Pokémon Sun en Moon de beste Pokémon van dit moment.