Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Vorig jaar kwam Codemasters met Dirt Rally, een zeer realistische simulatie game waarop het gezegde ‘voor de liefhebber’ sterk van toepassing is. Met Dirt 4 brengen ze dit jaar eigenlijk een dubbele game uit: het realistische van Dirt Rally én het meer arcade racen van voorgaande Dirt-games. Die combinatie leidt tot een geweldige racegame die voor iedereen iets te bieden heeft.
In het optie-menu kun je kiezen tussen de simulatie- en arcade-modus. Beide zijn sterk verschillend van elkaar en hebben onder de motorkap nog genoeg opties om het racen makkelijker of moeilijker te maken. Het is dus geen gevalletje van assists aan of uit zetten, het gaat hier om hoe de physics engine – het natuurkundige model in de game – zich gedraagt.
De simulatiemodus is zo uit Dirt Rally overgenomen en speelt dan ook precies hetzelfde. Het is nog steeds ontzettend pittig om je auto onder controle te houden en toch genoeg tempo te maken om een goede tijd neer te zetten. Bij de bescheidenere auto’s lukt mij dat nog wel, maar bij de grotere wagens vlieg ik (ondanks alle pogingen tot oefening in Dirt Rally) nog steeds uit elke bocht.
Dan is zo’n gamermodus erg welkom. Het verschil is groot: hoe de auto’s optrekken, bochten maken, reageren op hobbels op de weg; in de simulatiemodus vlieg je alle kanten op, in de gamermodus kun je gewoon lekker racen.
Natuurlijk moet je ongeacht welke modus je kiest nog steeds moeite doen. Bochten moeten nog steeds goed ingeschat worden en die strakke tijden zetten zichzelf ook niet neer. Onafhankelijk van modus kun je ook nog een tal van moeilijkheidsgraden aanpassen, van hoe goed de AI is, hoeveel assists je bij het sturen wil, tot hoe vaak je een race mag herstarten.
Daarnaast heb je uiteraard ook nog alle toeters en bellen die je aan je auto kunt veranderen. Wielhoogte, een of ander ding met de remmen, iets geks aan de tandwielen… Je kent ze wel: die instellingen waar de meeste mensen ver weg van blijven, maar de kenner helemaal los op kan gaan.
Naast die dubbele racestijl is er nog iets dat Dirt 4 anders maakt dan andere (rally) racegames. Alle levels in de rallymodus zijn procedureel gegenereerd. Er zijn vijf hoodlocaties (Spanje, Michigan, Australië, Powys, Zweden) die de omgeving en grond bepalen, waarna de game daar een baan bij bedenkt op basis van de lengte en complexiteit die jij kiest. En dat werkt uitstekend. Na verloop van tijd ga je wel doorkrijgen dat er bepaalde blokken achter elkaar geplakt worden doordat je diezelfde haarspeldbocht al eens eerder hebt gezien, maar elk level is op zichzelf uniek en doet niet onder voor handgemaakte levels.
Uiteraard kent het systeem wel nog genoeg ruimte voor verbeteirng. Zo is de ondergrond afhankelijk van de hoofdlocatie en verandert deze verder niet. In Spanje rijd je altijd op asfalt, in Australië altijd op gravel. Dat is jammer omdat het soort grond wel degelijk verschil maakt in hoe je auto bestuurt. Afwisseling midden in de race kan dan een nog intensere ervaring opleveren. Ook is de invloed van jou als speler vrij minimaal. Naast lengte en complexiteit zijn er natuurlijk nog meer factoren te bedenken die een level kunnen beïnvloeden.
Daarom heeft Dirt 4 absoluut geen slecht systeem in handen, maar is het te hopen dat Codemasters dit nog verder gaat uitbouwen. Zeker voor rally racen, waarbij je informatie over de volgende bocht krijgt aangegeven van je bijrijder, zorgt het onverwachte van een telkens weer uniek level voor extra spanning. Je kunt niet meer op geheugen rijden, maar moet het nu doen met wat je ter plekke ziet en hoort.
Daarvoor legt Dirt 4 een solide basis die voor iedereen speelbaar is gemaakt dankzij de twee verschillende rijstijlen. Dirt 4 is twee games in één. De simulatie- en gamermodus zorgen ervoor dat de game voor iedereen speelbaar is, en het procedureel genereren van de levels maakt het langer speelbaar dan elke andere rallygame. Dan is er – in elk geval dit jaar – weinig meer te willen.