Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Zowel Martijn als Marnix houden allebei wel van het betere sluipwerk, dus zijn ze beiden aan de slag gegaan met Dishonored: Death of the Outsider. Zoals je zou verwachten een goede Dishonored game, alleen een tikje minder verrassend dan Dishonored 2.
Martijn: Ik hoop niet dat dit de laatste keer is dat we het over Dishonored gaan hebben. De verkopen van het tweede deel vielen volgens de geruchten tegen, hoewel ik in deze tijd niet meer durf te zeggen of rond de 2,5 miljoen stuks ´tegenvalt´. Het zou in ieder geval eeuwig zonde dat zo´n uitstekende serie het loodje zou leggen. Dat gezegd te hebben, ALS Dishonored: Death of the Outsider de zwanenzang blijkt: prima titel om de franchise mee te eindigen.
Marnix: ‘Tegenvallen’ is hier natuurlijk een relatief begrip. Kwalitatief heeft geen enkele game in de serie dat gedaan, en ook Death of the Outsider doet dat inderdaad niet. Deze game is natuurlijk wel precies dat wat je zou verwachten van een game met Dishonored in de titel: de kenmerkende speel-zoals-je-wilt gameplay in een prachtige wereld, zowel grafisch als qua lore en world building. Hij is wel wat aan de kleinere kant, wat al meteen duidelijk wordt in het tweede level waar je je speciale krachten krijgt. Het zijn er drie, die verder niet geüpgraded kunnen worden, maar ik gebruik ze wel allemaal, wat in de eerdere twee games niet het geval was.
Martijn: Dat is inderdaad het belangrijkste verschil tussen Death of the Outsider en de andere Dishonored titels: drie krachten, geen upgrades en zie maar hoe je thuis komt. Het wordt prima uitgelegd en je merkt gelijk de voordelen van Billie Lurk (onze hoofdrolspeelster) ten opzichte van de andere anti-helden.
Ten eerste, je mana vult zichzelf aan, dus geen gezeur met blauwe flesjes. Twee: je kan je krachten nog beter combineren. Gebruik Foresight om de boel te verkennen, plant een marker en met Displace teleporteer je naar die plek. Werkt prima. Om volledig te zijn: met Semblance neem je tijdelijk iemand zijn identiteit over. Wat handig is voor zwaarbewaakte plekken.
En inderdaad, ik gebruik ze allemaal. Aan Semblance moest ik wennen, voornamelijk moest ik erachter komen wanneer ik die gave moest gebruiken. Displace was even lastig onder de knie te krijgen omdat het in twee stappen gaat. Foresight is de beste van allemaal, vooral omdat je nu mensen en voorwerpen kan taggen, zodat je ze altijd blijft zien. Werkt geweldig om je strategie te plannen.
Laten we het eens trouwens over de wereld hebben. De levels zijn minder creatief dan Dishonored 2, of ligt het aan mij?
Marnix: De levels zijn inderdaad wat minder creatief dan in Dishonored 2. Maar dat zegt meer over die game dan over deze. Dishonored 2 deed met levels als The Clockwork Mansion en Aramis Stilton’s manor nooit eerder vertoonde dingen. De bewegende kamers en tijdreizen tussen twee verschillende tijdlijnen tilde Dishonored 2 naar een compleet ander niveau. Death of the Outsider ligt wat dat betreft dichter bij de originele Dishonored aan: gewoon degelijk ontworpen levels waarin je je goed kunt uitleven met al die mogelijkheden die tot je beschikking staan.
Wat Death of the Outsider wel als extraatje meeneemt zijn de contracts. Dit zijn optionele missies die je kunt doen. Het lijkt niet veel voor te stellen: kidnap de barman. Maar dan blijkt de barman zich in een hermetisch afgesloten cult-clubhuis te bevinden. Zie daar maar eens binnen te komen en hem vervolgens weer mee naar buiten te krijgen. Wat dat betreft zijn het zijmissies zoals je ze van een Dishonored wilt hebben: net wat dieper dan alle andere games.
Martijn: Ik denk hetzelfde over de locaties, minder spektakel maar doet precies wat het moet doen. Misschien dat ik daarom deze dlc meer waardeer dan Dishonored 2. Hier draait het duidelijk om de karakters en het verhaal in plaats van de locaties. Het is rauwer, maar ik waardeer dat meer.
Ja, de contracten is inderdaad een positief dingetje, vooral omdat het er lekker veel zijn. Bij sommigen moet je iets stelen en andere is meer het kidnap- en huurmoordernaarswerk. Dat laatste verbaasde me, aangezien de vorige delen zo het verschil tussen genocide en pacifist benadrukte.
In Death of the Outsider maakt het echter niet uit of je iemand dood of enkel bewustloos slaat. Misschien omdat Billie Lurk niet gebrandmerkt is door de Outsider dat je de wereld niet zo hevig kan beïnvloeden. Nu kan je wel alle tools in je arsenaal ongestraft gebruiken – en dat is best eens prettig.
Er was altijd al een naargeestige sfeertje in Dunwall en Karnaca, maar Death of the Outsider doet er nog een schepje bovenop. Dan moeten we het nog over de cultus, The Eyeless, die geobsedeerd lijkt door het hiernamaals en er lugubere praktijken op nahoudt.
Wat de personages betreft ze gaan wat dieper in op de figuranten, en dat is best goed. Er mist alleen een overtuigende slechterik in deze game. We hebben de Outsider, maar ik weet niet of we die wel als echt slecht moeten beoordelen. Het is wel prettig dat de wereld nu echt progressie maakt, met het einde.
Marnix: Dat het doden van vijanden geen consequenties heeft in Death of the Outsider vind ik dan weer erg jammer. Het maakte de andere twee games in de serie zo uniek en voegde ook spanning toe. Desondanks kun je uiteraard nog steeds spelen zoals je zelf wilt, wat voor mij dus zoals altijd in dit soort games de pacifistische manier betekent. Death of the Outsider biedt je daar weer alle mogelijkheden toe en is daarmee een prima game. Niks nieuws, niet zo verrassend als Dishonored 2, maar wel gewoon goed. En meer heeft Death of the Outsider ook niet nodig, zeker met zijn lagere prijs van dertig euro.
Martijn: Ik zie je punt, en eerlijk gezegd had ik in het begin er ook erg moeite mee, alleen merkte ik dat pacifistisch in het laatste niet echt meer voor mij werkte. Teveel mensen te dicht op elkaar frustreerde mijn strategieën enorm, dus toen besloot ik het maar op een killing spree te gooien. Dat is voor mij het enige minpuntje.