Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Dead Rising 4 staat voor een ondankbare taak, proberen het origineel te doen vergeten. Daar slaagt het niet in, maar is dat erg? Nee en ja. Het blijft een zeer vermakelijke en gestroomlijnde zombieslachter, maar te vaak herinneren we ons weer die oude Frank West weer.
Onze eerste kennismaking met het winkelcentrum van Willamette kunnen we maar moeilijk vergeten. Niet dat de eerste Dead Rising een briljante game was. Frank West bestuurde af en toe lomp en de zeer strakke tijdschema’s waarin je de missies moest voltooien leken schier onmogelijk.
Dead Rising 4 daarentegen loopt een stuk vloeiender, ondanks de zombies die in grote getale over je scherm schuifelen. Je eigen wapen creëren gaat nu ter plekke in plaats via een werkbank zoals in eerdere delen. Verder zijn er dus geen deadlines meer. Deze waren in eerdere delen al afgezwakt, maar nu kan je alles in je eigen tijd doen.
Dat geldt ook voor het knokken. Speciale wapens zijn snel te verkrijgen en er loopt een combometer die je na zoveel slagen een speciale aanval geeft. Verder liggen er door heel de game speciale exo-suits: robotpakken die je kan upgraden om nog meer dood en verderf te zaaien. Combineer je pak met een ijsmachine en de sneeuwstormen vliegen je vijanden om te oren.
Dead Rising 4 draait voornamelijk om lol trappen. We geven toe: het heeft wel iets om door honderden aan ondoden heen te rijden met “Jingle Bells” op de radio, of een zombie via een vuurpijl in zijn hoofd te lanceren, laat staan compleet los te gaan in een exo-suit met gigantische hamer.
Het script blijkt ook niet slecht. Frank West is eigenlijk met pensioen, en een enorme hufter geworden, maar een student haalt hem over om toch nog één scoop te pakken. Uiteraard blijkt er in Willamette veel meer loos te zijn. Het verdient geen Pulitzer prijs, maarde beduidend minder sympathieke Frank vermaakt prima.
Speciale aandacht verdient je fotocamera, waar je niet alleen foto’s (en selfies) mee maakt omdat een plotpunt er om vraagt. Het apparaat heeft drie standen (normaal, infrarood en speciaal) waarmee je puzzels oplost of zoals in Batman “crime scenes” analyseert en oplost, wat weer lekker veel afwisseling oplevert.
Helaas is Dead Rising 4 iets te gestroomlijnd. De game loopt zo vloeiend en de gevechten zo gemakkelijk dat je weinig moeite zal hebben om hem uit te spelen. Dan moet je wel voldoende items (kranten, podcasts en andere zaken) verzameld hebben om het échte einde te zien.
En dan begint het toch te kriebelen. Het origineel maakte je af en toe horendol, maar het daagde je wel uit om alles binnen de tijd te doen en alle overlevenden te vinden en door de hordes te leiden. Alles draaide om skills, geduld en bereidheid alles opnieuw te doen.
Over skills gesproken, het upgrade systeem is teruggebracht naar simpele statistieken. Een extra level wordt niet beloond met worstelmoves of Mortal Kombat finishers, enkel met meer leven, betere aanvalskracht, enzovoort.
Het helpt ook niet dat de psychopaten zijn verdwenen. Geen baasgevechten meer met compleet leip geworden burgers, maar zogenaamde “maniakken”, die zonder introductie (of überhaupt enige motivatie) door Willamette zwerven en op iedereen schieten. De waanzinnige charme die de eerste delen hadden verdwijnt zo een beetje en dat is erg jammer.
Dat maakt Dead Rising 4 geen slechte game, op bepaalde gebieden (vooral qua besturing en script) schiet het nieuwste deel de eerdere games ver voorbij. Maar het voelt te gemakkelijk, teveel als een gemiddelde sandbox-game en ik weet dat de serie beter kan. Er zijn niet zo veel games die zombie-meppen zo gelikt weten uit te voeren, dus als dat alles is wat je wilt zul je tevreden zijn. Maar het knaagt wel.