Marnix Suilen
Schrijft al jaren over games, van de kleine indie-games tot de grote najaarstitels. Liefhebber van Dota 2, twijfelt nog over Destiny.
Toen Watch Dogs onthuld werd op de E3 was ik gematigd enthousiast. Er werd ons een wereld van overheidssurveillance en systemen die allemaal aan elkaar gekoppeld die allemaal te hacken zouden zijn voorgespiegeld. Tegelijkertijd kregen we een relatief standaard hoofdpersonage dat -zoals altijd- goed met vuurwapens om kon gaan te zien. Ergens hoopte ik dat Ubisoft de game meer zou maken dan een GTA met hacken. Ik hoopte op een moderne variant van 1984 die vertelt over de gevolgen van het hebben van zulke systemen. Uiteraard werd dat kleine stukje hoop kapot geslagen toen de trailer overging in de schietactie en daalde mijn interesse in de game. Het is zelfs zover gekomen dat ik Watch Dogs, volgens velen een van de meest belovende titels van dit jaar, op dit moment nog niet gespeeld heb en ook niet van plan ben te spelen. Pure desinteresse. Maar wat als ik deze game had moeten recenseren?
Mag ik een game beoordelen op wat het had kunnen (en volgens mij moeten) zijn, in plaats van op wat het is? Dat is de vraag die ik mezelf nu al een aantal dagen stel. Ik weet het antwoord nog steeds niet. Ja, ik mag best aanstippen dat er duidelijk meer in het concept zat. Nee, ik moet een game beoordelen op wat de game is, en bij Watch Dogs is er algemene consensus dat die game goed is.
Maar wat als de game beweert meer te zijn dan het is? Watch Dogs zou actueel zijn, een voorbode van wat gaat komen. Dat is het ook. Overheden hebben inderdaad de neiging alles aan elkaar te koppelen en zoveel mogelijk te automatiseren, dat kwaadwilligen daar gebruik van maken is alleen maar logisch.
Ik kan me echter niet van de indruk onttrekken dat Ubisoft een kritiek voor ogen had. Trailers die laten zien hoe alle gegevens van willekeurige mensen op straat zo te bekijken zijn. Een promotie video die toont hoe realistisch de game wel niet is door te kijken naar het huidige Chicago en haar systemen. Alles heeft, hoewel het inderdaad nooit expliciet genoemd werd, toch de sfeer van kritiek. Een kijk ons eens op de actualiteit inspringen sfeer die eigenlijk niet wordt waargemaakt.
Uiteraard kan het ook aan mij liggen. Misschien is het wel mijn eigen verbeelding, aangedreven door het verlangen naar een intelligent verhaal over dit onderwerp. Daar zou ik als recensent rekening mee moeten houden, dus laat ik dat ook maar doen.
Nee, ik mag een game niet beoordelen op wat het volgens mij had moeten zijn. Ik moet een game beoordelen op wat de game is. Uiteraard, een alinea of apart artikel waarin ik mijn zorgen uitspreek moet gewoon kunnen, maar de uiteindelijke beoordeling van de game mag er niet onder lijden. Een recensie is bedoeld als consumenten advies en om de game een plek te geven op de ranglijsten van alle games. En als die game zelf gewoon goed is hoort dat ook de uitkomst van de recensie te zijn. Zelfs als de game geen Orwelliaanse gevoelens bij de recensent oproept.