Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Als je landen van dictatuur bevrijden tot je baan hebt gemaakt, maar je thuisland nog steeds een uniform-dragende, olijf- en schimmelkaas-etende, licht psychopatische, maar verder heel vriendelijke alleenheerser zit opgescheept, dan doe je misschien iets fout. Dat realiseerden de ontwikkelaars van Just Cause zich na de twee voorgaande games ook. Tijd dus om het een en ander recht te zetten in Rico’s thuisland.
De Just Cause games zijn altijd op een zekere manier ontzettend eerlijk: men beseft dat open wereld games hoofdzakelijk dienen als excuus om heel veel chaos te creëren. Dus waarom de verhaallijn daar ook niet om laten draaien?
Het recept van Just Cause 3 is simpel en gelijkwaardig aan dat van deel twee: een standaard open wereld game met verhalende missies en veel vrijheid tussendoor. De wereld van Just Cause 3 is al ontzettend groot – en toen kwam ik erachter dat het slechts een van de kleinere eilanden waar ik me bevond.
Daarmee creëert de game wel al meteen een voor de hand liggend probleem: het meeste van die wereld is leeg. Bossen, rotsen en bovenal gras-, zonnebloem- en lavendelvelden vullen de grote lappen land op tussen de steden en militaire basissen.
Nu is dat niet per se erg, en Just Cause 3 slaagt erin dat probleem ook heel goed op te lossen. De mobiliteit van de speler is namelijk zo groot dat je snel grote afstanden kunt afleggen. Naast de standaard auto’s, boten en helikopters heb je – zoals weleer – je grijphaak, wingsuit en parachute waarmee je razendsnel afstanden kunt afleggen.
Je taak is natuurlijk om uiteindelijk de dictator uit de weg te ruimen. Dat doe je door de (standaard) verhaalmissies te volgen. Die zijn weinig bijzonder en zag je al eens eerder in de andere Just Cause games of GTA‘s. Dat betekent echter niet dat ze niet vermakelijk zijn. Het verhaal is luchtig opgezet en weet het geheel aardig bij elkaar te houden.
Waar de missies echter niet consequent in staat toe blijken is het maximale uit de game te halen. Chaos creëren is hoofdzaak, en de missies zijn maar al te vaak zo gestructureerd dat ze je tegenhouden de laatste stap te nemen.
De zijmissies zijn daarin een graadje erger: om je gear te upgraden (betere grijphaak, meer mogelijkheden met je wingsuit et cetera) moet je punten verdienen in deze zijmissies, die zo ongeïnspireerd zijn dat je het na een keer proberen wel hebt gezien. Ken je die missies uit de GTA’s van tien jaar geleden waarin je met je voertuig binnen de tijd door ringen heen moest gaan? Tien jaar later wisten ze schijnbaar niets beters te bedenken. Het maakt dat elke vorm van interactie met het upgrade systeem met tegenzin zal gebeuren.
Gelukkig mag je die laatste stap naar grootse chaos wel op je eigen houtje tussen de missies door nemen. Onderdeel van de progressie is dat je provincies overneemt. Dat doe je door alle steden en militaire basissen over te nemen door alle ‘chaos objects’ op te blazen. De vlammen vliegen je om de oren terwijl je op spectaculaire wijze met je grijphaak door een vuurzee heen vliegt om te ontkomen aan de tanks die je achterna zitten. Hier zit de echte kracht van Just Cause 3.
Tenminste, als de framerate niet onderuit zakt.
Want zulke acties verliezen al hun charme op het moment dat je ze onbedoeld in een onstabiele slowmotion vol motion blur beleeft. De Playstation 4 versie van de game is dermate slecht geoptimaliseerd is dat het zonder uitzondering enige vorm van actie niet aankan.
Militaire basis overnemen? Komende twintig minuten speel je met een bijna gehalveerde framerate. En ik kan je vertellen: motion blur kan best mooi zijn, maar op een veel te lage framerate maakt het de zaken alleen maar erger. En dat de huidige consoles te ‘zwak’ zouden zijn, is geen excuus. Ze zijn inmiddels lang genoeg op de markt dat de specificaties bekend zijn, de ontwikkelaars weten waar de game op moet draaien en het feit dat men daar schijnbaar lak aan heeft is onacceptabel.
En om die reden kan ik Just Cause 3 (op Playstation 4 in elk geval) niet aanraden. De game heeft zeker zijn kwaliteiten, hoewel die hoofdzakelijk overgeërfd zijn van de voorgaande games in de serie. Maar als elk moment dat er toe doet, elk moment dat eigenlijk een brede glimlach op je gezicht zou moeten toveren, zo tergend slecht vertoond wordt het een schokkerige, wazige troep is in plaats van een prachtig spektakel, dan blijft er niets van de kwaliteiten over.
De game heeft inmiddels al twee patches gehad, en die hebben hier geen verbetering in weten te brengen. De kans om ooit Just Cause 3 fatsoenlijk op console te kunnen spelen ebt daarmee langzaam weg. Het idee dat games een goede, stabiele framerate horen te hebben wordt met Just Cause 3 weer een stukje radicaler en minder vanzelfsprekend, en dat zou niet zo moeten zijn.