Vol verwachting klopte wereldwijd het collectieve hart van gamejournaille. Het hele jaar door moest ik al jubelverhalen horen over de game der gamen. Een bevriende journalist noemde het, in augustus al, de beste game van het jaar. Dit zou de beste uitvinding zijn sinds gesneden brood. Dit was zo goed, dat je hierna geen andere game meer zou hoeven te spelen. Het leek wel een wedstrijdje wie overtreft de zojuist geuite lofuiting. Of zou dit een gevalletje zijn van hype? Ik las met argusogen de verhaaltjes en volgde zwijgend de enthousiaste mondelinge uitingen.
De game in kwestie heet Deus Ex: Human Revolution en is nu een kleine twee weken uit. Rewind naar de releasedag. Ik geloof dat ik een collectief genotskreetje hoorde toen gamerescensenten het spel uit de verpakking haalden. Iedereen die niet onder een steen leefde wist het zeker: dit zou te gek worden. Waarom, daarom. En breng eens iets in tegen deze redenatie.
Een weekje na de release zat ik ook achter Deus Ex: Human Revolution. Je kunt immers niet achterblijven, toch? Hoewel ik het spel al een tijd volgde via previews en filmpjes was ik niet zo enthousiast als mijn vakbroeders. DE:HR had alle ingrediënten om ook in mijn boekje een topper te worden. Maar door de posititieve feedback zou het spel ook wel eens kunnen belanden op het stapeltje mwoah. Vier uur speeltijd later sluit ik mij aan bij de kreet van mijn broeders van andere moeders (Public Enemy): Don’t Believe The Hype.
Het is niet te ontkennen dat Deus Ex een goede game is, alleen is het niets voor mij. Laat me een voorbeeld geven. Ulysses schijnt ook een goed boek te zijn, ik ben er meerdere keren aan begonnen maar nooit verder gekomen dan pagina drie. Bij Dues Ex hield ik het langer vol, al was dat niet makkelijk. De game bevat namelijk een overvloed aan tussenfilmpjes. Filmpjes die je weliswaar kan skippen, maar dan begrijp je geen bal van het verhaal. Ik had gehoopt dacht dat gamemakers wel iets geleerd hadden van de laatste Metal Gear-game op PS3. Met andere woorden ik ben geen fan van lange filmpjes. Dit soort clips moeten de gameplay ondersteunen en niet andersom.
Anyway, toen ik eindelijk aan het spelen begon was ik blij verrast. De makers hadden goed gekeken naar Blade Runner en de keuze tussen stealth en guns blazings was een welkome. Maar na een uur, sloeg de verveling toe. Been there done that got the t-shirt. Het moment dat ik Deus Ex resoluut uitzet is als het spel op de meest ondenkbare manier automatisch opslaat. Mijn figuurtje wordt namelijk na het opnieuw opstarten gelijk onder vuur genomen en sterft vijf seconden later een bloedige dood, en dat op repeat. Een oneindige loop van digitaal sterven, laadscherm en weer die kogelregen.
Ik was geen fan en dat werd mij niet in dank afgenomen. Als ik zeg dat ik Deus Ex niks vind is ongeloof mijn deel. Van het subtiele dat kan niet, tot je hebt geen verstand van games sukkel, zijn mij ten deel gevallen. Zo veel dat ik aan mijzelf begon te twijfelen en opnieuw een stukje speelde. Maar na weer in de rondje van doodgaan, opnieuw beginnen, doodgaan, opnieuw beginnen enzovoort, ben ik echt gestopt en heb mijn exemplaar weggeven. De ontvanger was blij en vroeg mij meerdere keren of ik het zeker wist. Ja dat wist en weet ik.
Ondanks het tegenvallen van de eerste grote game van het jaar, moet ik wel bekennen best wel plezier te hebben gehad. Maar wel het soort plezier dat volgens mij niet de bedoeling is geweest. Zo moest ik glimlachen om een aantal gezichten en uitdrukkingen van de CPU-figuren. Ik zag ze eerder bij een kabouter uit de Efteling. Hilarisch was het stemacteerwerk. De fluisterende schorre stemmen heb ik niet meer gehoord sinds jaren-80-films waarin jeugdhelden als Stallone, Swarzenegger, Norris en van Damme de hoofdrol in speelde. Misschien flauw, maar dit zijn de dingen waar ik over een jaar of vijf te binnen schieten als Deus Ex: Human Revolution ter sprake komt.
Lezers die tot hier gekomen zijn weten nu dat ik jammer genoeg niets heb met de nieuwe Deus Ex. Dit ondanks dat (bijna) iedereen lyrisch is over dit werkje. Het grappige is dat ik dacht dat ik daadwerkelijk de enige roepende in de woestijn was. Want binnen mijn vriendenkring is iedereen om en ook op mijn werk wordt zwaar Deus Ex gespeeld. Dat enthousiasme vertaalde zich in de eerste week in goede verkopen. Human Revolution prijkte op de eerste plek in de PS3, Xbox 360 en all format-charts. Kortom kassa voor de makers en distributeur. Ik voelde mij een beetje eenzaam als roepende in de woestijn, maar pardoes vond ik eergisteren een medestander. Hij deelde mijn mening en had, net als ik, gehoopt dat dit een duizend knaller zou worden en niet een rotje. Na een week waar ik minstens dertig keer heb moeten uitleggen waarom ik Deus Ex niet snap heb ik eindelijk een medestander. Nog een lid en we starten een club.
Het grootste voordeel is dat er met Deus Ex: Human Revolution het officiële startschot is gegeven voor het najaar. Lang treuren hoef ik dan ook niet met games als Madden 12 (oude liefde roest niet), Driver San Fransico (verrassend verslavend), Bodycount (alles moet kapot), Resistance 3 (ouderwets knallen) en Dead Island (kanshebber voor de verrassing van het jaar) naast mijn consoles. Daarnaast moet het beste natuurlijk nog komen, maar daar in een latere column meer over.
[Jeroen van Trierum is 11 jaar werkzaam als journalist in de game-industrie waarvan de laatste zes jaar als gameredacteur bij het vakblad Entertainment Business]