Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Teveel van hetzelfde is nooit goed, als je favoriete bandje twee keer op een rij ongeveer dezelfde plaat uitbrengt ben je snel uitgekeken. Iedere dag nasi goreng wordt ook gauw saai en uiteindelijk gaat dit ook op voor games. Ook de Assassin’s Creed reeks had hier last van, na het zeer fijne – en tevens persoonlijk favoriet – deel twee werd het een jaarlijks terugkerend fenomeen.
Op onze Italiaanse charmeur Ezio na mochten we ieder jaar in de huid kruipen van een andere Assassin in zijn of haar eigen historische setting. Voor fans natuurlijk een feestje, want die waren ieder jaar weer een maandje zoet met een mooi avontuur om te spelen. Maar toen zelfs fans van de reeks een beetje begonnen te gapen bij het verschijnen van een nieuwe trailer wist ook Ubisoft dat er iets goed mis aan het gaan was.
Gelukkig heeft de ontwikkelaar aan de handrem getrokken en besloten dat de reeks even een jaartje in de koelkast mocht staan. 2016 was in dat opzicht uniek, want sinds 2008 was dat het eerste Assassin’s Creed-loze jaar. Inmiddels is het 2017 en mocht ik de nieuwste telg in de reeks uitgebreid spelen, benieuwd wat ik als doorwinterde fan ervan vond? Lees gauw verder!
Assassin’s Creed goes RPG
Het was verrekte lastig om de afgelopen periode niets te lezen over Assassin’s Creed Origins. Jullie hebben ongetwijfeld iets zien langskomen over dat de reeks voor het eerst RPG elementen geïntroduceerd heeft. Het kan echter zijn dat je uiterst selectief je media en nieuws consumeert of juist bewust onder een steen geleefd hebt. Dus dan breek ik het nieuws maar voor je: Ja, Assassin’s Creed Origins heeft RPG elementen en komt er verassend goed mee weg.
Ik moet ook bekennen dat ik eerst even een wenkbrauw moest optrekken toen ik hoorde dat de ontwikkelaars elementen van – notabene in mijn wereld tot heilig verklaarde – The Witcher 3 geïmplementeerd hadden. Nadat ik de eerste gameplay beelden had gezien vond ik het diefstal, nee erger zelfs, ik vond het heiligschennis! Ik was sceptisch, je combineert niet zomaar een toffe actie game zoals Assassin’s Creed met een fraaie RPG zoals The Witcher 3. Of toch wel?
Het blijkt dat al mijn zorgen onterecht waren. Sterker nog, na wat flinke sessies die doorgingen tot diep in de nacht kan ik met zekerheid stellen dat ik voortaan altijd mijn Assassin’s Creed met wat RPG elementen geserveerd wil hebben. Vooral in de laatste twee grote titels van de reeks ontbrak er wat. Begrijp me niet verkeerd, want ik heb me prima vermaakt! Maar ook deze fijnproever moest toegeven dat de games wel iets meer diepgang konden gebruiken.
De grootste speeltuin ooit
Dat de reeks bekend staat om zijn grote speelwerelden die tot de nok gevuld zijn met dingen die je moet en soms kunt doen is niet heel verassend. Maar de ontwikkelaars van deze Assassin’s Creed hebben de laatste tijd goed de grote RPG’s in de gaten gehouden. Ik noemde al The Witcher 3, maar ik durf nu ook Zelda: Breath Of The Wild te noemen. Voordat jij nu denkt dat ik volledig de weg kwijt ben geraakt, laat me even wat extra uitleg geven: Juist die twee games staan bekend om het feit dat iedere digitale centimeter volledig benut wordt.
Iedereen die een van de twee of allebei gespeeld heeft zal het vast met me eens zijn dat ze meerdere malen van het hoofdverhaal afweken om juist tijd te investeren in de zijmissies. Het uitkammen en ontdekken van iedere zijmissie was daar een hele fijne ervaring en voelde totaal niet als een verplicht nummertje of zogenaamde fetch quest. De Assassin’s Creed reeks is geen onbekende op dit vlak, maar in de vorige delen kwam dit niet helemaal lekker uit de verf. Het was vaak saai, voelde enorm repetitief aan en voegde eigenlijk niet veel toe aan de ervaring.
Maar in Origins stoorde ik me voor het eerst eens een keer niet aan een kaart vol met pictogrammen. Het zit namelijk zo, de zijmissies in deze game zijn allemaal op zichzelf staande mini verhaaltjes. De een wat langer dan de ander, maar allemaal originele content die een bijdrage leveren aan de ervaring. Vaak investeerde ik zoveel tijd in de zijmissies dat ik even niets meer gaf om het overkoepelende grote verhaal. Een mooi extra voordeel is dat je van de zijmissies ook bakken XP krijgt en geloof me, dat heb je in deze game erg hard nodig.
Geen game voor watjes
De Assassin’s Creed reeks heeft nooit echt bekend gestaan om zijn pittige moeilijkheidsgraad, er waren wel eens momenten dat het even iets te benauwd werd. Maar echt vastzitten bij een eindbaas was er niet echt bij. Als je met die instelling Origins instapt leer je al vrij snel dat het hier heel erg anders gaat. Waag het niet in je hoofd te halen om een vijand aan te vallen met een doodskop indicator boven zijn hoofd. Een lichte klap en arme Bayek leert op de harde manier dat zwaardkoppen niet erg bevorderlijk is voor zijn overleving.
Op dit vlak is de game helemaal geen lief lineair actiespelletje met een leuk verhaal maar eerder een genadeloze tiran die je afstraft als je het ook maar in je hoofd haalt om iemand aan te vallen die een paar levels hoger is dan jou. Het loont in deze iteratie meer om weg te rennen voor gevaarlijke vijanden, erg sneaky en geduldig spelen of gewoon iedere zijmissie kapot te grinden totdat je op een acceptabel niveau bent om de missie te starten. Dat geeft een hele nieuwe dimensie aan Assassin’s Creed spelen, want als speler wals je voor de verandering eens niet zonder na te denken door alles heen.
Nee, je bent hier juist meer bezig met zorgvuldig XP verzamelen om jouw Bayek zo gevaarlijk mogelijk te maken. Per level verdien je namelijk een punt die je kunt spenderen in de skill tree. Deze bestaat weer uit een drietal classes die ieder voor een eigen speelstijl zorgen. De meest voor de hand liggende is de Hunter, hiermee wordt Bayek vooral handig met zijn boog en ligt de nadruk vooral op afstand. De Warrior investeert daarentegen juist op brute gevechtskunsten en verbeterd de combo’s of leert je speciale aanvallen aan. Als laatste is er nog de Seer, deze klasse lijkt nog het meest op een rogue met de rookbommen, gifpijlen en alle andere narigheid. Of je kiest zoals mij voor een mix, waardoor je een beetje van alledrie combineert tot de meest gevaarlijke Assassin ooit.
Verfijnde gameplay
De nieuwe RPG elementen zorgen zeker voor een frisse wind door de reeks, maar hoe zit het dan met de herkenbare elementen? Om eerlijk te zijn voelt deze Assassin’s Creed als de meest vloeiende ooit. Ik heb maar heel weinig meegemaakt dat ik een knop indrukte en Bayek totaal het tegenovergestelde deed van wat ik wilde. Het beklimmen van de piramides was geen tenenkrommende herhalingsoefening maar juist vloeiend en leuk.
Het vechten is zelden zo fijn geweest, in deze titel wordt namelijk – alweer – een nieuw gevechtssysteem geïmplementeerd. Maar het lijkt erop dat Ubisoft deze keer een schot in de roos afgeleverd heeft. Ik moet toegeven dat het even wennen was om met de schouderknoppen klappen uit te delen, maar het went vrij snel. Ik speelde op de Playstation 4 en met R1 deel je een lichte aanval uit, terwijl je met R2 een zware aanval uitdeelt. Daarnaast dien je ook goed op te letten met blokken, pareren en uit de weg rollen voor aanvallen. Enig puntje van kritiek is dat het locken tijdens een gevecht met meerdere vijanden niet altijd vlekkeloos gaat.
Maar als je loopt te zwaaien met een of ander obscuur wapen kun je ook meerdere vijanden tegelijk meenemen. Vooral met lange afstandswapens gaat dit prima. Bayek komt trouwens in zijn tocht door het oude Egypte een breed scala aan fraaie wapens tegen die ieder weer een eigen speelstijl bevatten. Dan is er ook nog een soort super aanval die ook weer verschilt per wapen. Je vergeet bijna dat je ook nog een hidden blade tot je beschikking hebt waarmee je ook nog slechteriken naar de eeuwige jachtvelden kunt sturen.
Een ander nieuw element is Senu, deze adelaar stelt Bayek in staat om eerst de omgeving te bekijken voordat hij deze infiltreert. Ook Senu kan via de skill tree verbeterd worden waardoor het vooral makkelijker wordt om bepaalde vijanden, schatten of juist handige spullen te vinden. Ik maakte vooral in de eerste uren gretig gebruik van de optie om alle vijanden in kaart te brengen, dit maakte mijn poging om een basis te veroveren juist weer iets sneller en verandert ook het tempo van de game ten opzichte van voorgaande edities.
Loot! Loot! Loot!
Had ik al gezegd dat zijmissies vaak ook leuke cadeautjes geven als waardering? Of dat het best wel loont om in een nieuwe locatie op zoek te gaan naar een papyrus rol? Laat ik dan ook vooral de winkels niet vergeten waar je ook het arsenaal van Bayek kunt uitbreiden met fraaie wapens of juist ervoor kunt kiezen om jouw huidige wapens een upgrade te geven naar het huidige niveau.
Wapens komen ook weer in classes en het zijn juist de legendarische wapens die ertoe doen. Zo heb ik bijvoorbeeld een zwaard gevonden wat mijn tegenstander vergiftigt en mijn secundaire wapen laat mijn arme tegenstander bloeden. Vooral handig tegen de iets hardnekkige slechterik, want ik deel een paar welgemikte klappen uit en de passieve schade doet de rest voor me.
Daarnaast loont het ook om op zoek te gaan naar materiaal om de standaard uitrusting van Bayek te verbeteren. Dit materiaal kun je kopen, vinden of verdienen door de vele dieren in de game woest te lijf te gaan. Als laatste zijn er nog de outfits. Ook deze zijn vertegenwoordigd met een breed scala aan kleurtjes, pantser of op de legendarische klasse met extra toevoegingen zoals bijvoorbeeld minder geluid met sluipen. Zoals je ziet is er dus voor ieder wat wils. De game is overigens prima te spelen in de standaard outfit van Bayek, aangezien de toevoegingen op de outfits niet extreem veel verschil in gameplay bieden.
Komt er nog een einde aan deze review?
Ik kan in mijn enthousiasme nog uren doordraven over hoe ongelofelijk gaaf ik deze game vind. Maar het wordt nu echt tijd dat ik er een eind aan ga breien.
Ik wil nog even stilstaan bij het verhaal, want dat is wel een eervolle vermelding waard. Want in voorgaande games was het hoofdverhaal vooral het focuspunt in de game, maar in Origins voelt dit een beetje als het ondergeschoven kindje. Terwijl het wel een gaaf verhaal is wat begint met de moord van Bayek’s zoon en verder gaat met het bevrijden van Egypte van een corrupte boevenbende. Het feit dat sommige zijmissies en sub verhaallijnen eigenlijk nog gaver zijn doet de game alleen maar goed. Door de vele keuzemogelijkheden geeft dit de game een gevoel van nieuw verworven vrijheid. Laat dat nou net zijn wat de reeks nodig had!
Dan zijn er natuurlijk wel kleine dingetjes als een onlogische verdeling van de kaart. Een gebied is bijvoorbeeld level vijf tot acht, maar honderd meter verder zit je opeens in een level 40 gebied. Das een beetje sneu als je lekker aan het rondkijken bent. Ook in Origins zijn in game aankopen mogelijk, maar gelukkig is alles te spelen zonder een extra cent uit te geven. Het geeft juist een groter gevoel van waardering als je zelf alles vrijspeelt. Weet in ieder geval dat er een optie is om iets versneld door de game te knallen, ik zou zelf alleen geen goede reden kunnen bedenken waarom je dit überhaupt wilt doen.
Toen een goede vriend van mij vroeg of ik Assassin’s Creed Origins in een zin kon beschrijven vuurde ik de volgende zin op hem af: “Het lijkt op een mooie liefdesbaby van The Witcher 3 en Assassin’s Creed die zich per toeval ook in Egypte afspeelt” Toen hij vroeg of ik het ook in een woord kon moest ik wel met “gaaf” komen. Want terwijl ik aan het typen ben kan ik niet wachten om weer wat uurtjes in het oude Egypte te duiken! Liefhebbers van de reeks kunnen zonder twijfel in deze stappen, voor nieuwkomers wellicht het ideale moment omdat dit in mijn mening de game is de Assassin’s Creed altijd al had moeten zijn.
[Afbeeldingen Ubisoft]