Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Middenin Game in the City zitten de Dutch Game Awards, de beloning voor Nederlandse ontwikkelaars die het afgelopen jaar hun beste beentje voor hebben gezet. In sommige gevallen rechtvaardiging voor de noeste arbeid die op slaapkamer of kantoortje gedaan is. Want met de afwezigheid van Guerilla Games, de grootste maker van Nederlands product met de Killzone-serie, was er van grote namen geen sprake.
Desalniettemin was er genoeg te vieren tijdens een sfeervol diner waar de rode uilen voor de beste games van eigen bodem werden uitgereikt, want of ze nou groot zijn of niet, met de ideeën van onze eigen gamemakers zit het wel snor.
De verdeling van de winnaars liet zien dat de Nederlandse markt dan wel aan de kleine kant mag zijn, maar er wel genoeg talent rondloopt. Het mooie van deze awardshow is namelijk dat er aandacht wordt besteed aan die games die de gemiddelde consolegamer nooit ziet maar daarom niet minder de aandacht verdienen. Want wie heeft ooit Paper Cakes gezien? En hoe onterecht is dat dan wel niet? De winnnaar van zowel ‘beste studentengame’ als ‘beste originele gamedesign’ gebruikt een computertablet (de Bamboo) op een originele manier en leert je feitelijk zo hoe zo’n ding werkt, terwijl je puzzels aan het oplossen bent. Kijk maar:
Ontzettend leuk gedaan, net zoals de de winnaar in de handheld-categorie: Flipper. Nee, niet die. Een puzzelgame voor DSi-ware die ook weer een leuk grafisch stijltje had. Dat was sowieso wel een opvallende overeenkomst tussen bijna alle games: Nederlanders hebben toch wel kaas gegeten van stijl. De abosulte winnaar op dat gebied die er met de uil voor beste visuele design vandoor ging was verrassend genoeg Fairytale Fights. Sterker nog: de ex-Playlogic medewerkers die er waren mochten zelfs een tweede prijs meenemen voor beste audio design.
Niet onverdienstelijk voor een failliet bedrijf, al voelde de prijs volgens de medewerkers niet als mosterd na de maaltijd. “Zo hebben we als ontwikkelaars die alles in deze game hebben gestopt toch nog wat erkenning na alle ellende van het laatste jaar”, aldus PR-vertegenwoordiger Rick van Beem. Ze moesten wel de prijs voor beste game langs zich heen laten gaan, maar wellicht dat het ook symbolisch beter was om die aan Greed Corp. te geven, de strategie-game van W! Games, nu beter bekend als Vanguard Entertainment. Die game klopt van voor tot achter en ging er dan ook vandoor met de Control Industry Award, uitgekozen door lezers van het industrieblad.
Die laatste werd trouwens uitgereikt door niemand minder dan Keita Takahashi, die ondertussen misschien net zo bekend is om zijn “de gamesindustrie is leeg en dood vanbinnen en ik wil er niet meer in zitten”-uitspraken als voor het creëren van games als Katamari Damacy en Noby Noby Boy. Het enige probleem was dat er geen vertaler was, de goede man nauwelijks Engels spreekt. Een aantal oncomfortabele minuten later was het voorbij, maar het lijkt een gemiste kans om iemand van zo ver te halen om hem dan niet de kans te geven om iets te melden aan al dat -vaak jonge- talent. Ach ja, ik kon tenminste met hem op de foto.
Het thema van de avond was toch vooral het succes van de creatieveling, want zelfs de advergame van de avond, Pritt Knutselwereld, was eigenlijk een hele charmante game die bewijst dat er zelfs binnen marketing plaats is voor gewoon een leuke game. Net zoals Mijn Naam is Haas een kleuterversie is van LittleBigPlanet en daarom ook terecht best serious game heeft gewonnen. Een andere serious game ging er met de ‘best online’-uil van door: EnerCities. Het concept ‘bouwen van een duurzame stad’ is omgetoverd tot Facebookgame met volledige 3D-graphics en een hoop sociale features was genoeg voor de winst.
Dan was er nog een award voor Vogels!, een game die vooral speciaal is omdat die mensen met een lichamelijke beperking in sommige gevallen voor de eerste keer de kans heeft gegeven om een game te spelen en in andere om te rehabiliteren. Altijd fijn om games te zien die zo ver van het verafschuwde cliché van de gewelddadige shooter afstaan als maar mogelijk is en dus voor mij ook een terechte uil. De Franse winnaars van beide internationale categoriën, Bulkypix, waren niet aanwezig en namen hun awards voor Babel Rising en Pix’n Love Rush via videoboodschap in ontvangst en daarin zag je wel, net zoals in de rest van de presentatie, dat er nog steeds een stijgende lijn in dit evenement zit qua professionaliteit. Volgend jaar zeker weer dus!