Martijn Steinpatz
Martijn Steinpatz schrijft al jaren over games en speelt ze nog veel langer. Wil meer dan alleen standaard artikelen schrijven.
Life is Strange: Beyond the Storm bevindt zich in een lastig parket. De voorloper mag niet té paranormaal of dreigend zijn, want dan komt het in de knoop met het origineel. Dat frustreert, want dan blijft er niet veel over. Ook als het interessantere ideeën lijkt te negeren.
Ik verbaas me over mijn eigen draai. Een maand geleden dacht ik dat de serie in goede handen was. Goed, de gameplay was minder uitgebreid dan het origineel, maar over het algemeen was ik best tevreden over de eerste episode. Maar gaandeweg dit deel betrapte ik me er een paar keer op dat ik me zat te vervelen… Waar komt dit door?
De mysteries om mee te beginnen. Die maakten de eerste Life is Strange zo boeiend. Waarom kan Max ineens de tijd terug draaien? Waarom dreigt een verwoestende orkaan Arcadia Bay te verwoesten? Waar – en wie – is Rachel Amber? Wat doen die spirituele dieren hier? Die meerdere lagen hielden je tot het einde bezig.
Dit deel heeft dat te weinig. Chloe praat met haar overleden vader en er is iets met een raaf, maar dat is één scène. Arcadia Bay wordt bedreigd door een enorme bosbrand, maar we weten al dat het stadje geen gevaar loopt. Chloe heeft geen paranormale krachten, want anders wordt ze niet verrast als Max haar tijdkrachten toont. Er is een mysterieuze dame, daar blijft het bij.
Daar moet toch wat mee te doen zijn, zou je zeggen? Vervreemding, verval en spirituele leegte zijn interessante zaken om over uit te wijden in een verhaal als deze. De schrijver Ashley Burch gaat echter niet dieper op de teloorgang van Arcadia Bay en haar mogelijke oorzaken in. Misschien omdat de game maar drie episodes telt? Het blijft gissen.
Dat voelt aan als een gemiste kans. Games mogen vaker dit soort onderwerpen aanstippen, want het zou de industrie echt een creatieve boost geven. Helaas lijkt de huidige industrie teveel bezig met microtransacties en identiteit politiek dan over zaken die echt mensen raken. (Indiegame Night in the Woods schijnt overigens een uitzondering te zijn.)
Misschien dat ik te hard over Life is Strange: Beyond the Storm oordeel. Veel fans lijken het in ieder geval weinig te schelen. Zij zijn tevreden met de humor, de drama en dat hun keuzes echt invloed lijken te hebben. De Steam reviews zijn unaniem zeer positief. En als je de game neemt voor wat het is, doet Idol Minds het echt niet slecht.
Maar ik herinner me nog de originele Life is Strange en de momenten dat ik minuten door mijn apartement liep te ijsberen om de juiste keuze te beredeneren – en dat heb ik in Before the Storm nog niet hoeven doen. Misschien dat anderen tevreden zijn met een lesbische dating sim. Ik verwacht toch ietsje meer. Hopelijk doet de finale het beter.
Dat nekt Before the Storm een beetje. Chloe loopt nu vooral rond, om voorwerp A in voorwerp B te zetten, met X of Y te praten of op zoek naar plekken om haar tag te plaatsen. Ze bekt weer van haar af in het praatsysteem, dat wel, maar het voelt als meer van hetzelfde. Dat ene element – tijd terugdraaien – wordt toch gemist.
Wat overblijft is een tiener dating simulator met Chloe en Rachel. De rest hangt er een beetje bij. David blijft in zijn autoritaire rol steken, schooldirecteur Wells klinkt als een bureaucratische robot en een jeugdvriend van Chloe is zo níet aanwezig dat ik niet eens zijn naam weet. De tweede episode kabbelt in hetzelfde tempo door als de eerste… en ik heb geen indicatie dat de finale wél in de hoogste versnelling gaat.
Vreemd, want de wereld van Beyond the Storm zit vol met interessante observaties. Iedereen lijkt aan de medicijnen of de drugs of verknalt hun toekomst door de makkelijke weg te kiezen (lees: vluchten, snel crimineel geld). Arcadia Bay is een deprimerende wegkwijnende stad met een spirituele leegte.
De grootste ironie vinden we echter bij Rachel en Chloe. Beiden willen weg uit Arcadia Bay, maar ze maken veel plezier in het stadje, of het nu een potje D&D is of om het plaatselijke toneelstuk gaat. Het steekt dat ze veel troost en warmte in hun eigen leefomgeving kunnen vinden maar het toch afstoten. Wellicht omdat Arcadia uit gebroken individualisten bestaat?